Είναι πασίγνωστο πως οι γονείς μας δε θέλουν να δεχτούν πως μεγαλώσαμε. Κι όχι μόνο δε θέλουν να το παραδεχτούν, αλλά στο μυαλό τους παραμένουμε για πάντα παιδάκια ή έστω έφηβοι. Μας μιλάνε και μας αντιμετωπίζουν, πολλές φορές, σαν να μην πέρασε μέρα από τότε που ήμασταν δεκαπέντε. Τι κι αν εμείς πήγαμε στα είκοσι, στα είκοσι οχτώ, τι κι αν πατήσαμε τα τριάντα, τα σαράντα, τα πενήντα, είμαστε τα μικρά τους!
Οι γονείς μας θα μας συμπεριφέρονται σαν να ‘μαστε πιτσιρίκια και θα μας λένε πάντα τις περισσότερες –αν όχι όλες– απ’ τις πιο κάτω ατάκες. Κι εμείς όσων χρονών κι αν είμαστε θα γελάμε στα κρυφά για να μην τους αποπάρουμε, θα τους κερνάμε μια αγκαλιά γιατί τη νιώθουμε εκείνη τη στιγμή και θα αισθανόμαστε μια απέραντη ευγνωμοσύνη που –ενώ κάποτε μας σπάνε τα νεύρα– τα λόγια τους είναι γεμάτα αγάπη και προστατευτικότητα.
1. «Πάρε ζακέτα!»
Σ’ όλους μας το ‘χουν πει, όλοι κάποτε δεν την πήραμε κι ύστερα, όντως, κάποτε αρρωστήσαμε, γιατί δεν ακούσαμε εκείνη την τσιριχτή φωνή όταν κλείναμε πίσω μας, βιαστικά, την πόρτα πριν βγούμε για ποτάρες. Είναι το άλφα και το ωμέγα κάθε γονιού που σέβεται το ρόλο του. Η περιβόητη ζακέτα, ακόμη κι αν είναι Μάης μήνας, είναι κλασική αξία.
2. «Με ποιους θα βγεις;»
Και πενήντα χρονών να γίνουμε, και να αλλάξουμε τριάντα οχτώ παρέες, οι γονείς μας πάντα θα ρωτάνε με ποιους θα βγούμε και τι θα κάνουμε, λες και τους ξέρουν όλους από χθες ή λες και θα τους μάθουν σήμερα. Εννοείται πως το ενδιαφέρον –σε μορφή ανάκρισης– συνεχίζεται με το «από πού τους ξέρεις;» κι «από πού κρατάει η σκούφια τους;».
3. «Έφαγες σήμερα όλη μέρα;»
Η σταθερή ερώτηση κάθε γονιού είτε είναι πρωί και μόλις ξυπνήσαμε, είτε είναι μεσημέρι, είτε είναι βράδυ, είτε απόγευμα. Κι αν φάγαμε, θα θέλουν να μάθουν τι φάγαμε, τι ώρα το φάγαμε και με ποιους. Κι αν δε φάγαμε, γιατί δε φάγαμε και τώρα τι θα κάνουμε.
4. «Το δωμάτιό σου είναι αχούρι»
Μην το πολυψάχνεις. Και το πιο συγυρισμένο κι αψεγάδιαστο δωμάτιο στον κόσμο να ‘χεις, οι γονείς πάντα θα βρίσκουν μια ατέλεια, μια λεπτομέρεια που δε θα τους αρέσει, που θα θέλουν να αλλάξουν. Κάτι που δεν καθάρισες σωστά, κάτι που δεν έκανες με τον δικό τους (σωστό) τρόπο.
5. «Να δω αν θα φύγω τι θα κάνεις»
Η κλασική απειλή. Και να σου πω και κάτι; Μετά από τόσα χρόνια κατάλαβα πως αν φύγουν, η καταστροφή του κόσμου θα ‘ρθει. Μάλιστα. Γιατί οι γονείς μας είναι παρόντες σε κάθε μας δυσκολία και σε κάθε εμπόδιο χωρίς παύση, χωρίς προσπάθεια να ‘ναι εκεί. Είναι απλά εκεί. Δίκαιο έχουν, τελικά. Ζόρικα τα πράγματα χωρίς αυτούς.
6. «Τι ώρα γύρισες χθες;»
Πρόσεξε τώρα, γιατί αυτή είναι ερώτηση-παγίδα. Μην τυχόν, κακομοίρη μου, και πεις ψέματα άλλη ώρα, σ’ έφαγαν! Ξέρουν τι ώρα γύρισες. Πάντα ξέρουν! Ακόμη κι αν εσύ έκλεισες την αναθεματισμένη την πόρτα όσο πιο σιγά μπορούσες, ακόμα κι αν έβγαλες παπούτσια πριν να μπεις στο σπίτι. Ξέρουν!
7. «Πού είσαι;»
Ένα κλασικό τηλεφώνημα γονιού δεν ξεκινάει ούτε με το «γεια σου» ούτε με το «τι κάνεις;», ξεκινάει πάντα μα πάντα με το «πού είσαι;». Κι όπου κι αν είσαι θα υπάρξει ένας μικρός αναστεναγμός, μια μικρή ειρωνεία, ένα κάποιο κοσμητικό επίθετο για την πάρτη σου.
8. «Εγώ μαγειρεύω όλη μέρα, κι εσύ δε θα φας στο σπίτι;»
Τι κι αν όλο το μήνα έτρωγες στο σπίτι, τι κι αν ακύρωσες ογδόντα ραντεβού για φαγητό, επειδή σκεφτόσουν πως οι γονείς σου μαγείρεψαν και δε θέλεις να φας ετοιματζίδικα (όπως τους αρέσει να τα λένε); Όχι! Αυτοί θα βρουν τη μία φορά που εσύ θα πας εν τέλει έξω για φαγητό για να στην τρίψουν στη μούρη πως δεν τιμάς το φαγητό τους!
9. «Κάτσε και λίγο σπίτι να σε δούμε»
Και τις περισσότερε φορές έχουν δίκαιο. Τρέχουμε πάντα να προλάβουμε τα πάντα, τα ραντεβού, τους καφέδες, τις δουλειές κι άλλα τόσα. Και δε σταματάμε ποτέ, δεν παίρνουμε ανάσα. Δεν καθόμαστε μαζί τους για μια κουβέντα, ένα κρασάκι. Και ξέρεις κάτι; Θα ‘πρεπε! Γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή και καθόλου δεδομένη, μέχρι να την καταλάβεις, σου ξεφεύγει.
10. «Σ’ αγαπώ!»
Και ποιος δε λιώνει στο «σ’ αγαπώ» των γονιών του; Είναι ένα «σ’ αγαπώ» αγνό, χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς όρους, χωρίς όρια. Ένα «σ’ αγαπώ» ατόφιο χρυσό. Είναι η φράση που κανένας μας δεν μπορεί να μην εκτιμήσει, να μη λυγίσει στο άκουσμά της. Όσο και να μας εκνευρίζουν, κάποιες στιγμές, όταν μας λένε «σ’ αγαπώ» η Γη σταματάει για λίγο την κανονική της πορεία και γυρίζει μόνο γι’ αυτούς.
Να τους αγαπάτε τους γονείς σας! Με τις γκρίνιες και τα κουσούρια τους, γιατί η οικογένεια είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε.
Συντάκτης: Ναταλία Κωνσταντινίδου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
