Μια ζωή κάτι περιμένεις. Έρχεται η Δευτέρα και αμέσως μετράς αντίστροφα για την Παρασκευή και φυσικά αμέσως μετά για το Σαββατοκύριακο. Μετράς τους μήνες για το καλοκαίρι με τα αλμύρα κορμιά και την καυτή ατμόσφαιρα κι όταν έχεις χορτάσει πια μπάνια και παγωτά ανυπομονείς για τον χειμώνα. Θες να πας για σκι και να πιεις σοκολάτα ενώ στέκεσαι μπροστά από το τζάκι κι ακούς τα κούτσουρα να σιγοκαίγονται.
Πόσο γλυκιά είναι αυτή η προσμονή! Σου επιτρέπει να ονειρεύεσαι, κάπως να δραπετεύεις από τη μονότονη ρουτίνα και να ταξιδεύεις εκεί που πραγματικά γελά η καρδιά σου. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι είναι ένα ταξίδι νοητό. Τι συμβαίνει όμως όταν η προσμονή δεν είναι απλά προσμονή μα καρτερικότητα; Και τι γίνεται όταν αυτή αφορά στα ερωτικά σου;
Ο έρωτας κι η προσμονή είναι έννοιες σχεδόν ταυτόσημες. Ενυπάρχει η μία μέσα στην άλλη. Όταν είσαι ερωτευμένος ανυπομονείς να συναντήσεις τον άνθρωπο εκείνο που σε έκανε να τον ερωτευθείς παράφορα κι είναι απόλυτα λογικό. Μα η καρτερικότητα είναι κάτι πολύ διαφορετικό διότι δεν εμπεριέχει τον έρωτα αλλά την επιλογή. Την καρτερικότητα δεν την έχεις απαραίτητα μέσα σου επειδή ερωτεύτηκες. Την καρτερικότητα τη δημιουργείς όταν εμφανίζονται οι πρώτες μεγάλες και σοβαρές δυσκολίες κι εσύ, αντί να γυρίσεις την πλάτη στα προβλήματα και στον έρωτα, στέκεσαι ακίνητος στη θέση σου, χωρίς να κάνεις ούτε ένα βήμα και με υπομονή τις αντιμετωπίζεις. Η καρτερικότητα έχει άλλη γεύση κι αφήνει μια επίγευση κάπως πιο στέρεη στα χείλη, σε γεμίζει σαν την τροφή που θέλεις να φας όταν πεινάς για να σε πιάσει.
Η καρτερικότητα είναι σπάνιο να βρεθεί στους ερωτευμένους, που συνήθως τους νικά η ανυπομονησία. Δεν είναι εύκολο όταν έρχονται τα δύσκολα όταν πληγώσεις και πληγωθείς και ξεχαστούν τα άλλοτε σημαντικά, να βάλεις μπροστά το καρτέρι μιας καλύτερης στιγμής, σε μια ώρα, σε δυο μέρες, γι’ αργότερα. Δεν είναι απλό να μην παίρνεις μακριά τα άλλοτε απλωμένο χέρι σου αλλά να το αφήνεις τεντωμένο δείχνοντας στον άλλον άνθρωπο πως εσένα η επιθυμία σου δεν έχει αλλάξει, παρά τις δυσκολίες, είναι η ίδια. Δεν είναι απλό όταν «σε θέλω» μετατρέπεται σε «σε θέλω ακόμα». Δείχνουν δύναμη αυτές οι δράσεις κι είναι ουσιαστικές, βαθιές διότι εκφράζουν μια σταθερότητα κι εμπνέουν ασφάλεια, εμπιστοσύνη, πίστη στην επένδυση που έκανε το ζευγάρι ο ένας για τον άλλο, όταν όχι απλώς προφέρονται μα προσφέρονται σε κάποιον.
Φυσικά ακριβώς επειδή είναι βαθιές είναι σχεδόν αδύνατον να τις αρθρώσεις όταν βρίσκεσαι σε αναβρασμό και με μυαλά πάνω από το κεφάλι. Σε εκείνη την εποχή όντας επαναστάτης, θα κάνεις ανταρσία ακόμα κι εναντίον του έρωτα, επομένως εναντίον του εαυτού σου πιστεύοντας πως εύκολα και γρήγορα θα τον ξαναζήσεις. Μόνο αργότερα καταλαβαίνεις τη σημασία του να καρτερείς. Τότε αρχίζεις να αλλάζεις, να ωριμάζεις, να αναθεωρείς και καταλήγεις στο ότι δεν είναι δύναμη το να φεύγεις και να απομακρύνεσαι από όσα μοιάζουν κι είναι όντως άβολα σε μια σχέση, αντίθετα, χρειάζεται θάρρος να παραμένεις και να παλεύεις για όσα αγαπάς κι επέλεξες.
Η καρτερικότητα είναι μια ώριμη επιλογή που την κάνεις μόνο όταν εσύ μεγαλώνεις συναισθηματικά. Είναι απόφαση που βάζεις στο ζύγι ό,τι σε πειράζει κι ό,τι σε λυτρώνει κι αποφασίζεις πως τα δεύτερα είναι αρκετά περισσότερα για να μην το παρατήσεις. Είναι για τις σχέσεις χωρίς εγωισμό, ή μάλλον για τις σχέσεις που έχουν εγωισμό, γιατί άνθρωποι είμαστε, μα θα σβήσει σαν κερί που του τελειώνει το φιτίλι μπροστά στο ότι ο ένας επέλεξε τον άλλον.
Συντάκτης: Κωνσταντίνα Ραυτοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
