Η θεωρία σχετικά με την χρήση και διατύπωση των ψεμάτων έχει υπάρξει σταθερή, αυστηρή και αμετάκλητη.
Απαγορεύονται διά ροπάλου.
Η γαλουχία έχει ξεκινήσει από τη νηπιακή μας σχεδόν ηλικία, όπου έπεφτε η ελαφριά κατσάδα όταν δεν υπήρχε η απόλυτη αλήθεια σχετικά με το αν τραβήξαμε τα μαλλιά της αδερφής μας, σπάσαμε το κινέζικο βάζο ή φάγαμε τα δύο μπισκότα που έμειναν στο βάζο.
Συνεχίστηκε επάξια με δασκάλους και καθηγητές που μάχονταν υπέρ της αλήθειας και της ανάληψης ευθύνης αν και εφόσον πέφταμε στο βούρκο των ψεμάτων.
Αξέχαστη παραμένει και η κλασσική απειλή, αφορμώμενη από τον αγαπημένο όλων Πινόκιο, η οποία αφορούσε την μεγέθυνση της μύτης μας σε περίπτωση που φτάναμε σε αυτό το έσχατο σημείο.
Με δυο λόγια, αλήθεια καλή, ψέματα κακά.
Μα ποτέ δε μας είπε κανένας ότι η αλήθεια είναι σαν ένα ανατομικό κρεβάτι χειρουργείου.
Είναι σκληρή, επίπεδη και πονάει.
Και ερωτώ, είναι όντως η αλήθεια τόσο απαραίτητη για να μπορέσεις να ζήσεις ηθικά και ήρεμα, ή είναι πολύ πιθανό να σου προσφέρει, εντάσεις, πληγωμένες ακεραιότητες και εν τέλει, μέχρι και μοναξιά;
Αν δηλαδή μπορούσε κάποιος να σου εγγυηθεί, πως δε θα γίνει αποκάλυψη τώρα των ψεμάτων σου και δε θα μεγαλώσει η μύτη σου, θα συνέχιζες στην άποψη πως προτιμάς την αλήθεια;
Μη βιαστείς να απαντήσεις ηθικοπλαστικά και θεωρητικά. Προφανώς και δε λέμε να είναι όλη σου η ζωή ένα τεράστιο και φουσκωμένο ψέμα, αλλά αν πεις στη μάνα σου τι πραγματικά συνέβη πέρυσι το καλοκαίρι στο Ποσείδι, ίσως και να τη χάσεις πριν την ώρα της.
Οι άνθρωποι το έχουν αυτό το κουσούρι, να κάνουν ερωτήσεις, έχοντας στο μυαλό τους μια πολύ συγκεκριμένη απάντηση ως αποδεκτή. Οπότε κι εσύ τους λες αυτό που θέλουν να ακούσουν, γιατί πολλές φορές αντιλαμβάνεσαι πως είναι ο μόνος τρόπος να επικοινωνήσετε.
Λαμβάνεις την αποδοχή τους και την ικανοποίησή τους και όλοι είναι ευτυχισμένοι.
Κι εσύ που τώρα κοκκινίζεις και θίγεται η ηθική σου ακεραιότητα και η κοινή σου αντίληψη, θέλω να μου υποδείξεις, συμπεριλαμβανομένου και εσού, έναν άνθρωπο που δεν έχει πει ένα ψέμα στη ζωή του.
Κι αν βρεις, σφύρα μου.
Υπάρχει πολλή μοναξιά και ανασφάλεια εκεί έξω, για να ρισκάρεις να μείνεις μόνος σου με τις αρχές και την αλήθεια σου. Γιατί ας μην κοροϊδευόμαστε, μόνοι μας θα μέναμε αν λέγαμε την αλήθεια και μόνο την αλήθεια χωρίς φόβο και πάθος.
Γιατί το ψέμα ουσιαστικά είναι ένας φόβος και τίποτα παραπάνω. Ένας φόβος που υποδηλώνει την ανάγκη για επιβεβαίωση και αποδοχή. Μια προσωπική ανασφάλεια που προκύπτει από το ότι τίποτα διαφορετικό δεν γίνεται αποδεκτό.
Κι αν ακόμα δεν πείστηκες, θα σου ρίξω το τελευταίο μου χαρτί, για να κάνω και ψαγμένο φινάλε.
Θυμήσου πως ένιωσες, όταν έμαθες πως δεν υπάρχει ο Αι- Βασίλης. Εγώ πάντως έκανα να ξαναμιλήσω στους γονείς μου μια βδομάδα.
Καμιά φορά, έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε σε έναν Αι- Βασίλη.
Δε γαμιέται, εγώ σου λέω πως υπάρχει και τρώει τα μελομακάρονα απ’ την πιατέλα.
Σ’ αφήνω τώρα, πάω να δω αν μεγάλωσε η μύτη μου.
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
