Κάθε αρχή και τέλος δύσκολα κι ειδικότερα όταν αυτό αφορά εσένα και το άλλο σου μισό, όπως πίστευες κάποτε. Ο χωρισμός, αυτή η οδυνηρή κι άλλοτε ανακουφιστική λέξη, πολλές φορές είναι αποτέλεσμα καβγάδων και τσακωμών. Είναι άθροισμα εκείνων των πράξεων και υπολογισμών που εν τέλει δε σας ήθελαν μαζί. Κάθε χωρισμός πονάει και δημιουργεί ρωγμές στο μέσα μας. Όμως, μέσα από εκείνον μαθαίνεις και παίρνεις στοιχεία που ίσως δεν πίστευες ότι θα μπορέσει να σου δώσει. Όπως σε όλα τα πράγματα, έτσι κι εδώ έρχεται μία στιγμή, εκείνη της πρώτης φοράς που βρίσκεσαι στη δύσκολη θέση να ανακοινώσεις εσύ τη λήξη στο ταίρι σου. Κι εκεί είναι το πραγματικό ζόρι.
Οι περισσότερες σχέσεις, κυρίως σε νεαρές ηλικίες λήγουν. Όταν όμως είναι η πρώτη σου σχέση, οι πρώτοι σου τσακωμοί, ο πρώτος σου έρωτας και η πρώτη σου επαφή, όλα μοιάζουν περισσότερο δραματικά. Προσθέτεις στο βαζάκι σου μία μεγαλύτερη δόση τρέλας και συναισθήματος κι αφήνεις για λίγο τη λογική και τον ορθολογισμό σου να ακολουθήσουν διαφορετικό δρόμο από αυτόν που διαβαίνεις εσύ με την ονειρική σου σχέση. Κι όλα καλά ως εδώ, καθώς μέσα σου αισθάνεσαι πως τίποτα δεν είναι ικανό να σας διαλύσει. Κι όμως, όταν έρθει εκείνο το κάτι; Εκείνο το κομμάτι που εν τέλει είναι ικανό να χαλάσει την αρμονία σας;
Η πρώτη σου σχέση είναι ένα μικρό σχολείο, το ίδιο και το τέλος της. Ένας πρόλογος για την ερωτική σου ζωή. Μέσα από εκείνον, τον πρώτο, τον πειραματικό χωρισμό, μαθαίνεις. Εκείνη η ημέρα που έφτασες να χωρίσεις, έμαθες να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου και τις ανάγκες του. Στην ουσία, εξερεύνησες όλα εκείνα που θέλεις για σένα. Αφαίρεσες από το τραγούδι σου, τις νότες που δεν κολλάνε μεταξύ τους. Έκατσες και σκέφτηκες και διαμόρφωσες στο μυαλό σου όλα εκείνα τα επιχειρήματα, τα οποία δήλωσαν γιατί δε θέλεις να συνεχίσεις με εκείνον τον άνθρωπο. Υπερασπίστηκες το δικαίωμά σου στον τέλος ενός έρωτα.
Μέσα από την υπεράσπιση σου εαυτού σου, έμαθες κι όλα εκείνα που εν τέλει ζητάς από μια σχέση. Διερεύνησες μέσα σου για να φτάσεις στην τελική απόφαση κι έθεσες κάποια όρια στον εαυτό σου και σ’ εκείνους που σε περιτριγυρίζουν. Όταν ανακάλυψες ότι το ταίρι σου δεν είναι εκείνο που μπορείς να συνεχίσεις μαζί του, έκανες την υπέρβαση του να μην περιμένεις να τα φέρει η τύχη έτσι, ώστε να έρθει ο χωρισμός. Κι αυτό, την πρώτη φορά που θα συμβεί, είναι φοβερά επίπονο να το διαχειριστεί κανείς.
Είναι πραγματικά αδιανόητο το πόση δύναμη μπορεί να σου δώσει ένας χωρισμός, ειδικότερα όταν καταφέρνεις να είσαι εκείνος που τραβάς πρώτος την τελική γραμμή. Πολλές φορές φοβόμαστε να λήξουμε κάτι, το οποίο μπορεί όντως να μη μας κάνει καλό και να μη μας καλύπτει, μόνο και μόνο γιατί δεν μπορούμε εμείς οι ίδιοι να το απορρίψουμε. Βλέπεις, προτιμάμε να αισθανθούμε εμείς το θύμα και ο θιγμένος της υπόθεσης, παρά θύτης. Είναι προτιμότερο να εμφανιστεί ξαφνικά ένα φαντασματάκι και να μας βγάλει από τη δύσκολη θέση, παρά να ξεμπλέκουμε μόνοι μας. Μένουμε στην αδράνεια, γιατί το να ξεμπλέξουμε απαιτεί να βρούμε τι μάς έμπλεξε εξ αρχής. Μα αν κάνεις τον κόπο και το εντοπίσεις μια φορά, κάθε επόμενη θα είναι πιο εύκολο.
Ο χωρισμός είναι ένας πίνακας μπερδεμένος με χρώματα που εκφράζουν χαρά και λύπη. Όπως όμως και σ’ όλα τα πράγματα, έτσι κι εδώ εμείς καθορίζουμε τις πράξεις μας και τις επιλογές μας. Εμείς κρατάμε το πινέλο και παίρνουμε τον ρόλο του ζωγράφου, εκείνου που είναι έτοιμος να δημιουργήσει τον δικό του προσωπικό καμβά. Να τοποθετήσει τα χρώματα στη σωστή σειρά κι εκείνα που δεν έχουν την απαραίτητη αρμονία μεταξύ τους, να τα απομακρύνει. Μη φοβάσαι να αλλάξεις τον πίνακά σου. Μπορεί να μοιάζει τρομακτικό, μα πιο τρομακτικό είναι να βλέπεις μια ζωή έναν πίνακα που δε σου αρέσει.
Συντάκτης: Αργυρώ Μπύρτα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
