Έρχεται η ώρα λοιπόν, που περίμενες από τότε που γεννήθηκες. Μεγάλωσες. Πλέον μπορείς να πηγαίνεις όπου θέλεις, να κάνεις ό,τι επιθυμείς, να μη χρειάζεσαι την άδεια κανενός. Να ανοίξεις τα φτερά σου και να πετάξεις στον άγριο αυτό κόσμο.
Μπορείς να ζήσεις τη ζωή στα άκρα, να ξεζουμίσεις την κάθε της εμπειρία και γενικώς να φτάσεις όπου δεν έφτανες μικρός. Σου δίνεται η ελευθερία στο πιάτο και τη στιγμή που πας να βροντήξεις την πόρτα για να κυνηγήσεις το όνειρο, ακούγεται η φωνή της μαμάς «Να γυρίσεις στις 3, θα σου χω έτοιμο παστίτσιο, α και να μην ξεχάσω πάρε την καινύργια ζακέτα σου που μόλις έπλυνα και σιδέρωσα». Κι εσύ ως γνήσιος «ενήλικας», βγαίνεις στην κοινωνία με τον αέρα του μάγκα, του ανεξάρτητου και αυτόνομου ανθρώπου, με τον άσσο στο μανίκι. Το παστίτσιο, τα πλυμένα ρούχα και τις χορηγημένες απ’ την ελληνίδα μάνα, αποφάσεις ζωής, να σε περιμένουν σπίτι.
«Έλα ρε μάνα, μικρό παιδί είμαι πια;», θα ακούσεις να λένε τα «μεγάλα παιδιά» της μαμάς. Είναι αυτοί που όσο πιο πολλοί μεγαλώνουν, τόσο πιο πολύ παλινδρομούν στην παιδική τους ηλικία. Κατηγορούν τις μαμάδες τους για χάιδεμα, αλλά είναι οι ίδιοι που τις δύσκολες ώρες τους ή όποτε τους βολεύει το αποζητούν. Αυτοί που ενώ στο παίζουν ανεξάρτητοι και ωραίοι, κάνουν επιλογές για τη ζωή τους, αφού τις έχουν περάσει από οικογενειακό συμβούλιο. Αν δεν συμφωνεί η μαμά, δύσκολα να προχωρήσουν παραπέρα. Μικροί για ευθύνες, μεγάλοι για απλές «θνητές» υποχρεώσεις. Και κάπου εκεί υπάρχει το ερώτημα. Θύματα των οικογενειών τους ή θύτες;
Η απάντηση κρύβεται κάπου στη μέση. Σαφώς κι η οικογένεια επηρεάζει το πόσο εξαρτημένος γίνεσαι επάνω της. Τα θεμέλια μπαίνουν ήδη απ’ την παιδική ηλικία. Όταν υπάρχουν γονείς που μεγαλώνουν άκρως προστατευτικά τα παιδιά τους, τα καθιστούν συναισθηματικά ανάπηρα να διαχειριστούν μόνα τους τις καταστάσεις της ζωής. Όταν, πάντα τους έδιναν τη λύση στο πιάτο και δεν τους μάθαιναν τον τρόπο να σκέφτονται ή να αντιμετωπίζουν τα δικά τους προβλήματα, ενθάρρυναν την εξάρτηση. Με αυτό τον τρόπο, δημιουργούνται άνθρωποι που θέλουν να αποκτήσουν τα προτερήματα του ενήλικα και ταυτόχρονα να κρατήσουν τα πλεονεκτήματα του να είσαι παιδί.
Λένε πως αυτό είναι ένα φαινόμενο, γεννημένο από γονείς που δε θέλουν να χάσουν το ρόλο τους και από παιδιά που δε θέλουν να χάσουν τη βολή τους. Όλα έχουν να κάνουν με την απώλεια. Του ποιοι ήμασταν, πριν ο χρόνος φέρει αλλαγές.
Συνεπώς, απ’ την άλλη πλευρά έχουμε την ευθύνη των παιδιών. Άνθρωποι που δεν έχουν βάλει τα όριά τους, δεν έχουν αυτονομηθεί γιατί δεν τους βολεύει να ανεξαρτητοποιηθούν πλήρως. Είναι πολύ ωραίο να ξέρεις πως έχεις κάποιον να σε εξυπηρετεί, να σου χορηγεί δόσεις ευκολίας και σιγουριάς. Για να μην αγχώνεσαι εσύ, να μη ζορίζεσαι, να μη φορτώνεσαι με «περιττά βάρη».
Παράλληλα όμως, πρέπει να ξέρεις πως αφήνοντας ανοιχτή πόρτα στους γονείς σου για ενήλικο «ντάντεμα», τους δίνεις και το δικαίωμα να ασκούν έλεγχο στη ζωή σου. Τα όρια είναι για να μπαίνουν, οι πόρτες για να κλείνουν και τα παιδιά για να μεγαλώνουν. Όσο διατηρείς τέτοιου είδους σχέσεις εξάρτησης, θα ταλαιπωρείς και τους εκάστοτε συντρόφους σου αλλά και τον ίδιο σου τον εαυτό. Μιας και στην πραγματικότητα, δε σε άφησες να μεγαλώσεις ποτέ. Έμεινες εκεί όπου όλα περνούν απ’ το χέρι της μαμάς και του μπαμπά, εκεί που ο ήρωας σου δεν είναι ο εαυτός σου αλλά κάποιος έξω από εσένα.
Αν ανήκεις κι εσύ σε αυτή την κατηγορία, να θυμάσαι πως δεν μπορείς να δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει. Η θα αποφασίσεις να σταθείς στα πόδια σου ή θα δέχεσαι την «πατερίτσα» και το «λουρί» στο λαιμό ως αναπόφευκτες συνέπειες της επιλογής σου.
Επιμέλεια Κειμένου Χαράς Βλαχοδήμου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Χαρά Βλαχοδήμου
