Σχεδόν τα πάντα στη ζωή χαλάνε, ξεθωριάζουν, γερνάνε. Οι άνθρωποι, τα ζώα, τα φυτά γεννιούνται, μεγαλώνουν, μαραίνονται και μένουν μόνο η γη και η θάλασσα να τα υποδέχονται και να τα αποχαιρετούν καρδιακά.
Κι αν τίποτα δε μένει αναλλοίωτο στο χρόνο, πώς να μείνουν ανέγγιχτα μια σχέση, ένας γάμος ή ένας μεγάλος έρωτας; Σπάνιο φαινόμενο. Γι’ αυτό και όλα πρέπει να τελειώνουν πριν μαραθούν. Ή ακόμη καλύτερα όλα πρέπει να τελειώνουν, όσο βρίσκονται στη δόξα τους. Γι’ αυτό δεν αυτοκτόνησαν ή αυτοκαταστράφηκαν οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες που πέρασαν απ’ τον πλανήτη; Elvis, Marilyn, Michael Jackson και άλλοι πολλοί δεν άντεχαν να βλέπουν τον εαυτό τους να γερνάει, να μην μπορεί να είναι πλέον παραγωγικός και πρώτος των πρώτων.
Έτσι κι οι μεγάλοι έρωτες για να ζήσουν στην αιωνιότητα θα πρέπει να πεθάνουν όσο βρίσκονται στο πιο ένδοξό τους σημείο. Προτού το πάθος εξανεμιστεί, προτού οι καβγάδες αρχίσουν να γίνονται αδιαφορία και προτού το σεξ γίνει βαρετό.
Όλα έχουν ένα σημείο αρχής. Ξεκινάνε από χαμηλά και σιγά-σιγά δυναμώνουν. Φτάνουν στο πιο ψηλό σημείο που μπορούν κι αρχίζουν την κατιούσα μέχρι να πιάσουν πάτο. Έτσι είναι κι οι ανθρώπινες σχέσεις αν δεν κουραστείς να παλεύεις συνεχώς γι’ αυτές που τουλάχιστον θεωρείς ότι αξίζουν. Όμως, ακόμη κι αν παλεύεις εσύ, μπορεί ο άλλος να έχει παραιτηθεί.
Για να ξεκινήσεις ξανά απ’ τον πάτο να παίρνεις την ανιούσα είναι επικίνδυνα δύσκολο και χρονοβόρο. Όταν ένας έρωτας σβήσει γιατί το φιτίλι του έχει εξαντληθεί, όσο κι αν προσπαθείς να τον ανάψεις ξανά, το μόνο που θα καταφέρνεις είναι να έχεις λίγο φως και πολύ σκοτάδι.
Πόσοι μεγάλοι έρωτες έγραψαν ιστορία επειδή έφυγαν ως μεγάλοι; Και ποιος θυμάται αυτούς που κατέληξαν σε γάμο και χρόνια αργότερα κατέληξαν σε χωρισμό. Ρωμαίος κι Ιουλιέτα, Αντώνιος και Κλεοπάτρα, Μπόνι και Κλάιντ. Έρωτες που δεν πρόλαβαν ποτέ να πεθάνουν απ’ τη συνήθεια και την καθημερινή ανθρώπινη τριβή και τα προβλήματα. Έρωτες που έζησαν σε μια παράλληλη διάσταση απ’ τον τότε κόσμο τους, με τους δικούς τους κανόνες. Έρωτες που είχαν κατάληξη τραγική, έγραψαν όμως ιστορία ως αιώνιοι.
Ποιος θέλει ένας μεγάλος έρωτας να τελειώσει; Κάτι τόσο σπάνιο και τόσο μαγικό κανείς δε θέλει να τελειώσει. Γι’ αυτό κι όταν αυτός αρχίσει να ξεχειλώνεται πολλοί προσπαθούν να τον μπαλώσουν ξανά και ξανά, κλείνοντάς του τις τρύπες που συνεχώς ανοίγουν, σαν παλιό ρούχο που μπάζει αέρα και παγώνει το σώμα. Όμως, είναι προτιμότερο να βρεις τη δύναμη να βγάλεις το ρούχο από πάνω σου και να το φυλάξεις στην πιο ξεχασμένη γωνιά του ντουλαπιού, μόλις δεις την πρώτη μικρή τρυπούλα, άντε τη δεύτερη. Γιατί, πλέον, ξέρεις πως όσο και να μπαλώνεις το ρούχο σου δε θα ξαναγίνει ποτέ σαν καινούργιο.
Κι ύστερα, όταν ένας μεγάλος έρωτας τελειώσει τι μένει;
Είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ, εκτός απ’ αυτόν που μένει πίσω και πονάει, γιατί ακόμη αγαπάει. Όμως, τουλάχιστον, δεν ξεφτίλισε τον έρωτά του και τον εαυτό του. Τουλάχιστον, κατάφερε να βάλει τέλος, όσο οι όμορφες στιγμές μπορούσαν να γίνουν όμορφες αναμνήσεις κι όχι εφιάλτες.
Ένας έρωτας ποτέ δεν τελειώνει, όταν οι δύο που χωρίζουν ακόμη αγαπιούνται.
Συντάκτης: Πράξια Αρέστη
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
