Singles ή δεσμευμένοι∙ ποιοι περνούν καλύτερα;

Πρόκειται για αγύριστα κεφάλια, ξεροκέφαλους ανθρώπους, στραβόξυλα. Αυτοί που κάτι φωλιάζει στην κεφαλή τους κι άντε να τα βάλεις μαζί τους. Που αλλά λένε, αλλά κάνουν κι αλλά εννοούν. Άντρες και γυναίκες. Ενήλικες και μεσήλικες. Ετεροφυλόφιλοι κι ομοφυλόφιλοι. Όλοι έχουν μπει στο τριπάκι να αναρωτιούνται: «Μόνος ή σε σχέση;». Τα «γιατί» είναι εύλογα. Το θέμα είναι: έχουν δοθεί οι σωστές απαντήσεις;

Κακά τα ψέματα, η αλήθεια είναι ότι οι σχέσεις στην εποχή μας έχουν γίνει πλέον άξιες διδακτορικού, ώστε να μπορέσει κανείς να φανεί αντάξιος της πραγματικότητας. Δε θα κάνουμε λόγο για τις αιτίες, θα δούμε, όμως, τους μεν και τους δεν.

Δεσμευμένοι. Οι ευλογημένοι, θα έλεγε κανείς. Θηλυκά κι αρσενικά. Νέοι και μεγάλοι. Άνθρωποι που έχουν κάποιον να αγκαλιάσουν, κάποιον να πλαγιάσουν τα βράδια, μια ζεστή αγκαλιά να χωθούν όταν την χρειάζονται. Αυτοί που τους ταράζανε τα μυαλά οι δικοί τους να τους κάνουν εγγόνια, να κάνουν έναν αξέχαστο γάμο. Αυτοί που, στους γάμους των άλλων, τους ευχόντουσαν «και στα δικά σας» κι από μέσα τους έλεγαν «αμήν, Παναγιά μου». Αυτοί που στον γάμο τους τούς ευχόντουσαν «άντε, και του χρόνου διπλοί» κι αυτοί έγιναν τριπλοί και τετραπλοί, άλλοι σε μέλη κι άλλοι σε κιλά. Βλέπετε, είναι αυτό που λένε «έδεσα τον γάιδαρό μου».

Οι δεσμευμένοι, λοιπόν, οι παντρεμένοι, οι «σε σχέση», οι «σε σύμφωνο συμβίωσης». Αυτοί που κορδώνονται για τις ζωές τους, για τα σπίτια τους, τις περιουσίες τους, τα παιδιά τους. Και δώστου το καμάρι. Αυτοί που λένε από μέσα τους «φτου- φτου, μη με ματιάσω».

Οι άνθρωποι που νιώθουν τυχεροί γιατί έχουν βρει κάποιον να εναποθέτουν την γκρίνια τους, ολημερίς κι ολονυχτίς. Οι άνθρωποι που νιώθουν τυχεροί που έχουνε βρει κάποιον να τους αγαπάει και να τους ανέχεται. Οι άνθρωποι που νιώθουν τυχεροί γιατί έχουνε βρει κάποιον που θα μπορούνε πάνω του να σβήνουν τις σεξουαλικές τους ανάγκες, ασχέτως αν το αποτέλεσμα είναι καλό ή όχι. Οι άνθρωποι που νιώθουν τυχεροί γιατί με το να έχουνε κάποιον διπλά τους νιώθουν ότι εκπληρώνουν τον λόγο για τον οποίο ήρθανε στον κόσμο κι ικανοποιούν, έτσι, τους δικούς τους. Οι άνθρωποι που νιώθουν τυχεροί διότι υπάρχει κάποιος να τους περιμένει στο σπίτι, όταν οι υποχρεώσεις της ημέρας λαμβάνουν το τέλος τους.

Η καρδούλα τους, όμως, πώς είναι με όλα αυτά; Μήπως, εν τέλει, τους λείπουν καταστάσεις και στιγμές; Μήπως λένε άσπρο κι εννοούν μαύρο; Μήπως εγκωμιάζονται μεταξύ τους κι από μέσα τους ζηλεύουν αυτούς που ‘ναι μόνοι τους;

Μιλούνε για ένωση, για κατανόηση κι από μέσα τους περιορίζονται, με αποτέλεσμα πολλές φορές να μην είναι καν οι εαυτοί τους. Μιλούνε με αγέρωχα λόγια για τον σύντροφό τους, όμως το ματάκι τους παίζει σαν εμφανιστεί κάτι ενδιαφέρον στο οπτικό τους πεδίο. Λένε παντού για το πόσο όμορφο είναι να ‘σαι με κάποιον κι από μέσα τους καταπιέζουν πολλά κομμάτια τους, που φοβούνται να τα ομολογήσουν ακόμη και στην αφεντιά τους.

Βάζουν τη σχέση τους πάνω από όλα και στο τέλος δεν είναι λίγοι αυτοί που βρίσκονται μόνοι και μετέωροι, έπειτα από κάποιον χωρισμό, διότι οι φίλοι κάνανε φτερά. Υφίσταται σχεδόν πάντα, βλέπετε, αυτός ο άτυπος νόμος «ό,τι αφήνεις σε αφήνει».

