Καλώς ήρθες στη νέα πραγματικότητα της γονεϊκότητας: Εκεί που το παιδί είναι ο αδιαμφισβήτητος βασιλιάς και εσύ δεν είσαι τίποτα άλλο παρά ο πιστός υπηρέτης του, που πληρώνει για κάθε του επιθυμία. Στον κόσμο αυτό, οι ψυχολογικές ανάγκες σου αγνοούνται, γιατί το μόνο που μετράει είναι «το καλό του παιδιού». Από το ακριβό παιχνίδι μέχρι τις δραστηριότητες, ξεχνάς συχνά τον εαυτό σου. Εδώ το μόνο που φαίνεται να έχει σημασία είναι η ικανοποίηση των υλικών επιθυμιών του. Και όσο πιο ακριβό το αντικείμενο, τόσο πιο δύσκολο είναι να αναγνωρίσεις ότι δεν είσαι απλά το ATM της οικογένειας, αλλά και ένας άνθρωπος με ανάγκες και συναισθήματα που αξίζουν σεβασμό. Το πορτοφόλι σου άδειο, το μυαλό σου κουρασμένο, τα νεύρα σου διαλυμένα. Οι φίλοι, τα χόμπι, η ησυχία, ακόμα και ο ύπνος είναι πολυτέλεια. Κι αν τολμήσεις να σκεφτείς ότι χρειάζεσαι λίγο χρόνο για σένα, καταδικάζεσαι αυτομάτως ως «κακός γονιός».
Η κοινωνία έχει αποφασίσει ότι πρέπει να είσαι εκεί 24/7, ακούραστος, αλάνθαστος, χαμογελαστός. Και αν το παιδί σου δεν είναι χαρούμενο κάθε δευτερόλεπτο της ημέρας, τότε μάλλον έχεις αποτύχει. Η ψυχολογική πίεση είναι ασφυκτική. Τα social media είναι γεμάτα με ιδανικές εικόνες. Χαμογελαστά παιδιά, άψογα σπίτια, πρωινά, εκδρομές, γονείς που λάμπουν από χαρά. Αυτό το ωραιοποιημένο παραμύθι σε κάνει να αισθάνεσαι ενοχές και ανεπάρκεια. Γιατί το δικό σου σπίτι είναι σαν πεδίο μάχης; Γιατί το παιδί σου ουρλιάζει κάθε φορά που του λες «όχι»; Κανείς δε μιλάει για την εξάντληση, την απογοήτευση, τις στιγμές που το μόνο που θες είναι να εξαφανιστείς και να μην ακούς κανέναν. \
Σαν να μην έφτανε η ψυχολογική εξάντληση, υπάρχει και η οικονομική καταστροφή. Το παιδί χρειάζεται συνεχώς καινούργια πράγματα, ρούχα, παπούτσια, παιχνίδια, gadgets, εξωσχολικές δραστηριότητες. Και η λίστα δεν τελειώνει ποτέ. Κι εσύ βρίσκεσαι σε έναν φαύλο κύκλο καταναλωτισμού, γιατί αν δεν του προσφέρεις τα πάντα, τότε μάλλον είσαι αποτυχημένος. Οι διαφημίσεις φροντίζουν να σου υπενθυμίζουν ότι αν δεν πάρεις και το τελευταίο «εκπαιδευτικό» παιχνίδι, το παιδί σου θα μείνει πίσω. Αν δε γράψεις το παιδί σου σε πέντε διαφορετικά φροντιστήρια, δε θα έχει μέλλον. Και αν δεν του πάρεις κινητό τελευταίας τεχνολογίας, θεωρείσαι απλά ένας αυστηρός γονιός που “δεν πιάνει” το vibe της εποχής. Αλλά το χειρότερο δεν είναι καν αυτό. Το χειρότερο είναι η ενοχοποίηση. Ό,τι κι αν κάνεις, κάποιος θα βρεθεί να σε κρίνει. Αν δουλεύεις πολλές ώρες, είσαι «απών». Αν μένεις στο σπίτι, δε δίνεις το σωστό παράδειγμα. Αν βάλεις όρια, είσαι αυταρχικός. Αν δε βάλεις, είσαι ανεύθυνος. Δεν έχει σημασία τι θα κάνεις. Πάντα κάποιος θα έχει να πει κάτι.
