Οι φίλοι στη ζωή μας είναι ένα σημαντικό κομμάτι. Για την ακρίβεια, είναι ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια. Οι φίλοι είναι ικανοί να σε συμβουλεύουν, να σε στηρίζουν, να σε αγαπάνε όταν ακόμα κι εσύ δυσκολεύεσαι να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Μπορούν να κάνουν αυτά κι άλλα πολλά, όμως δεν μπορούν να καλύψουν το κενό ενός έρωτα. Η αλήθεια είναι πως εν μέρη δεν είναι και η δουλειά τους, για να λέμε και του στραβού το δίκιο.
Ο έρωτας είναι αναζωογονητικός. Προκαλεί ευφορία, λάμψη, σε κάνει να σκέφτεσαι διαφορετικά, να ενεργείς διαφορετικά. Πώς να το θέσω; Σου βγάζει τα καλύτερα στοιχεία σου. Ακόμα και επιστημονικά αν το προσεγγίσει κανείς, ο έρωτας είναι θείο δώρο για τον ίδιο τον οργανισμό και την ψυχολογία σου. Νοιάζεσαι και φροντίζεις τον εαυτό σου, η καθημερινότητά σου παίρνει άλλους ρυθμούς, χαμογελάς περισσότερο και άλλα τόσα υπέροχα πράγματα. Ο ερωτευμένος άνθρωπος γίνεται ερωτεύσιμος, παιδιά! Εκπέμπει αυτοπεποίθηση, γλύκα, χαρά.
Συναντώ πολλές φορές single ανθρώπους να λένε «εγώ είμαι εντάξει μόνος μου, έχω τους φίλους μου και μου αρκεί». Σε αυτό το σημείο, θέλω να τονίσω πως συμφωνώ ότι κάποιος μπορεί να είναι ευτυχισμένος με την εργένικη ζωή του. Αυτό που με βρίσκει αντίθετο είναι ότι οι φίλοι μπορούν να γίνουν υποκατάστατο του έρωτα. Δεν είναι και δεν μπορούν να γίνουν – well, εκτός αν έχετε φτάσει σε επίπεδο friends with benefits – αλλά αυτό το θέμα είναι διαφορετικό, από αυτό που προσπαθώ να προσεγγίσω στη σημερινή μου λογοδιάρροια!
Ας υποθέσουμε ότι μέσα στο κεφάλι μας έχουμε ράφια. Κάθε ράφι έχει ένα ταμπελάκι που ορίζει τι πρέπει να τοποθετηθεί εκεί. Τώρα, ας υποθέσουμε ότι τα ράφια είναι μεγάλα και ο έρωτας με τη φιλία μοιράζονται το ίδιο ράφι. Ανάμεσα σε αυτά τα δυο ώστε να ξεχωρίζει ο χώρος που ανήκει στον έρωτα και ο χώρος που ανήκει στους φίλους, υπάρχει ένα διαχωριστικό. Το να βλέπεις άδεια την πλευρά του έρωτα, δεν είναι σπάνιο, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Όμως, ακριβώς επειδή δεν είναι σπάνιο, σημαίνει ότι δεν είναι ανάγκη να προσπαθείς να αφαιρέσεις το ταμπελάκι που γράφει «έρωτας» και να γκρεμίσεις το διαχωριστικό! Λογικά δεν μιλάω;
Από την άλλη, κάποιοι όχι μόνο προσπαθούν να πείσουν τους εαυτούς τους ότι οι φίλοι τους μπορούν να καλύψουν κάθε κενό, αλλά χτυπιούνται να πείσουν κι εμάς τους υπόλοιπους ότι μια σχέση – ή ένας έρωτας, χωρίς να υπάρχει επίσημη σχέση και τίτλοι – δεν προσφέρει δα και κάτι ουσιαστικό. Σοβαρά ρε; Δηλαδή εσύ δεν έχει ανάγκη το χάδι; Δεν έχεις ανάγκη μια γαμημένη αγκαλιά και ένα φιλί από το πρόσωπο που σε τραβάει ερωτικά, ρε γκαζμά; Ουσιαστικά, δηλαδή εγώ στη ζωή μου θα πρέπει πάντα να τσακώνομαι για να μην υπάρχουν άκρα, σωστά; Θα πρέπει να μαλώνω με τα ντουβάρια που θεωρούν ότι η σχέση είναι το παν και έπειτα θα πρέπει να τσακώνομαι με εσένα γιατί θεωρείς τον έρωτα ανούσιο. Την Αριστοτελική μεσότητα μόνο εγώ τη διάβαζα στην Τρίτη Λυκείου, ανάθεμά με; Μη μου κάνετε τη ζωή δύσκολη, δεν μπορώ άλλο!
Ο αγνός έρωτας – ο, σχεδόν, παιδικός έρωτας – δεν μπορεί να συγκριθεί. Άσε που για να λέμε και τα πράγματα με το όνομα τους, τα κολλητάρια σου θα σε ακούν και θα σε συμβουλεύουν, θα είναι εκεί στα δύσκολα κι όλα αυτά, όμως ο έρωτας θα σου δώσει ένα φιλί στα χείλη και θα σου κλέψει λίγο από τα προβλήματά σου. Θα σε κάνει να ξεχαστείς με ένα χάιδεμα στο χέρι, ένα τρυφερό μασάζ, μια αγκαλιά, ένα άγγιγμα στα χείλη. Θα πει ένα αστείο ενώ σε κοιτάει μέσα στα μάτια και κάθε σκέψη θα φύγει στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου, γιατί στο μπροστινό μέρος κυριαρχεί ο έρωτας.
Τέλος, να σου πω ότι και οι φίλοι αφήνουν χώρο για έρωτα και ο έρωτας αφήνει χώρο για φίλους. Το θέμα ισορροπίας – δυστυχώς για εσένα, ευτυχώς για τους άλλους – πέφτει πάνω στους ώμους σου! Συμπέρασμα; Οι φίλοι είναι τέλειοι όμως το κενό του έρωτα δε θα στο γεμίσουν. Όχι γιατί δεν το θέλουν, αλλά γιατί δε γινέται. Να θυμάσαι πως είναι καλύτερα να αποδεχτείς πως το «ράφι» σου είναι άδειο, παρά να βάλεις έρωτα και φιλία στον ίδιο σάκο. Ξεχώρισέ τα. Το ένα δεν πρόκειται να σώσει το άλλο, γιατί πολύ απλά «άλλο το ένα, άλλο το άλλο».
Επιμέλεια Κειμένου Πάνου Κούλη: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Πάνος Κούλης
