«Να κρατήσεις τις υπέροχες στιγμές μας όταν χωρίσουμε. Τις λέξεις που μας ξάφνιασαν, τις ατάκες που ξανά και ξανά σκεφτόμασταν, τις απαντήσεις που μας έκαναν να χαμογελάσουμε, τον έρωτα που απολαύσαμε» είπε. «Να ξεχωρίσεις το καλύτερο που σου χάρισα και να το θυμάσαι, μη με αφήσεις να ξεθωριάσω», απάντησε. Και κάπως έτσι τελείωσε ένας έρωτας που μπορεί να ήταν μια μικρούλα τόση δα στιγμή στην αιωνιότητα αλλά για κείνους ήταν η δική τους μοναδική στιγμή.
Και κάπως έτσι θα έπρεπε να τελειώνουν όλες οι σχέσεις των ανθρώπων που αγαπήθηκαν κι αποφάσισαν πως αυτό που ζούσαν, ήταν τόσο ιερό που δεν άξιζε να το ευτελίσουν στο βωμό ενός θλιβερού και συνηθισμένου τέλους. Οι άνθρωποι που αγαπήθηκαν πολύ και με πάθος, έχουν την ικανότητα ν’ αναγνωρίζουν το τέλος που έρχεται. Ξέρουν να ξεχωρίζουν τα σημάδια. Έμαθαν να διαβάζουν την ψυχή του ανθρώπου που λατρέψανε. Και γνωρίζουν ότι ο άνθρωπός τους, δε θα τους αφήσει να υποφέρουν μαντεύοντας τι συμβαίνει. Θα είναι εκεί, θα τους κοιτάζει στα μάτια, με τιμιότητα, ειλικρίνεια, θάρρος, πίκρα, πόνο, θλίψη και θα ορίζει το τέλος.
Έτσι θα έπρεπε να τελειώνουν οι σχέσεις. Για όλους εκείνους που το πολύ, το περισσότερο που θα είχαν να δώσουν, θα ήταν πάντα το ελάχιστο μπροστά σ’ αυτό που άξιζαν. Και πάντα να ξέρετε ότι θα είναι μια ιστορία χωρίς τέλος.
Κι είναι τόσο δύσκολες και πολύπλοκες αυτές οι σχέσεις αγάπης που όταν τελειώνουν σε συνθλίβουν. Ο καθένας μας, έχει ένα δικό του τρόπο ν’ αγαπάει και να φανερώνει την αγάπη του. Αλλά κι οι δυο αντιλαμβάνονται τα σημάδια που έρχονται κι αλλάζουν τα σύννεφα. Και ξαφνικά το ροζ συννεφάκι που μέχρι τώρα καθόμασταν και ονειροπολούσαμε, γίνεται μαύρο, γκρίζο και σκοτεινό. Και καμία βροχή που θα φέρει, δε θα καταφέρει να τους λυτρώσει. Ακόμη κι όταν όλα τα σημάδια του τέλους εμφανίζονται μπροστά τους.
Ένα τέλος, ποτέ δεν έρχεται ξαφνικά. Πάντα σε προειδοποιεί, φωνάζει για να το ακούσεις. Αγνοήσαμε, παραμελήσαμε, παρασυρθήκαμε από κάτι άλλο εφήμερο και πρόσκαιρο που μας γοήτευσε, κρυφτήκαμε, είπαμε ψέματα, ντραπήκαμε να μιλήσουμε, φοβηθήκαμε να παραδεχτούμε, διστάσαμε μπροστά στο όμορφο, το υπέροχο, το μοναδικό που μας χάρισε αυτή η σχέση. Τη δύναμη να ξαφνιάζεσαι, να ενθουσιάζεσαι και να αναρωτιέσαι αν είναι αλήθεια όλα αυτά που σου προσφέρει.
Οι σχέσεις δεν έρχονται με εγχειρίδιο χρήσης. Κανείς δεν ξέρει αν μπορούμε να προβλέψουμε το τέλος της και να τη σώσουμε. Κανείς δε θα σου πει ότι ακόμη και ‘συ να θέλεις να συνεχίσεις δεν μπορείς να κρατήσεις το άλλο σου μισό όταν βρίσκεται ήδη στην έξοδο. Από το πρώτο λεπτό που θα συναντηθείτε όμως, από την πρώτη δηλωμένη κουβέντα, καταλαβαίνεις ότι είναι ο έρωτας της ζωής σου. Η γλυκιά γεύση που θρέφει ευτυχισμένα χαμόγελα, απρόσμενη, σαν τις τρεις πρώτες ανάσες μετά από ένα ευχάριστο ξάφνιασμα.
Κι ο έρωτας δεν είναι πάντα μια ευθεία δρόμος. Έχει ανηφόρες που πρέπει να σπρώχνει ο ένας τον άλλον και κατηφόρες που πρέπει να κρατιούνται σφιχτά για να μην παρασυρθούν. Και κάθε φορά που αποδυναμώνονται, θα πρέπει ν’ αναπολούν ό, τι άξιζε σ’ αυτή τη σχέση και να δουλεύουν αδιάκοπα για να τη σώσουν. Όλα διορθώνονται κι όλα φτιάχνουν. Ακόμη κι αυτά που καταστρέφονται αν έχεις την διάθεση, θα κρατήσεις τα καλύτερα κομμάτια και θα δημιουργήσεις κάτι νέο, πιο φρέσκο κι ίσως πιο ικανό στην αντοχή.
Καμία στιγμή δεν υπάρχει που θα ορίσει το τέλος. Κι ίσως να είναι η πιο δύσκολη απόφαση που θα έχουμε πάρει. Αλλά η αγάπη τελειώνει, όχι απαραίτητα όταν τελειώσει η σχέση, αλλά όταν τελειώνει μέσα μας. Και τότε είναι η στιγμή που βάζεις το τέλος. Κι ίσως να είναι η πιο σοφή επιλογή δύο ανθρώπων που αγαπήθηκαν πολύ.
Συντάκτης: Ταρασία Γεωργιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
