-Σ’ αγαπώ.
-Κι εγώ.
-Πες το μου, πες τις λέξεις.
-Μα φυσικά σ’ αγαπώ.
– Δείξ’ το μου.
-Πώς;
-Με όλους τους τρόπους.  

Έτσι όπως θέλω εγώ να το δω, να το νιώσω και να σου στείλω πίσω την αγάπη που μου δίνεις διπλάσια. Δείξε μου τι γίνεται μέσα στο μυαλό σου όταν λείπω. Πες μου αν έχει φως ή σκοτάδι. Κάνε με να δω τις πιο βαθιές σου σκέψεις, μίλα μου γι’ αυτές κι άνοιξέ μου μια χαραμάδα να καταλάβω πώς έχεις ανάγκη εσύ ν’ αγαπηθείς για να το καταλαβαίνεις. Άσε με να μάθω πώς μετράς τις ώρες μέχρι να με ξαναδείς κι αν ταξιδεύεις μαζί μου νοερά σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Αν αυτό το ταξίδι ξεπερνάει τα όρια αυτού του κόσμου και συνεχίζεται ακόμα πιο πέρα. Πέρα από τ’ άστρα. Δείξε μου τι γίνεται όταν με βλέπεις. Πες μου αν ακούς μουσικές, αν βλέπεις χρώματα. Κάνεις όνειρα; Σχεδιάζεις καρδιές με βέλη;

Άσε με να δω την αγάπη σου να έχει υπόσταση, να πάρω παράδειγμα για να σου παραδώσω όπως χρειάζεσαι και τη δική μου. Να έχει ύλη. Να μπορώ να την αγγίξω σε καθετί, να τη νιώσω στον αέρα που αναπνέω. Να γίνει ζεστό σκέπασμα στις κρύες νύχτες, ρούχο που θα με ντύνει. Να είναι η πανοπλία μου στη σκληρότητα αυτού του κόσμου κι η άμυνά μου στις δύσκολες μέρες μου. Να είναι εδώ κι ας λείπεις. Να είναι εκεί κι ας λείπω.

Ξύπνησέ με μέσα στα άγρια μεσάνυχτα μόνο για να μου πεις ότι σου λείπω κι ότι ήθελες να βεβαιωθείς ότι είμαι καλά. Χτύπησέ μου τα κουδούνια μέσα στη νύχτα ή στείλε μου ένα μήνυμα που να λέει «Είμαι απ’ έξω». Αφιέρωσέ μου ένα τραγούδι που όταν το ακούς βλέπεις τη ζωή μας. Εμένα. Να μοιραστούμε το ίδιο όνειρο μέσα στη νύχτα και να ξυπνήσουμε αγκαλιά σ’ ένα άλλο. Να μου πεις χρόνια πολλά κι ας μην είναι τα γενέθλιά μου και να μου στείλεις λουλούδια χωρίς να γιορτάζω. Να αφουγκράζεσαι την πείνα μου και τη δίψα μου και να μου στέλνεις στη δουλειά φαγητό και νερό. Να γεμίσεις το κινητό μου με τις φωτογραφίες σου που θα γράφουν όλες «σ’ αγαπώ» και «μου λείπεις». Να ξέρω πως μαζί μου θα μοιραστείς τις σκέψεις σου, τις λύπες και τις χαρές σου. Να ξέρω πως σε μένα θα βρεις το καταφύγιο για ν’ αντέξουμε μαζί όλα τα δύσκολα, ότι εκεί θα φτιάξουμε έναν κόσμο που θα χωράει μόνο εμάς.

 

 

Να μοιραστούμε ένα πρωινό στο κρεβάτι φτιαγμένο απ’ τα χέρια σου και γλυκιές λιχουδιές με στρώσεις αγάπης. Ή, ας είναι σκέτα αβγά τηγανιτά με πλαστικά πιρούνια. Άντεξέ με στις στιγμές που δεν αντέχω ούτε τον εαυτό μου και πάρε με αγκαλιά να με παρηγορήσεις, χωρίς να με κρίνεις. Κι όταν η ματαίωση με καταπίνει, χαμογέλασέ μου και πες μου ένα αστείο για να ηρεμήσω.

Ίσως είναι πολλά, ίσως σου ζητάω πολλά. Ίσως πάλι έτσι κι αλλιώς να τα νιώθεις, όμως να δυσκολεύομαι να τα καταλάβω. Σου δίνω τρόπο, σου ζητάω κι εγώ. Έτσι θέλω να νιώσεις την αγάπη μου. Με μικρές αποδείξεις που φέρνουν την ευτυχία που έψαχνες για μια ολόκληρη ζωή. Το εισιτήριο για κάθε ταξίδι στην καρδιά. Μόνο, μη με κάνεις να μαντεύω, δεν έχω αυτή την ικανότητα. Κι όσο όμορφες κι αν ακούγονται οι λέξεις που μιλούν γι’ αγάπη, είναι όλα όσα κάνει κανείς που τελικά τη μεγαλώνουν.

Συντάκτης: Φρίντα Μανιάτη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου