Τελείωσαν τα ψέματα μωρό μου.
Αυτά που σε γεμίζουν ενοχή μέχρι το χάραμα, μόνο και μόνο για να μη στάξει λίγο δάκρυ το δωμάτιο που κρυώνει χρόνια τώρα.
Τελείωσαν οι ντροπές και τα χαλάσματα που αθόρυβα γεννούσες, γιατί φοβάσαι ακόμα τα γιατί.
Σε συγχωρώ. Και αν θέλεις θα στο βροντοφωνάξω.
Σε συγχωρώ για εκείνα τα μικρά, μα και αυτά τα μεγάλα ψέματα, που πια και εσύ δεν ξέρεις αν γίναν η αλήθεια σου.
Σε συγχωρώ, γιατί ποια είμαι εγώ να πλέξω και άλλο μίτο για να είσαι μοναχά δικός μου;
Άσε τη πόρτα ανοιχτή και ας είναι τα αγκάθια πιο μακριά απ’ το μελίρρυτο των χεριών σου.
Και ας καίνε, γιατί και η φωτιά και αυτή το φως σου δίνει και ας τυφλωθείς για λίγο.
Έτσι για λίγο, να μπω και εγώ και σου υπόσχομαι να μην ματώσω. Να μην κρατήσω την ανάσα μου, μαζί της να σε ζεστάνω λίγο.
Τελείωσαν τα ψέματα σε όλα τα ποιήματα που ύφανες για να μην σκιαχτούν τα όνειρά μας.
Ε και λοιπόν;
Αυτό που είσαι αγαπώ.
Και ας τρόμαξα για λίγο.
Και ας χάθηκα σε χωρατά, σε πρόσωπα και συναντήσεις φαντάσματα.
Και θα στο πω ξανά.
Μην τρέχεις να προλάβεις την αγάπη.
Μην ρίχνεις κατοστάρια για να κερδίσεις θαυμασμό και είδωλα που σε στολίζουν σάπια.
Αυτό σου μάθανε. Αυτό θέλει ο κόσμος από εμάς.
Τα όμορφα τα λόγια, αυτά που σκεπάζουν το δόλο, που ύπουλα σε θέλει δέσμιό του.
Μη βιάζεσαι να μου το πείς.
Το σ’αγαπώ κανείς Άϊ Βασίλης δε θα στο χαρίσει.
Όχι μωρό μου, κανένας πελαργός δε θα σου φέρει τίποτα.
Εσύ θα τα κερδίσεις.
Τι και αν συρθείς από ντροπή σε τούτα τα χαλάσματα;
Άσε τους άλλους να τρυπάνε ενοχές για να κοιμούνται ήσυχα τα βράδια, χωρίς να έχουν μάθει ακόμα πως μόνο στα κύμματα ξεπλένεσαι.
Άσε ένα ψέμα για το τέλος μόνο.
Αυτό να μην το λυπηθείς, Να μην το εξαργυρώσεις.
Άστο για αυτούς που κάποτε θα πάψουν φαντάσματα να ορίζουν.
Σε συγχωρώ, γιατί μόνο έτσι θα είμαι άξια το χέρι σου να σφίγγω στο δικό μου.
Συντάκτης: Ξένια Μπολομύτη
