"Call of the Void"· μια θεωρητική βουτιά στο κενό

Είναι εκείνη η αίσθηση που στέκεσαι στην άκρια ενός λόφου, μιας γέφυρας, σε κάποιο υψόμετρο κι εκεί που είσαι αμέριμνος και χαλαρός χωρίς κανένα προφανή λόγο σκάει η σκέψη στου μυαλό σου «Κι αν πηδούσες τι θα γινόταν;». Αν το έχεις ζήσει, ξέρεις πως η φωνή αυτή που σε παροτρύνει να κάνεις κάτι που το πιο πιθανό σενάριο είναι να σου τερματίσει τη ζωή, εξαφανίζεται την ίδια στιγμή. Να ξεκαθαρίσουμε επίσης πως δε μιλάμε για ψυχολογικές διαταραχές όπως την κατάθλιψη, που μπορούν να οδηγήσουν σε πραγματικά πολύ κακές σκέψεις που ο πάσχων πολλές φορές, αν δε δεχτεί βοήθεια και δεν αντιμετωπιστεί το πρόβλημα- δυστυχώς μπορεί και να υλοποιήσει. Αφήνουμε λοιπόν απ’ έξω αυτήν την παράμετρο και πάμε σε πιο φευγαλέες σκέψεις ενός μυαλού που δεν υποφέρει από τάσεις αυτού του τύπου. Αυτό είναι ένα φαινόμενο που συμβαίνει σε πληθώρα ανθρώπων και ονομάζεται “Call of the Void” ή αλλιώς, κλήση προς το κενό.

Το Call of the Void μπορεί να λάβει πολλές μορφές. Για παράδειγμα βλέπεις ένα τρένο να περνάει και εκείνη την ώρα σκέφτεσαι ότι πέφτεις στις ράγες του και σε πατάει ή είσαι σε ένα πολύ γρήγορο αυτοκίνητο και απλά σου περνάει η σκέψη ότι ανοίγεις την πόρτα και πηδάς. Το βασικό θέμα είναι πως μόλις ακούσεις εκείνη τη μικρή φωνούλα που σου λέει να κάνεις πράγματα που ίσως αποβούν μοιραία, αυτόματα την απομακρύνεις από το κεφάλι σου γιατί στην ουσία δε θέλεις να κάνεις κάτι τέτοιο.

Αν και δεν έχουν γίνει πολλές μελέτες πάνω σε αυτό, αφού οι επιστήμονες άρχισαν να ασχολούνται μαζί του από το 2012 και μετά, είναι γνωστό πως τα άτομα που το βιώνουν τις περισσότερες φορές δεν έχουν κάποια ψυχική διαταραχή ούτε επιθυμούν να τερματίσουν τη ζωή τους. Μπορεί να το ζήσει ο καθένας και μάλιστα μπορεί να προβληματίσει μέχρι και να τρομάξει το άτομο που το βιώνει για πρώτη φορά καθώς μπορεί να σκεφτεί ότι έχει κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα.

Κατά μια πολύ περίεργη ερμηνεία του, το Call of the void, είναι ένας τρόπος να εκτιμήσεις τη ζωή. Μπορεί να ακούγεται παράδοξο, όμως η ζωή είναι τόσο γλυκιά και ταυτόχρονα εύθραυστη που τις περισσότερες φορές μπορεί να ξεχάσουμε κι εμείς οι ίδιοι πόσο εύκολα μπορεί να τελειώσει. Ζώντας το Call of the Void συνειρμικά και υποσεινήδητα σου γεννάται ακόμα πιο ισχυρό το ένστικτο της επιβίωσης, με αποτέλεσμα να νιώθεις ακόμα πιο τυχερός που ζεις. Είναι ο τρόπος του μυαλού μας να μας ξυπνήσει από τη λούπα της επανάληψης της ζωής μας.

Είναι ένα περίεργο και αμφιλεγόμενο φαινόμενο που φέρνει το μεγαλείο της σκέψης του μυαλού -θεωρητικά- αντιμέτωπο με τις αδυναμίες της σάρκας. Δεν υπάρχει φόβος ότι κάτι πάει στραβά με σένα αν το έχεις ζήσει κάποια στιγμή ή ακόμα και αν θα το ζήσεις στο μέλλον. Δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπεσαι ή να φοβάσαι, αφού το βιώνουν πάρα πολύ άνθρωποι, βέβαια είναι λεπτέ οι γραμμές του να το αναγνωρίσεις και σίγουρα μια τέτοια σκέψη χρήζει προβληματισμού που καλό θα είναι να μοιραστείς όπως και να έχει.  Μπορείς να βρεις προσφιλές έδαφος σε μια γνώμη φιλικού ή οικογενειακού προσώπου και ίσως ακούσεις τις εμπειρίες και άλλων ατόμων πάνω στο ίδιο θέμα. Το να σε καλεί το κενό κοντά του είναι μια σκέψη που ίσως μας κάνει να ζούμε πιο παθιασμένα επιλέγοντας να μην το κάνουμε, όμως παράλληλα ποτέ δεν παίζουμε και δεν αστειευόμαστε με τις πληγές της ψυχής που πάνω στην άγνοια και την ελαφρότητά μας μπορούμε να αγνοήσουμε. Αναγνώρισε τη φύση της σκέψης σου και μείνε ασφαλής, αγαπώντας το δώρο της ζωής.