Ανικανοποίητος και αυτοκαταστροφικός. Είναι εκείνος ο άνθρωπος, ο απόμακρος και απλησίαστος. Παρατηρώντας τον και στην προσπάθειά σου να τον επεξεργαστείς θα απλωθούν μπροστά σου εκατομμύρια ασημένιοι δρόμοι που θα σε εμποδίζουν να χαράξεις μια πορεία με σιγουριά.
Ένα από τα μονοπάτια είναι φωτεινό και λαμπερό. Σχεδόν σε σαγηνεύει. Ερωτεύσιμο και ικανό να σε οδηγήσει σε μέρη, που πάντα ονειρευόσουν. Άξιος να αγαπηθεί, ικανός να χρωματίσει και την πιο άχρωμη στιγμή.
Μόλις σε νιώσει να τον περπατάς και ανοίξει τα φτερά του και εκείνος να καλωσορίσει το διαβάτη. Μόλις συνειδητοποιήσει την ευτυχία και τη χαρά του να βαδίζεις μέσα του. Εκείνη την ώρα που οι δαίμονές του κοιμούνται στην κόλαση σου. Ο ίδιος ανοίγει έργα επί της οδού και η πορεία σου αλλάζει.
Αυτοκαταστροφικός και ακατανόητος. Χθες γελούσε και ήταν ευτυχισμένος. Παίρνει λοιπόν ό,τι πιο όμορφο και το γκρεμίζει. Από φόβο να πάρει, να δεχτεί να φιλοξενήσει το διαβάτη. Φόβος; Προφανώς ναι. Ανασφάλεια και δυσπιστία κατά κύριο λόγω. Αδυναμία να εμπιστευτεί, να αφεθεί, να κατανοήσει. Σα να μην πιστεύει ότι αξίζει το διαβάτη, σαν να νομίζει πως ο δρόμος που προσφέρει δεν είναι καλός.
Αν τον ρωτήσεις θα σου πει πως είναι καλά. Έτσι έπρεπε να γίνει. Βιαστικός θα τελειώσει την κουβέντα και θα σου κλείσει την πόρτα στα μούτρα. Θα αναρωτιέσαι και θα ψάχνεις να βρεις την αιτία. Άλλα θα βλέπεις και άλλα θα σου λέει.
Αντί να ανοίξει τους δρόμους, να σου κρατήσει το χέρι σφιχτά να μπερδευτεί και εκείνος στα δικά σου μονοπάτια, βγάζει μπλοκάκι και ζυγαριές να τα βάλει κάτω. Τι βάζεις εσύ στο τραπέζι και τι διαθέτει εκείνος.
Έι φιλαράκι, πόσο γκρι να αντέξεις στη ζωή σου ;Πόσες φόρες θα σε σκοτώσεις για να ζήσεις;
Σκοτώνεις ναι, πρωτίστως εσένα και δευτερευόντως αυτούς που σ ’αγαπάνε.
Από όλα τα σκατά που συσσωρεύεις στα υπόγειά σου, από τους φόβους και την ανασφάλεια που σε κυριεύει, δίνεις μια και το βάζεις στα πόδια. Αδυνατείς να σε αφήσεις ήσυχο να απολαύσεις όλα όσα σου αξίζουν. Να αγαπηθείς για όλα όσα βλέπουν οι άλλοι σε εσένα και τα θάβεις βαθιά.
Να πιστέψεις πως δε θα τελειώσει ποτέ, να κλείσεις τα μάτια και οι στιγμές να χορεύουν μέσα σου, ποιος ξέρει πού θα πάει;
Γεμίζεις κατά τρόπο περίεργο με το να θέτεις ναρκοπέδια, να εστιάζεις σε αυτό που δεν μπορείς και όχι σε εκείνο που ήδη συμβαίνει. Έτσι περνούν οι στιγμές από μπροστά σου και εσύ θεατής.
