Το πραγματικά όμορφο στη ζωή σου διακρίνεται εύκολα κι ανεμπόδιστα από το εφήμερο και το ανούσιο. Έχει ορισμένα χαρακτηριστικά που το κάνουν να ξεχωρίζει, να πάλλεται μέσα στην ατμόσφαιρα και να σε αιφνιδιάζει.
Το εξαίρετο και το επουσιώδες θα σε προκαλέσουν, μπορεί να σε γονατίσουν, να σε φτάσουν στα άκρα, μα θα σε ωθήσουν να γίνεις καλύτερος από το τωρινό εγώ σου.
Μπορεί να είναι μια σχέση που σε τραβάει να γίνεις καλύτερος, να αφήνεις πίσω τους φόβους σου, τους κανόνες. Γιατί οι κανόνες είναι για να αψηφούνται και τα όρια για να ξεπερνιούνται. Κάποιοι άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή σου και σου αναποδογυρίζουν όλα τα δεδομένα. Όλη η στατικότητα της ρουτίνας χάνεται με δύο λόγια, ένα φιλί ή μια αγκαλιά.
Όμως γνωρίζεις από την αρχή κιόλας πως ο άνθρωπος αυτός που εισήλθε στη ζωή σου και σου αρπάζει τα κεκτημένα χρόνων, δίχως να ρωτήσει, τρέφει την ψύχη σου με τρόπο που τίποτα και κάνεις πριν δεν τόλμαγε να αγγίξει.
Ο εγκεφαλικός έρωτας σε συνεπαίρνει περισσότερο από οποιαδήποτε σαρκική ηδονή, διότι πολύ απλά δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από δύο μυαλά που πορεύονται παρέα.
Το εξαιρετικό σε κάνει να αισθάνεσαι πως κάθε μέρα που ζεις είναι θαύμα, κάθε νύχτα που περνά να μοιάζει με μαγεία. Σε κάνει να πιστεύεις σε κάτι παραπάνω από αυτά που προτάσσει η επιστήμη.
Τι ονομάζει όμως ο καθένας εξαιρετικό στη ζωή του ποικίλλει κι ενσαρκώνεται σε πολλές μορφές. Δε γνωρίζει δεσμά, δε διαλέγεται μα διαλέγει. Δεν κοιτάει φύλο, ηλικία. Όταν θέλει να βρεθεί, βρίσκεται. Είναι αέναο στην κρίση του καθενός. Δε βασίζεται πουθενά, δεν υπάρχει επιστημονική απάντηση.
Όμως είναι αυτό που μετατρέπει την καθημερινότητα σου από πληκτική σε χιμαιρική πραγματικότητα. Σε κάνει να μην μπορείς να ονειρευτείς πλέον τα βράδια, γιατί το υποσυνείδητο σου χόρτασε από την επίγεια ομορφιά.
Δε συνεπάγεται πως το εξαίρετο θα είναι τέλειο, καθώς αυτό δεν είναι υπαρκτό. Ο άνθρωπος σου δε θα είναι τέλειος. Θα έχει ελαττώματα και δε θα είναι πάντα όλα εύκολα. Μα αυτό που θα σου δίνει θα είναι περισσότερο από αυτό που σου παίρνει.
Γιατί σε όλα τα πράγματα υπάρχει και μια δεξιά και μια αριστερή πλευρά. Όπως στην αγάπη υπάρχει θύμος, στον έρωτα μίσος, στον πόνο λύτρωση, έτσι και στην απόρριψη υπάρχει η αποδοχή. Κι ο συγκερασμός αυτών κάνουν κάτι εξαιρετικό και τέλειο – γιατί αν δεν το επιδιώξει κάνεις δε θα το φτάσει ποτέ. Έτσι ο φόβος σου για το πιο εξιδανικευμένο, σου δημιουργεί μια πενιχρή άποψη για την τελειότητα που απορρίπτει τον πόνο, το μίσος, την απόρριψη. Μα χωρίς αυτά έχει δημιουργηθεί μια μονόπλευρη άποψη που σε αφήνει στάσιμο, ανήμπορο να αγγίξεις το εκλεκτό.
Το θέμα είναι αφού το διακρίνεις μέσα σε αυτήν την ανιαρή καθημερινότητα που ξέχνα να το θαυμάζει και να το επιζήτα, να το διαλέγεις αναμφίβολα. Να προσπαθείς για αυτό, είτε πρόκειται για άνθρωπο, είτε για όνειρο.
Γιατί δε θα έχεις πολλές ευκαιρίες, δεν είναι πανταχού παρόν. Θα έλεγε κάνεις πως είναι σπάνιο. Να προσπαθείς για αυτό. Και στο τέλος της ημέρας , αυτός που θα δικαιωθεί δεν είναι κάνεις άλλος παρά εσύ.
Η ζωή μας στην τελική αποκτά νόημα μόνο μέσα από την ζωή των άλλων, αναζητώντας το καλύτερο εγώ τους και το εγώ μας. Αλλιώς χανόμαστε στην άβυσσο των εκατομμυρίων ανθρώπων που διαρκώς στενεύει από ομορφιά.
Συντάκτης: Χριστίνα Κουλιάτσα
