Οι σχέσεις είναι σαν το τάβλι

Έχω βαρεθεί να ακούω πως οι σχέσεις είναι σαν το σκάκι. Όλοι μάθανε τώρα και συγκρίνουν ανόμοια πράγματα.

Πούτσα και βούρτσα, χρυσά μου.

Το σκάκι δεν είναι το σωστό παράδειγμα για να συμβολίσει τις σχέσεις και θα σας εξηγήσω ευθύς αμέσως το γιατί.

Πρώτον, η ζωή δεν είναι παιχνίδι στρατηγικής, όσο δύσκολο και αν είναι να το παραδεχτούμε. 

Όλα κινούνται –δυστυχώς ή ευτυχώς– κυρίως με το συναίσθημα και σπάνια κερδίζει η λογική το παιχνίδι. Λέμε όχι στο σκάκι, γιατί δεν είναι για έξυπνους, αλλά είναι για αργούς. 

Θα σε εκπλήξω, δηλαδή, αν σε ενημερώσω ότι κανείς δε θα κάτσει να περιμένει εσένα να αποφασίσεις ποια θα είναι η επόμενη κίνησή σου;

Στο κάτω-κάτω, οι σχέσεις δεν είναι πόλεμος. Αγώνας δρόμου είναι. 

Και που καταλήγομεν;

Στο τάβλι, κυρίες και κύριοι!

Το τάβλι είναι ο απόλυτος παραλληλισμός που μπορεί να κάνει κανείς όταν μιλάει για ανθρώπινες σχέσεις, διότι και τα δύο πάνε με την εξής σειρά: πόρτες, πλακωτό και φεύγα.

Οι πόρτες είναι οι γνωριμίες. 

Είναι η μανία του ανθρώπου να ζευγαρωθεί και να φτάσει την ουσία του έρωτα, τουτέστιν να χωθεί στο ταμπλό του αντιπάλου. Οι πόρτες είναι το μεγάλο παιχνίδι του φλερτ.

Έπειτα, έρχεται το πλακωτό, εκεί δηλαδή που όλοι πλακώνονται. 

Τότε που το μόνο που θες να κάνεις, είναι να σώσεις την παρτάρα σου για να τη βγάλεις εσύ καθαρή και απλά πλακώνεις ό,τι και όποιον βρεθεί στο δρόμο σου, προκειμένου να την κάνεις.

Και τέλος, φεύγα. Στα γρήγορα και όποιος πρόλαβε, πρόλαβε.

Όμως, το τάβλι πέραν από το συμβολισμό της ροής κάθε σχέσης, περνάει πιο βαθιά μηνύματα και αγγίζει πιο ευαίσθητες περιοχές.

Το τάβλι ευνοεί τα ζευγάρια. Είναι πλέον γεγονός.

Οι κανόνες του και μόνο, δείχνουν ξεκάθαρα την ανάγκη του ανθρώπου για συντροφικότητα.

Τα πούλια όλοι ξέρουμε πως πάνε σαν τους Χιώτες (δυο-δυο) και έτσι κινούνται με ασφάλεια, άνευ φόβου.

Ας δούμε όμως τι γίνεσαι αν είσαι ένα μονό πούλι. Αν είσαι αυτός που κινείται με μόνη παρέα τη μοναξιά του στο ταμπλό των σχεσάκιδων.

Ξέρεις τι γίνεται τότε; Περιεκτικά, τον ήπιες.

Διότι το τάβλι τα θέλει όλα ζευγαροποιημένα, ρε παιδί μου!

Το μονό, δύσμοιρο και φτωχό πούλι καίγεται και βγαίνει από το παιχνίδι, με αποτέλεσμα να επιβιώνουν μόνο τα πούλια που είναι ζευγάρια. 

Μόνο αυτά θα φτάσουν στην άλλη άκρη του ταμπλό. 

Εξαιρούνται, βέβαια, μερικά μοναχικά πούλια που επέζησαν στον αγώνα, αλλά αυτό συμβαίνει μόνο όταν ο αντίπαλος είναι άτυχος, έχει ένα μαύρο σύννεφο που βρέχει πάνω απ το κεφάλι του ή έκανε ένα λάθος για να σώσει το εγώ του.

Δεύτερον, έστω ζευγάρι. Μια λάθος ζαριά ή μια προηγούμενη λάθος κίνηση μπορεί να είναι η αιτία χωρισμού του ευτυχισμένου ζεύγους.

Καταλαβαίνετε το βαθύ νόημα;

Το τάβλι μας διδάσκει απλά, λιτά και απέριττα πως ο χωρισμένος δεν είναι ικανός να επιβιώσει και απλά βγαίνει απ’ το παιχνίδι.

Η όλη ουσία στο τάβλι λοιπόν είναι να γίνεις ζευγάρι, αλλιώς το τέρμα ούτε με κιάλια δεν το βλέπεις.

Τρίτον, η κατάρα της δυάδας βρίσκεται και στα ζάρια. Έστω διπλές, τότε λούσιμο γαματοσύνης.

Έχεις περισσότερες κινήσεις και μπορείς να ζευγαρώσεις τα προαναφερόμενα μονά πούλια που ξέμειναν στα μισά.

Δηλαδή, γιατί ένα πούλι να μην μπορεί να αράξει μόνο του;

Γιατί να μην μπορεί να μείνει στο ράφι με τις ανέσεις του;

Πρέπει ντε και καλά να το προξενέψεις με κάποιο άλλο πούλι;

Κάπως έτσι γίνεται ξεκάθαρη, λοιπόν, η νοοτροπία που υποσυνείδητα προσπαθεί να μας περάσει το συγκεκριμένο παιχνίδι.

Διότι το τάβλι έχει κατασκευαστεί με ένα και μοναδικό σκοπό: να υποστηρίξει τους δύο.

Ό,τι λιγότερο βγαίνει εκτός συναγωνισμού, σε χρόνο ρεκόρ.

Εν τέλει, το point είναι ένα. 

Στα παιχνίδια, πάντα κάποιος κερδίζει και κάποιος άλλος χάνει. 

Ναι, στο τάβλι μπορεί να ευνοείται ο ζευγαρωμένος, αλλά όπως και να χει, είτε χάσεις, είτε κερδίσεις, πάντα θες να παίξεις μια γύρα ακόμα.