Προβάλεις με ζήλο, την αρνητική σου πλευρά λες και έχεις πεισμώσει με εσένα, λες και σε καταδίκασες να ζεις πάντα χειμώνα. Λες και σε μισείς.
Σε αυτό το αυτοκαστροφικό παιχνίδι όμως δεν είσαι μόνος. Μαζί με εσένα σκοτώνεις και αυτούς που σε αγαπάνε, ανάθεμά σε. Και θυμώνεις που δεν πεθαίνουν να τελειώνεις. Να μείνεις μόνος, ευτυχισμένος που τα έκανες μαντάρα, να έχεις να κλαίγεσαι και να βαράς παλαμάκια φουσκωμένος σαν παγόνι.
Σκότωσέ με άλλη μια λοιπόν να ζήσεις. Αν τρέφεσαι από την αδυναμία, αν αυτό σε γεμίζει, αν έτσι είσαι καλά. Δεν είσαι όμως. Ούτε εγώ πεθαίνω τόσο εύκολα μην το ξεχνάς.
Από την ώρα που γελάω με την παράνοια σου, από τη στιγμή που χαμογελάω σαν παιδί όταν είσαι κοντά μου, από εκείνη την ώρα και μετά, σκότωσέ με χίλιες φορές. Μα μείνε να δούμε αυτό που γίνεται και μην το θάβεις.
Τέτοιοι άνθρωποι είναι αν μη τι άλλο διαφορετικοί και ενδιαφέροντες. Όσες από εσάς είχατε την τύχη να τους συναντήσετε βγήκατε πληρέστερες στην αρένα και με γεμάτες βαλίτσες. Είναι εκείνοι που σας έκαναν να νιώσετε το άγνωστο σε πολλούς συναίσθημα της αμφιθυμίας. Μίσος και αγάπη μαζί. Είναι αυτοί που σας πλήγωσαν με το αντίο τους και ταυτόχρονα εκείνοι που σας έκαναν να νιώθετε ευτυχία που μπήκαν στη ζωή σας.
Μην προσπαθείτε να τους αλλάξετε, μην τους κακολογείτε, χαμογελάστε και κάντε χώρο δίπλα σας να σταθούν. Δε θα τους καταλάβετε ποτέ, είναι σαν τα χταπόδια τρώνε τα πλοκάμια τους για να επιβιώσουν. Φροντίστε καμιά φορά μόνο να τους προσφέρετε κανένα γεύμα και εσείς από το συναίσθημά σας, να μην τα φάνε όλα τα πλοκάμια τους και μείνουν λειψοί.
Ο Απόλλωνας ήταν ο θεός του φωτός, η άλλη όψη του καθρέφτη όμως το θέλει άρχοντα του σκότους. Εσείς λοιπόν που ως άλλοι Ιανοί και Απόλλωνες τρώγεστε με τα ρούχα σας και καταστρέφεστε όντας ανικανοποίητοι και δύσπιστοι με τον εαυτό σας, ανοίξτε λιγάκι τους ορίζοντες.
Έχετε πάντα κατά νου, πως ο δρόμος δεν είναι ένας. Χιλιάδες μονοπάτια απλώνονται μέσα μας και ανοίγουν πόρτες που κλειδώνουμε καλά. Βαλ’ τε τους δαίμονες για ύπνο στην κόλαση που σας χαρίζει ο διαβάτης και σταματήστε να σας βάζετε τιμωρία. Δεν είστε παιδιά.
Δεχτείτε την αγάπη, κάντε λίγο χώρο στη ζωή σας και όλα τα άλλα βρίσκονται στην πορεία. Δεν είστε κακοί, ηλίθιοι είστε και ξεροκέφαλοι αλλά αξίζει να σας αγαπάμε.
Μην απορρίπτεται πρώτα από όλα εσάς, όσο περίεργο και να σας ακούγετε, υπάρχουν άνθρωποι που είναι ευτυχισμένοι μαζί σας.
Αμφιθυμία γαμώτο σου.
