Μία φορά άπιστοι που αποκτούν τη ρετσινιά του «για πάντα άπιστοι»

Η απιστία είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στο κομμάτι των σχέσεων που όσο υπάρχουν άνθρωποι και συναισθήματα θα μας απασχολεί. Πάντα θα τη φοβόμαστε, πάντα θα αγχωνόμαστε μην τυχόν και μας συμβεί, πάντα θα κατηγορούμε εκείνους που τη διαπράττουν. Ο καθένας από εμάς ορίζει διαφορετικά την απιστία σύμφωνα με τα δικά του προσωπικά κριτήρια, όμως κατά βάση η απιστία είναι μία και η αλήθεια είναι ότι πονάει πολύ.

Μπορεί αυτό που μας πονάει περισσότερο να είναι η προδοσία που αισθανόμαστε από το άτομο που αγαπήσαμε και εμπιστευτήκαμε. Από την άλλη, το να νιώθεις εξαπατημένος τσαλαπατάει και το «εγώ» μας, την αξιοπρέπεια και την αυτοεκτίμησή μας. Σίγουρα κανείς δε θέλει να βρεθεί στη θέση του απατημένου όμως πόσοι από εμάς έχουμε μπει στη θέση εκείνου που φτάνει στο σημείο να απιστήσει;

Αρχικά, αξίζει να πούμε ότι όσοι απατούν δε σημαίνει πως είναι απαθείς και κενοί συναισθηματικά. Οι λόγοι για τους οποίους μπορεί κάποιος να οδηγηθεί στην απιστία είναι πραγματικά πολλοί και δύσκολα θα μπορέσουμε να τους καταλάβουμε και να δούμε μέσα και πίσω από αυτούς. Όλοι είμαστε έτοιμοι να πάρουμε την πρώτη πέτρα που θα βρούμε μπροστά μας και να λιθοβολήσουμε τον ένοχο θεωρώντας πως ο χαρακτήρας του ορίζεται από αυτήν του την πράξη. Πέρα από τις περιπτώσεις που όντως κάποιοι θεωρούν την απιστία φυσιολογική και δικαιολογημένη, δείχνοντας παντελή ασέβεια στους συντρόφους που έχουν στο πλευρό τους, υπάρχουν κι εκείνοι που μετανιώνουν αληθινά και νιώθουν ενοχές για όσα προκαλούν με μία τέτοια συμπεριφορά.

Αυτός που απατά πέφτει σε ένα ολέθριο σφάλμα που μπορεί να μην κοστίσει μόνο στο πρόσωπο στο οποίο απιστεί αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό. Οι άνθρωποι που δεν ενστερνίζονται την άποψη της ελεύθερης σχέσης και της πολυγαμικότητας, μπορεί σε κάποια στιγμή της ζωής τους να κάνουν το στραβοπάτημα που θα τούς στοιχίσει την αγάπη και τον σεβασμό προς τον εαυτό τους. Αδυνατούν να πιστέψουν πως μπόρεσαν να κάνουν ένα τέτοιο λάθος και αυτομαστιγώνονται συνεχώς δίχως να καταφέρουν πολλές φορές να συγχωρήσουν οι ίδιοι τον εαυτό τους.

Το μεγαλύτερο τίμημα που πληρώνουν, είναι ότι χάνουν και αυτοί την εμπιστοσύνη τους στους ανθρώπους γεγονός που είναι έκδηλο μετά από μία απιστία. «Αφού το έκανα εγώ μπορούν να το κάνουν όλοι». Ζουν συνεχώς με τον φόβο ότι θα τύχει και σε εκείνους κάτι παρόμοιο από ανθρώπους που δεν το περιμένουν όπως δεν το περίμεναν και από τους ίδιους. Κουβαλούν την ταμπέλα του «κακού» που μπορεί να μην τους τη φορέσουν οι άλλοι αλλά τολμούν να το κάνουν οι ίδιοι αναλογιζόμενοι το βάρος των ευθυνών τους.

Ένα πολύ γνωστό ρητό λέει “οnce a cheater always a cheater” και αυτό είναι ένας τεράστιος μύθος. Δεν μπορούμε να τοποθετούμε τους ανθρώπους σε κατηγορίες και να τους βάζουμε να βράζουν στο ίδιο καζάνι. Ναι, υπάρχουν οι κατά συρροή άπιστοι, με δυσκολία στη δέσμευση που ένας θεός ξέρει τι κουβαλούν κι αυτοί στη ψυχή τους, υπάρχουν όμως και οι άλλοι, που ένας μεγάλος έρωτας, μία περίπλοκη κατάσταση τους οδήγησαν εκεί.

Εάν κάποιος προβεί σε μια απιστία σε μία σχέση δε σημαίνει ότι και στις επόμενες σχέσεις που θα δημιουργήσει θα πράξει αναλόγως. Ίσα-ίσα πολλές φορές αυτό μπορεί να σταθεί και αφορμή να λειτουργήσει με μεγαλύτερο σεβασμό και ειλικρίνεια στο μέλλον. Έχοντας νιώσει πόσο άσχημο συναίσθημα είναι να προδίδεις εκείνον που επενδύει σε σένα την αγάπη του, δίνεις εσύ περισσότερη στους επόμενους που θα βρεθούν στο δρόμο σου. Αναθεωρείς και αναδημιουργείς τον εαυτό σου μέσα από πιο σταθερές αξίες. Οριακά αποκτάς ενοχικότητα που δε σου ταιριάζει, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Ο πιο δύσκολος κριτής είναι πάντα ο εαυτός μας. Εκείνος θα είναι πάντα εκεί για να μάς θυμίζει τα τρωτά σημεία μας, τα καλά και τα κακά μας. Οι χαρακτηρισμοί των τρίτων έρχονται απλώς σαν συμπλήρωμα στην προσωπική ήταν που νιώθει ο «δράστης» οπότε την επόμενη φορά που θα σπεύσουμε να κατηγορήσουμε, ας σκεφτούμε, «εάν τύχαινε σε μένα;».