Πώς ξέρεις αν έχεις ξεπεράσει πραγματικά έναν άνθρωπο; Πότε μπορείς να πεις με σιγουριά ότι ο άνθρωπος που τριβέλιζε το μυαλό σου όλη μέρα κι όλη νύχτα, ανήκει πλέον στο παρελθόν; Ότι η σκέψη του πια δε σε βασανίζει; Είναι μια κατάσταση δύσκολη, ένα τριπάκι στο οποίο μπαίνεις αναγκαστικά μετά από κάθε χωρισμό, ίσως κι όταν κάνεις τον απολογισμό σου. «Τι θα γινόταν αν… Αν δε σε ήξερα ποτέ. Αν δεν είχα συμφωνήσει να βρεθούμε εκείνη την πρώτη φορά. Αν δεν σε είχα συγχωρέσει εκείνο το βράδυ. Αν σου είχα δώσει μια δεύτερη ευκαιρία.». Χίλια αν.
Κάθε φορά που αποστασιοποιείσαι από μια σχέση, λοιπόν, περνούν από το μυαλό σου χίλιες σκέψεις. Έκανες καλά που έφυγες; Κι αν είχες μείνει; Κι αν είχες προσπαθήσει κι άλλο; Κι αν φέρθηκες εγωιστικά; Και τότε έρχονται και οι δεύτερες σκέψεις και οι τρίτες και οι τέταρτες. Και μετανιώνεις για τις αποφάσεις που έχεις πάρει. Και δε νιώθεις άνετα να πεις πλέον με σιγουριά ότι πιστεύεις στην απόφαση που πήρες. Νιώθεις άσχημα. Για τον εαυτό σου και για τον άνθρωπο που άφησες πίσω στη ζωή σου. Για όλους όσους επηρέασε η απόφασή σου αυτή.
Και μπορεί οι δεύτερες σκέψεις να μη σ’ αφήνουν να ησυχάσεις. Να σου τρυπούν το μυαλό κάθε βράδυ που ξαπλώνεις στο κρεβάτι. Σκέψεις που έρχονται σαν κύμα στο κεφάλι σου σε ανύποπτο χρόνο. Σε κάνουν να σκέφτεσαι δεύτερη και τρίτη φορά πριν πάρεις μια απόφαση. Κι αυτό σε εξουθενώνει. Δε σε αφήνει να προχωρήσεις. Υπάρχει πάντα αυτό το κάτι, το λίγο απροσδιόριστο, που σε κρατάει δέσμιο απ’ το να κάνεις το επόμενο βήμα.
Πότε αφήνεις επομένως τις καταστάσεις που σε επηρεάζουν πίσω σου; Πότε έχεις ξεπεράσει πραγματικά κάποιον; Ίσως όταν δεν τον βλέπεις πια. Όταν δεν αναρωτιέσαι τι κάνει, πώς περνάει, με ποιους βγαίνει και τι τον απασχολεί. Ίσως πάλι όταν τον βλέπεις με κάποιον άλλο άνθρωπο στο πλευρό του. Μπορεί πάλι να τον ξεπερνάς, όταν παύεις να χαζεύεις το προφίλ του στο Facebook, όταν δε σε νοιάζει να βλέπεις τη φάτσα του στην οθόνη του κινητού σου. Ίσως κι όταν σταματάς να βγαίνεις στα στέκια σας με την πιθανότητα να τον πετύχεις.
Το μόνο σίγουρο στοιχείο για να καταλάβεις πως έχεις αφήσει πίσω σου έναν άνθρωπο είναι όταν σταματάς να σκέφτεσαι τα «κι αν…;». Όταν παύεις να αναρωτιέσαι πώς θα ήταν τα πράγματα αν δεν είχες πάρει όλες αυτές τις αποφάσεις που πήρες. Όταν δε σε επηρεάζει το τι κάνει, με ποιους βγαίνει και πού.
Καταλαβαίνεις πως πλέον δε σε αφορά γιατί όταν σε πιάνει η νοσταλγία, οι σκέψεις δε σε πονούν. Αναπολείς γλυκά, σκέφτεσαι μόνο τα καλά και τα υπόλοιπα τ’ αφήνεις πίσω σου. Έχεις συμβιβαστεί με τις αποφάσεις σου, ξέροντας ότι είναι παρμένες ώριμα και για το καλό σου. Δε σε νοιάζει πια γιατί έχεις συμφιλιωθεί με το παρελθόν και δεν κοιτάς πίσω. Κι αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο βήμα. Και δύσκολο. Θέλει χρόνο και κόπο. Θέλει κότσια να εμμένεις στην απόφασή σου όταν αρχικά σε πονάει. Και μην έχεις ψευδαισθήσεις. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη σκεφτείς έστω και μια φορά την πιθανότητα ν’ αναθεωρήσεις. Απλά σκέψου τους λόγους που σε έκαναν να πάρεις αυτή την απόφαση εξ αρχής.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