Ακόμα και η ίδια η σχέση σου με το παιδί είναι ένα πεδίο μάχης. Δεν του φτάνει απλώς η αγάπη σου. Πρέπει να είσαι πάντα διαθέσιμος, πάντα πρόθυμος, πάντα χαμογελαστός. Πρέπει να το διασκεδάζεις, να το κρατάς απασχολημένο, να μην το αφήσεις ούτε λεπτό να βαρεθεί. Γιατί η βαρεμάρα είναι πια κάτι τρομακτικό, σαν να πρόκειται να προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημιά. Αν δεν του βρεις μια δραστηριότητα, μια οθόνη, κάτι να κάνει, τότε είσαι αδιάφορος. Και μετά έρχεται το κυνήγι της τελειότητας. Δεν αρκεί να είσαι καλός γονιός. Πρέπει να είσαι ο καλύτερος. Πρέπει να θυσιάσεις τα πάντα, γιατί αυτό περιμένει ο κόσμος από εσένα. Αν δεν έχεις ατέλειωτη υπομονή, αν κουράζεσαι, αν κάποια στιγμή ξεσπάσεις, αν πεις «δεν αντέχω άλλο», τότε είσαι προβληματικός. Κανείς δε λέει ότι είναι εντάξει να κουράζεσαι. Ότι είναι φυσιολογικό να έχεις αμφιβολίες. Ότι είναι ανθρώπινο να κάνεις λάθη.
Και κάπου εδώ μπαίνει το πιο σκληρό ερώτημα: Εσένα ποιος σε φροντίζει; Ποιος σου δίνει χρόνο, υποστήριξη, κατανόηση; Ποιος νοιάζεται για το αν είσαι καλά; Η απάντηση συνήθως είναι «κανείς». Γιατί η κοινωνία σου έχει μάθει ότι πρέπει να δίνεις χωρίς να ζητάς. Ότι η δική σου ανάγκη είναι πάντα δεύτερη. Ότι η ταυτότητά σου ως άτομο δεν έχει σημασία – μόνο η ιδιότητά σου ως γονιός. Οπότε τι κάνεις; Συνεχίζεις να τρέχεις μέχρι να καταρρεύσεις; Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξει κάτι;
Η αλήθεια είναι απλή. Δεν μπορείς να τα κάνεις όλα. Και κυρίως, δεν είναι απαραίτητο. Το παιδί σου δεν αποτελεί το μοναδικό κέντρο της ύπαρξής σου. Ο χρόνος για σένα είναι εξίσου σημαντικός. Η ισορροπία είναι απαραίτητη. Μάθε να λες «όχι». Αποδέξου ότι δεν είσαι τέλειος – και αυτό είναι απολύτως ΟΚ. Το παιδί σου δεν αποζητά την τελειότητα από εσένα. Αυτό που έχει ανάγκη είναι έναν αληθινό άνθρωπο, με συναισθήματα, επιθυμίες και όρια. Ίσως, λοιπόν, το πραγματικό ερώτημα δεν είναι πώς θα γίνεις καλύτερος γονιός, αλλά πώς θα πάψεις να είσαι σκλάβος της ίδιας σου της γονεϊκότητας. Γιατί αν συνεχίσεις έτσι, τελικά θα είσαι το θύμα του ίδιου σου του εαυτού.
Μήπως ήρθε η ώρα να διεκδικήσεις χώρο, να απαιτήσεις σεβασμό και κατανόηση, να ξαναγίνεις άνθρωπος πριν χαθείς τελείως μέσα στον ρόλο σου; Ίσως το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στο παιδί σου είναι να του δείξεις πως η πραγματική ζωή δεν είναι τελειότητα, αλλά προσπάθεια και αυθεντικότητα. Σε έναν κόσμο που σε πιέζει συνεχώς να προσφέρεις το καλύτερο, να αμβλύνεις τις ανάγκες σου, να μην παραπονιέσαι, βρες τη δύναμη να είσαι εσύ. Μη φοβάσαι να αναζητήσεις βοήθεια και να ξέρεις ότι το να μοιράζεσαι τα βάρη σου δε σε μειώνει, αλλά σε ενδυναμώνει. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου και θυμήσου πως κάθε μικρή αλλαγή είναι βήμα προς μια πιο υγιή, πλήρη ζωή.
Θυμήσου πως το δικαίωμα στη φροντίδα και την προσωπική σου εξέλιξη δεν είναι πολυτέλεια, αλλά αναγκαιότητα. Κυνήγησε τα δικά σου όνειρα, επένδυσε στη δική σου ανάπτυξη και δες πως αυτό θα αλλάξει όχι μόνο τη ζωή σου, αλλά και το μέλλον του παιδιού σου. Ο σεβασμός στον εαυτό σου είναι το πρώτο βήμα για να δώσεις αγάπη.
Συντάκτης: Ροδάνθη Πατρώνα
