H ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα σήμερα. Αποτέλεσμα όλων αυτών των προβλημάτων είναι η αύξηση του αριθμού των ατόμων με ψυχολογικές διαταραχές. Τα γραφεία των ψυχολόγων γεμίζουν κι οι ψυχοθεραπευτές δεν προλαβαίνουν να κλείνουν ραντεβού. Γι’ αυτήν, όμως, την ξαφνική αύξηση ευθύνονται πραγματικά τα κοινωνικά προβλήματα ή μήπως οι άνθρωποι αρχίζουν να μη φοβούνται πλέον να μιλήσουν για τις ανησυχίες τους;
Για πολύ καιρό μέχρι και σήμερα ακόμη, το να μιλήσεις ανοιχτά για την ψυχολογική σου κατάσταση θεωρούταν ταμπού. Υπήρχε γενικά η άποψη πως παρά τα όσα μας συμβαίνουν, έπρεπε να ‘μαστε συνεχώς χαρούμενοι και χαμογελαστοί. Και ρωτάω τώρα εγώ, αν είναι ντροπή να παραδέχεσαι πως είσαι ψυχολογικά ασθενής, τότε πόσο ντροπιαστικό είναι να προσποιείσαι πως είσαι καλά;
Δεν είμαστε ο Κεν, ούτε η Μπάρμπι. Τα σπίτια μας δεν είναι τριώροφες βίλες με τζακούζι και βεστιάρια, η ερωτική μας ζωή δεν είναι μονίμως ειδυλλιακή και σίγουρα δε γινόμαστε από πυροσβέστες, γιατροί σε μια μέρα. Η ζωή μας έχει δυσκολίες κι εμείς είμαστε αναγκασμένοι να τις αντιμετωπίσουμε.
Έχετε σκεφτεί ποτέ ποιοι είναι συνήθως αυτοί οι άνθρωποι που πάσχουν σ’ αυτόν τον τομέα; Μπορεί να ‘ναι κι εκείνοι που το ψάχνουν λίγο πιο πολύ, αυτοί που θέλουν ν’ ανακαλύψουν τον εαυτό τους, που έχουν όνειρα, που νοιάζονται για τη ζωή τους και τη ζωή των γύρω τους. Δεν μπορείς να οδηγηθείς σε μια τέτοια κατάσταση, αν δεν είσαι σκεπτόμενος άνθρωπος, αν οι ανησυχίες σου δεν ξεπερνάνε τα όρια του «ποια μάσκαρα μου ταιριάζει καλύτερα;» ή του «με ή χωρίς μούσι;».
Πολλοί άνθρωποι φέρουν στις πλάτες τους τον απαράδεκτο χαρακτιρισμό «τρελοί». Τρελός, τι άσχημη λέξη. Θα ‘ταν πολύ καλύτερα να χρησιμοποιούσαμε το χαρακτηρισμό «εξερευνητές». Γιατί αυτό κάνουν αυτοί οι άνθρωποι, προσπαθούν να εξερευνήσουν κάθε κρυμμένο μέρος του εαυτού τους και να καταλάβουν με ποιον τρόπο μπορούν να γίνουν, έστω και λίγο, καλύτεροι. Πολλές φορές όμως είναι λογικό να χάνεσαι όταν ξεκινάει μια περιπέτεια.
Γι’ αυτό μην κρίνετε αυτούς που συνηθίζουν να κοιτούν το κενό, όταν περπατούν στο δρόμο. Μη γελάτε μ’ αυτούς που μιλάνε μόνοι τους κι είναι χαμένοι στις σκέψεις τους. Σταματήστε να κοιτάτε περίεργα κάποιον όταν μαθαίνετε πως επισκέπτεται κάποιον ψυχολόγο και να τον φοβάστε όταν χρειάζεται έναν ψυχίατρο.
Η ψυχή είναι το σημαντικότερο μέρος του ανθρώπου κι όπως κι όλα τ’ άλλα είναι φυσικό κάποια στιγμή ν’ ασθενήσει. Άλλοι παίρνουν τα πρωινά χάπια για το θυρεοειδή, άλλοι για την καρδιά ή για το στομάχι κι άλλοι ίσως χρειάζονται αντικαταθλιπτικά. Όλα χάπια είναι κι όλα είναι για καλό, δεν υπάρχει καμιά διαφορά και δε θα ‘πρεπε φυσικά να υπάρχει κανένα απολύτως ταμπού.
Να θαυμάζετε τους ανθρώπους που μιλάνε ανοιχτά γι’ αυτά που νιώθουν, που εκφράζονται, που δε φοβούνται να υψώσουν τη φωνή τους και να πουν «ναι, έχω πρόβλημα και δε με νοιάζει αν θα με κρίνεις». Είναι δύσκολο να το παραδεχτείς γιατί η κοινωνία μας, μαζί μ’ όλα εκείνα που μας έχει απαγορεύσει, μας αποκλείει και την περίπτωση να νοσήσουμε ψυχικά. Μόνο, όμως, όταν συνειδητοποιήσεις πως κάτι δεν πάει καλά και ζητήσεις βοήθεια, μπορείς να επαναφέρεις κάθε μέρος της ψυχής σου που έχει αρχίσει να παρεκκλίνει.
Επιμέλεια Κειμένου Ζωής Τεκέλογλου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Ζωή Τεκέλογλου