Μιλούνε με τόσο θαυμασμό πλέον για τη συντροφική ζωή τους, λες κι έχουνε βρει το κλειδί του παραδείσου. Δεν καταλαβαίνουν, όμως, ότι κατά βάθος όλοι ξέρουμε ότι στον παράδεισο, αν λάχει να πας, πηγαίνεις μονάχος και δε χρειάζεσαι κλειδιά, πράξεις χρειάζονται.

Εν πάση περιπτώσει, οι έχοντες έναν άνθρωπο, μιλούν στους υπολοίπους σαν κατέχοντες κάτι δεδομένο και δεν είναι λίγες οι φορές που μένουν μόνοι, σαν το νερό στο αυλάκι. Τα δεδομένα είναι για τις θρησκείες, όχι για καταστάσεις που περιλαμβάνουν συναισθήματα κι έχουνε αλληλεπίδραση.

Αρκετά για τους πολιορκημένους. Ήρθε η ώρα να κάνουμε λόγο για τους ελεύθερους πολιορκημένους. Τις κυρίες και τους κύριους που δεν έχουνε καμία βλέψη (προς το παρόν τουλάχιστον) να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες των γονιών τους για κουφέτα κι εγγονάκια. Αυτούς που ζουν ελευθέρα πουλιά κι όχι κορόιδα στα κλουβιά. Αυτούς που έχουν αναγάγει σε τέχνη το φλερτ, ενώ βγάζουν φλύκταινες στο άκουσμα πως αυτό το φλερτ θα διαρκέσει πάνω από δέκα ραντεβού και λέγοντας δέκα εννοείται πως έχουνε ξεπεράσει τα όριά τους.

Αυτούς που η διασκέδαση, τα ξενύχτια κι η καλοπέραση έχουν τον πρώτο λόγο στη ζωή τους. Αυτούς που δεν έχουν υποχρεώσεις κι ερωτική τους ζωή είναι σαν τη μαϊμού που πηδάει από δέντρο σε δέντρο. Όλοι αυτοί που κοντεύουν να βγάλουν πανό για να εκφράζουν στους γύρω τους «τι όμορφο πράγμα που είναι η ελευθέρια!».

Αυτοί που γκρεμίζεται ο κόσμος τους όταν με το πέρασμα του χρόνου οι κολλητές κι οι κολλητοί παντρεύονται και μένουν στην απ’ έξω. Κι αρχίζουν να νιώθουν παράταιροι, καθώς οι φίλοι τους δημιουργούν οικογένειες κι ίδιοι παραμένουν μπακούρια, μη γνωρίζοντας πια πώς να μαζέψουν τα κομμάτια τους.

Κι όμως, επιμένουν να υποστηρίζουν πως είναι ελεύθεροι, πως δεν έχουν κανέναν να τους ζηλεύει και κανέναν να ζηλεύουν, πως το να βγαίνεις μόνος σου διαθέτει το αβαντάζ να γυρνάς σπίτι με παρέα. Υποστηρίζουν ότι οι σχέσεις σε πάνε πίσω και σου κλέβουν τα «θέλω» σου, πως ό,τι κινείται είναι σε θέση να το πυροβολήσουν, χωρίς ενοχές και ντροπή, έχουν μια αλληλεγγύη με το θήραμα και πως κάνουν ό,τι κατεβάζει ο λογισμός τους, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.

Οι ελεύθεροι κι ωραίοι, έχουν πολλά υπέρ τους. Προς Θεού όμως, είναι κι αυτοί άνθρωποι, και το θέμα με τους ανθρώπους είναι ότι βαστάνε μέσα τους συναισθήματα, που, με τη σειρά τους, είναι επίσης ελεύθερα κι ωραία και μεταβάλλονται.

Ξυπνούν ένα πρωί, και ψάχνουν διακαώς κάποιον να ανταλλάξουν μια καλημέρα. Αρρωσταίνουν τον χειμώνα και ψάχνουν με αγωνία κάποιον να τους κάνει μια εντριβή. Θέλουν να μοιραστούν μια καληνύχτα με ουσία και δεν έχουν κάπου να την δώσουν. Κάνει κρύο τα βράδια κι όσες γάτες κι αν έχουν μαζέψει στο σπίτι, δεν αρκούν για να ζεστάνει το κρεβάτι τους καθώς πλαγιάζουν.

Φτάσαμε στον επίλογο, όπου ξεκάθαρα διαπιστώνουμε πως οι singles θέλουν να σε πείσουν ότι είναι καλύτερα να ‘σαι single. Κι οι δεσμευμένοι επιχειρούν ακριβώς το ίδιο.  Ενώ στην πραγματικότητα κι οι μεν κι οι δε ζηλεύουν το ακριβώς αντίθετο και προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους πως η επιλογή τους είναι καθαρά δική τους.