Ονομάζομαι Βαλεντίνη και δεν είμαι καλά.
Για την ακρίβεια, είμαι πάρα πολύ νευριασμένη κάθε χρόνο τέτοιες μέρες.
Διανύουμε μια δακρύβρεχτη βδομάδα, λόγω του countdown για τη μεγάλη μέρα του έρωτα, που έρχεται όλο και πιο κοντά. Αυτή την κοκκινοροζουλίστικη μέρα, που οι lovers are supposed να βγουν και να τα σπάσουν.
Τότε που γίνεται το απόλυτο πάρτυ των ερωτοχτυπημένων, που η ανταλλαγή δώρων πάει και έρχεται –όπως και να το κάνουμε, ποιος δε λατρεύει τα δώρα-, με εκρήξεις συναισθημάτων και με ενδείξεις αγάπης, με τον παλιό, παραδοσιακό τρόπο.
Η πόλη στολίζεται με καρδούλες, πεταλουδίτσες, βελάκια και ο cupid καραδοκεί από βιτρίνα σε βιτρίνα. Αρκουδάκια, γαϊδουράκια, κεράκια, κοσμήματα and so on, υποψήφια δώρα για τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου και έχετε ερωτοχτυπηθεί ανά μεταξύ σας.
Αλλά επειδή στις 14/2 πνιγόμαστε από ροματζάδες, πρέπει οπωσδήποτε να φτύσουμε τη μέρα και να χαλάσουμε το όλο το κλίμα.
Μια φορά, ρομαντικιά δε με λέτε. Αλλά ρε πούστη μου, άμα δεν τα πω εγώ που έχω απηυδήσει 20 χρόνια να με σπάτε τα αρχίδια με το ότι γιορτάζω τη μέρα της απόλυτης εμπορευματοποίησης του έρωτα, ποιος θα τα πει;
Το fb έχει αρχίσει εδώ και δύο βδομάδες να καίγεται, με ποστ περί αντί-valentine’s day. Αλλά προσωπικώς, έναν άνθρωπο που να είναι σε σχέση, ερωτευμένος, και να μη γιορτάζει στις 14/2 από ιδεολογία, εγώ δεν έχω γνωρίσει. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, αυτό που συμβαίνει είναι να μην αγοράσουν κάποιο αρκούδι ή να τους περνάει αδιάφορη η όλη φάση.
Αυτή η μέρα για ‘μένα βρωμάει μόνο μοναξιά, ζήλια και λύπη.
Όλοι αυτοί που κράζουν ανελέητα, κράζουν επειδή είναι μόνοι, σκαλωμένοι ή έχουν κάποιο απωθημένο. Δεν έχουν με κανέναν να γιορτάσουν αυτή τη μέρα, θολώνουν τα μάτια τους από τα άπειρα ζευγαράκια που κυκλοφορούν και στάζουν ζάχαρες, όποτε ο πόνος και το κράξιμο είναι δεδομένα.
Οι haters της μέρας, δεν έχουν με ποιον να γιορτάσουν, δεν έχουν σε ποιον να αγοράσουν αρκούδι και γι΄ αυτό πρέπει εμείς οι υπόλοιποι να γεμίζουμε ξερατά και χολές. Λες και είναι μεγάλη κατάρα, να ‘ουμ’, να μην έχεις γκόμενο στις 14.
Οπότε, πώς θα κρύψουμε τον πόνο μας και τον μεγάλο μας καημό; Θα το ρίξουμε στην εμπορευματοποίηση της μέρας και του έρωτα, γιατί ακούγεται χρυσή δικαιολογία.
Darling, πώς δε σε πέτυχα, όμως, τα Χmas σε δημόσια διαμαρτυρία περί εμπορευματοποίησης οικογένειας, κεριών, δέντρων και γαλοπούλων;
Ούτε το Πάσχα σε είδα να κατεβαίνεις σε πορείες επειδή εμπορευματοποιούνται τα αυγά και οι λαμπάδες.
Αν το έκανες, τότε με τα δίκια σου ρε φίλε και καλά κάνεις. Αλλά όχι όπου μας συμφέρει μόνο, βρωμοεπαναστάτη της ξεφτίλας που πουλάς και ιδέα από το πουθενά περί έρωτα και δεν έχεις ούτε την ευγένεια να πεις και ένα χρόνια πολλά σαν άνθρωπος, είτε στον δικό σου, είτε στον ερωτευμένο φίλο σου, είτε σε ‘μένα τη δύσμοιρη που γιορτάζω έτσι κι αλλιώς!
Όλα τα παραπάνω βέβαια, θα τα βρεις μόνο σε κλαψομούνικα αρσενικά (γιατί τα υπόλοιπα χέστηκαν κιόλας) ή αποκλειστικά και σταθερά από γυναίκες, που έχουν πληγωθεί ανεπανόρθωτα και είναι μόνες τους μια τέτοια μέρα, γεγονός που τσούζει.
Δεν αφήνουμε για λίγο την κλάψα, όμως, προτείνω εγώ; Τον έρωτα τον γιορτάζει ο καθείς όποτε γουστάρει, δεν περιμένει τις 14/2 για να παρτάρει.
Και με αυτή τη λογική, δεν μπορώ να καταλάβω τι μας χαλάει στο να υπάρχει μια καθιερωμένη μέρα. Υπάρχει γιορτή της αγκαλιάς, των φιλιών, του χωρίς-σουτιέν κινήματος, του σεξ, του ό,τι στις μάνας του και ξαφνικά μας πείραξαν τα κωλοαρκούδια, επειδή εμπορευματοποιούνται!
Άρα, καθίστε στη μοναξιά σας μίζεροι άνθρωποι και βγάλτε λίγο τον σκασμό ή να πάτε να βρείτε κανά γκομενάκι γιατί δε θα τραβάει ο υπόλοιπος κόσμος τα δικά σας τα ψυχολογικά.
Σιχτίρι. Αναρχία στο αντί-Valentine’s.
Συντάκτης: Δάφνη Παπαϊωάννου
