Βλέπεις κάτι ανθρώπους ιδιαίτερους, που λάμπουν. Με το φως που εκπέμπουν ξεχωρίζουν μέσα στο πλήθος, κάνοντας τους υπόλοιπους να μοιάζουν λίγο πιο συνηθισμένους, λίγο πιο θαμπούς . Είναι εκείνοι οι χαρισματικοί άνθρωποι που έχουν σε διάφορες πτυχές της ζωής ιδιαίτερα ταλέντα, μια έφεση σχεδόν θεόσταλτη που τους κάνει να διαπρέπουν.
Και στεκούμενος δίπλα τους νιώθεις κάπως μικρός, κάπως πιο λίγος, κάπως τυχαίος. Τους θαυμάζεις και ταυτόχρονα τους ζηλεύεις, με ένα δέος γλυκόπικρο. Γιατί θα ήθελες κι εσύ να είχες ένα χάρισμα, ένα κάτι πιο ασυνήθιστο να σου προσδώσει μια γοητεία, να σε κάνει να νιώσεις πιο δημιουργικός και ζωντανός. Να μπορούσες κι εσύ να προκαλέσεις για λίγο τη γυαλάδα στα μάτια του κόσμου που θα σε κοιτούσε μαγεμένος και θα σε θαύμαζε με αυτή την ίδια ζήλια που θαυμάζεις εσύ τώρα όλους εκείνους τους ανθρώπους που έχουν στη ζωή, αυτό που λένε, άστρο.
Είναι αλήθεια, δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες δυνατότητες, πόσο μάλλον και ταλέντο. Κι αυτό συμβαίνει γιατί προφανώς κανείς δεν είναι όμοιος ομοίου, καθένας μας είναι μοντέλο ακοπιάριστο. Άλλα χαρακτηριστικά σύμφυτα, άλλα επίκτητα, άλλο οικογενειακό περιβάλλον και παιδεία, άλλες εμπειρίες ζωής. Διαφορετικό και εξ’ ολοκλήρου μοναδικό DNA.
Κι αναρωτιέσαι τι έκανες λάθος, γιατί η μοίρα σε αδίκησε και δε σου έλαχε ένα ταλέντο να το έχεις καμάρι, σαν όλους εκείνους τους λαμπερούς πρωταγωνιστές της ζωής που είναι πάντα χαμογελαστοί κι ακομπλεξάριστοι, που έχουν ένα χάρισμα, το οποίο τους δίνει δύναμη κι αυτοπεποίθηση. Σαν εκείνους που αντλούν ευτυχία απ’ το άστρο που τους κλήρωσε η ζωή και το έκαναν μεράκι τους.
Κι όμως, όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι έχουν στη ζωή το προσωπικό τους άστρο. Όπως με όλα τα άλλα χαρακτηριστικά, έτσι κι αυτό, δε μοιάζει με κανενός άλλου. Είναι μοναδικό και πιθανώς ανεξερεύνητο. Όλοι εκείνοι που το ανακάλυψαν νωρίς δεν είναι προικισμένοι μα απλώς τυχεροί. Τυχεροί που δε χρειάστηκε να το αναζητούν για χρόνια, να κουραστούν και να απογοητευτούν κάθε που νόμιζαν πως εκείνοι δεν είχαν κάτι να τους κάνει να ξεχωρίσουν.
Υπάρχει μέσα σου και κατά βάθος το ξέρεις μα δεν έχεις καταφέρει ακόμα να το νιώσεις. Πολλές φορές ο ίδιος το κρύβεις και το σκεπάζεις, κάνοντας πράγματα που δε σου ταιριάζουν, ακολουθώντας δρόμους που δεν αγαπά η καρδιά σου, βεβιασμένα. Άλλες φορές το αισθάνεσαι και το αγνοείς. Είναι φωτιά που σου καίει τα σωθικά και σε τραβάει προς τα εκεί που είναι η πραγματική βολή σου μα εσύ αρνείσαι πεισματικά να το εμπιστευθείς. Φοβάσαι. Αμφιβάλλεις. Και κατευνάζεις τη φωτιά.
Το άστρο σου για να το ανακαλύψεις πρέπει να κοπιάσεις. Δεν είναι εύκολη υπόθεση και ούτε τελικά θεόσταλτη. Θέλει διαρκή προσπάθεια κι επιμονή, θέλει δοκιμασίες. Απαιτεί θυσίες και ξεβολέματα. Απ’ τον καναπέ δε θα μπορέσεις να το δεις ποτέ σου. Πρέπει να βγεις απ’ τους τοίχους και να αρχίσεις να ζεις για να το νιώσεις να σκιρτάει. Πρέπει να αφήσεις κατά μέρους τη συνήθεια και να πατήσεις πόδι έξω απ’ τη ζώνη ασφαλείας σου, να πειραματιστείς.
Και ναι, πρέπει να χάσεις. Πρέπει και να αποτύχεις. Πρέπει να φας τα μούτρα σου, ξανά και ξανά. Για να μάθεις απ’ τα λάθη σου. Για να διδαχθείς να σηκώνεσαι. Για να δεις τι σημαίνει πόνος και για να πειστείς πόσο δυνατός είσαι. Για να ξυπνάς κάθε μέρα ένας ικανότερος άνθρωπος.
Όταν θα βγεις απ’ τη σκοτεινή τρύπα της μοιρολατρίας και της αυτολύπησης, όταν αφήσεις το χείμαρρό σου να σπάσει τους φραγμούς και να ξεχυθεί προς τα έξω, τότε θα δεις το άστρο σου να λάμπει και να σε οδηγεί σε δρόμους γεμάτους φως κι ευτυχία. Θα θαυμάσεις το άστρο που εσύ γέννησες, εξέθρεψες και τώρα καμαρώνεις να σε εκτοξεύει στον ουρανό. Θα το νιώσεις πως δε χρειάζεται πια να ψάξεις και να ψαχτείς, δε χρειάζεται πια να ανησυχείς ούτε να κοιτάξεις γύρω∙ με κλειστά μάτια η φωτιά απ’ το πάθος σου θα σε οδηγήσει στα σωστά μονοπάτια.
Αν κάτι δε σε γεμίζει, άδειασέ το. Αν κάτι δε σου κάνει, πέτα το. Αυτό που σου γαργαλάει την ψυχή, αυτό που κάνει τους χτύπους της καρδιάς σου να χτυπούν σαν μελωδία˙ αυτό που κάνεις πριν σκεφτείς, που έχεις ολοκληρώσει με το νου πριν καν αρχίσεις˙ αυτό που όσο σε κουράζει τόσο σε ξεκουράζει κι όσο σε πονάει τόσο σε κάνει να χαμογελάς˙ αυτό που αξίζει από μέρους σου όλες τις θυσίες του κόσμου κόντρα στον καιρό και τις συνθήκες˙ αυτό είναι το άστρο σου.
Επιμέλεια Κειμένου Φένιας Σκαρλά: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Φένια Σκαρλά
