«Γεια σου, χάρηκα». «Αντίο». Τόσο απλά, κοφτά και σύντομα αρχίζουν και τελειώνουν οι σχέσεις. Τι κι αν έχουν μεσολαβήσει χρόνια, καμία σημασία δεν έχει αν ήταν μια απλή γνωριμία ή μια σχέση γάμου και συμβίωσης. Κι αν το «Γεια σου, χάρηκα» μοιάζει εύκολο, αφού αφήνει μια αύρα συνέχειας και λέγεται μ’ ένα χαμόγελο ή ένα πετάρισμα στην καρδιά, το «αντίο» τις περισσότερες φορές είναι επίπονο και άβολο τουλάχιστον για έναν από τους δύο κι αυτό γιατί δείχνει πως ένας κύκλος πρόκειται να κλείσει.
Πριν λίγο καιρό είχα πάει στη συμβολαιογράφο, με την οποία συνεργάζομαι. Στο γραφείο της βρισκόταν ένα ζευγάρι για τη λύση του γάμου του. Έδειχναν τόσο ήρεμοι και κατασταλαγμένοι κι οι δυο τους. Υπέγραψαν και έκλεισε και τυπικά το κεφάλαιο του έγγαμου βίου τους. Το συγκινητικό ήταν πως αγκαλιάστηκαν, φιλήθηκαν και ευχήθηκαν καλή τύχη, λέγοντας πως ό,τι χρειαστούν θα είναι πάντα εκεί ο ένας για τον άλλο. Κι όμως αυτό δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά πραγματικότητα που μπορεί να μην είναι συχνή, αλλά σίγουρα είναι εφικτή. Μακάρι να ήταν όλα τα αντίο της ζωής μας κάπως έτσι…
Σε μια μελέτη που δημοσιεύτηκε το 2020, οι ερευνητές Schwörer, Krott και Oettingen κατέληξαν πως όσο πιο υγειές είναι το τέλος στις σχέσεις των ανθρώπων τόσο πιο θετικά τα συναισθήματα που δημιουργούνται αργότερα. Πολλές φορές στη ζωή μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα φινάλε που μπορεί να πρόκειται για το τέλος μιας σχέσης, μιας συνεργασίας ή ακόμη και για το φυσικό τέλος που έρχεται με τη μορφή θανάτου. Στην έρευνα που πραγματοποιήθηκε τα άτομα που επέλεγαν να δώσουν το τέλος ήταν πιο συνειδητοποιημένα και παρουσίαζαν πιο εύκολη μετάβαση στην επόμενη φάση της ζωής τους, η οποία και εκδηλωνόταν με τη μορφή θετικών συναισθημάτων και με λιγότερη στεναχώρια και τύψεις.
Δεν είναι εύκολη υπόθεση ένα αντίο… Μπορεί να χωριζόμαστε και να νιώθουμε περίεργα, να βιώνουμε θλίψη, θυμό, ενοχές ή ακόμη και να προσπαθούμε να περάσουμε στη λήθη το γεγονός. Σημασία έχει κάθε τέλος και αντίο να το εκτιμάμε και να το αντιμετωπίζουμε με τον σεβασμό που του αξίζει. Να ξέρουμε πότε έχει έρθει η ώρα του. Δεν είναι ιδιοκτησία μας κανένας για να τον κρατήσουμε κοντά μας εφ’ όρου ζωής χωρίς τη θέλησή του. Δεν πρέπει να μας φοβίζει ένα αντίο που μοιάζει αναπόφευκτο. Ίσως τελικά η λέξη να μας τρομάζει περισσότερο απ’ τον ίδιο τον χωρισμό.
Ούτε αναίσθητοι, ούτε εγωιστές, ούτε «παρτάκηδες» είναι όσοι αποφασίζουν να κάνουν ένα υγιές κλείσιμο σε κεφάλαια της ζωής τους που μένουν ανοιχτά. Πρέπει να σκεφτόμαστε πως κλείνουμε έναν κύκλο και πως είναι λογικό να μας κατακλύζουν έντονα συναισθήματα, αλλά μετά το πρώτο σοκ οφείλουμε να προχωράμε μπροστά. Ας κρατήσουμε στην κόκκινη βαλίτσα μας αναμνήσεις -καλές και κακές-, γιατί όλες είναι κομμάτια της ζωής μας!
Ό,τι φεύγει το αποχαιρετάμε και το κρατάμε μέσα μας χωρίς να αισθανόμαστε άσχημα που τελείωσε. Δίνουμε χρόνο στον χρόνο να κάνει το θαύμα του. Ισορροπούμε μεταξύ ενός τέλους και μιας αρχής που πάντα θα ακολουθεί. Άλλωστε «αυτό που η κάμπια ονομάζει τέλος του κόσμου, η ζωή το λέει πεταλούδα»!
Συντάκτης: Ταρασία Γεωργιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
