Κοντράρονται όσοι έλκονται

Φλερτ! Το ωραιότερο κομμάτι στη γνωριμία δυο ανθρώπων. Όταν όμως η έλξη είναι καταπιεσμένη τότε εκείνο μετατρέπεται σε κόντρα κι εκεί τα πράγματα γίνονται ωραιότερα. Όταν εσείς οι δυο δεν παραδέχεστε ούτε στους εαυτούς σας ότι ενδιαφέρεστε ο ένας για τον άλλο, με ένα μαγικό τρόπο χρησιμοποιείται όλη σας την ευφυΐα για να το κρύψετε κι η ειρωνεία γίνεται το όπλο σας. Ο ένας αμύνεται, ο άλλος επιτίθεται και τούμπαλιν.

Είναι καλοκαίρι. Έχεις βγει με τους φίλους σου κι ο καθένας έχει φέρει την παρέα του. Μέσα σε αυτό το χαμό γίνεται η γνωριμία. Ξέρεις, αυτό που συστήνεστε και κανένας δεν έχει συγκρατήσει το όνομα κανενός. Σχεδόν. Το κολλητάρι σου διακριτικά σε ρωτάει αν σου γυάλισε κάνεις. Σπας το κεφάλι σου να θυμηθείς το όνομα του ανθρώπου που σου τράβηξε την προσοχή, μέχρι που το καταφέρνεις. Φυσικά ισχυρίζεσαι ότι δε σ’ ενδιαφέρει κανείς.

Κάποια στιγμή ο «κανένας» σου απευθύνει τον λόγο κι εσύ τάχα ρωτάς πώς τον λένε. Για να σου απαντήσει ειρωνικά «Έλα, τώρα, που δεν το θυμόσουν». Κάτι λοξές ματιές και ξινισμένα μούτρα αρκούν για να καταλάβουν οι φίλοι και των δυο σας πως κάτι τρέχει με σας, μέχρι να τολμήσουν να ρωτήσουν τον καθένα σας αν θέλετε να σας κάνουν κονέ και φυσικά να απαντήσετε κι οι δύο θιγμένοι: «Εγώ με αυτόν/η; Ποτέ!».

Αυτό το «ποτέ» ορίζει τη σίγουρη αρχή της θεωρίας του «πάντα». Πάντα αυτή η αναίτια κόντρα μεταξύ δυο ανθρώπων που μόλις γνωρίστηκαν είναι δείκτης καταπιεσμένης έλξης. Για κάποιο λόγο πιστευτέ ότι δεν ταιριάζετε. Αν ρωτήσεις την υπόλοιπη παρέα θα ισχυριστεί το αντίθετο. Βασικά, ακόμα κ αν δε την ρωτήσεις θα πάρει τον λόγο από μόνη της και θα εκφέρει γνώμη. Όλοι σπρώχνουν την κατάσταση για να αρχίσετε να μιλάτε. Κι εσείς άλλο που δε θέλετε αρπάζετε την ευκαιρία. Ξεκινάνε οι ειρωνείες κι η κόντρα. Μόλις σηματοδοτήθηκε η αρχή ενός έρωτα. Το πόρισμα βγήκε. Δεν το λέω εγώ. Η ομόφωνη γνώμη της παρέας είναι.

Μόλις είδατε ο ένας τον άλλον νιώσατε μια έλξη που αυτομάτως ακυρώσατε πιστεύοντας πως δεν είναι ο ένας το στιλ του άλλου. Εμφανισιακά ίσως να μην ταιριάζει στο προφίλ των ανθρώπων που σε έλκουν συνήθως. Ιδεολογικά έχετε τελείως διαφορετικές απόψεις. Είστε σίγουροι ότι ο ένας δεν κάνει για τον άλλον. Αλλά γουστάρεις. Αλλά δεν κάνει για σένα.

Ναι, βασικά, το πρόβλημα είναι πως ο ένας θέλει διακοπές στο βουνό κι ο άλλος στη θάλασσα, εσύ είσαι βαθιά πολιτικοποιημένο πρόσωπο ενώ αυτός όχι, εσύ θέλεις θρησκευτικό γάμο, αυτός είναι ελεύθερο πνεύμα. Σημειωτέον! Μόλις γνωριστήκατε. Δε γίνεται να είστε τόσο σίγουροι ότι δεν έχετε κανένα κοινό σημείο. Απλά για κάποιο λόγο ανεξήγητο οι σκέψεις σας συμφωνούν σιωπηλά σε ένα ψέμα. Ότι είστε τα δυο άκρα που δεν μπορούν να συναντηθούν.

Τα υποσυνείδητά σας όμως παλεύουν για το αντίθετο, έστω και μέσα από μια κόντρα, να γνωριστείτε. Όσο περνάει η ώρα σιγά-σιγά αρχίζει να σ’ αρέσει. Γιατί η κόντρα θέλει ατάκα κι ειρωνεία κι η ειρωνεία θέλει μυαλό. Ένα ωραίο μυαλό είναι άξιο θαυμασμού κι ο θαυμασμός είναι το πιο δυνατό όπλο στην εγκεφαλική έλξη. Κάπως μέσα σου παραδέχεσαι ότι έχεις ικανό αντίπαλο.

Κάποια στιγμή αποφασίζεις να πάρεις μέρος στη συζήτηση που αναπτύσσει η υπόλοιπη παρέα, για κάποια πεζοπορία που κανονίζουν μην τυχόν και καρφωθείς ότι σου έχει μονοπωλήσει το ενδιαφέρον ο «κανένας». Λες κι εσύ ότι ενδιαφέρεσαι να τους ακολουθήσεις και ξαφνικά ακούγεται μια φωνή με σαρκαστική χροιά: «Μπορείς εσύ να περπατήσεις τόσα χιλιόμετρα; Μάλλον δεν έχεις καταλάβει τι είναι πεζοπορία». Μαντέψτε ποιος ήταν. Βρισκόμαστε στο καλύτερο σημείο. Πρωταγωνιστούν οι σπόντες.

Έρχεται η μέρα που οι δυο παρέες θα ξανασμίξουν και σκέφτεσαι «ωχ θα είναι κι αυτός εκεί, δεν έχω καμία όρεξη να τον δω». Κατά βάθος, όμως, θες πολύ να είναι εκεί, να τον κοντράρεις, να τον παρατηρείς όταν μιλάει και να προσπαθείς κάθε φορά πίσω απ’ τη σπόντα του να αναγνωρίσεις αυτό που υπονοεί. Κι εσύ απ’ την πλευρά σου να τον μπερδεύεις πιο πολύ με την ειρωνεία σου, να τον κάνεις να πιστέψει ότι όντως σου είναι αντιπαθής.

Μπορεί τελικά και να μην ταιριάζετε. Πιθανότατα να μείνετε μόνο στην κόντρα. Ποιος νοιάζεται. Πάντα το φλερτ είναι γοητευτικό από μόνο του, ακόμη κι αν δεν έχει την προσδοκώμενη συνέχεια. Είναι αναμφισβήτητα η καλύτερη ψυχοθεραπεία του ελεύθερου, του μη δεσμευμένου, που μπορεί μέσα απ’ αυτό να ζωντανεύει ανά πάσα στιγμή χωρίς να τον απασχολεί πού θα βγει. Ιδίως όταν ενέχει μέσα του την κόντρα γίνεται πιο διασκεδαστικό, καθότι σε αυτή την περίπτωση είναι δυο φορές πιο δύσκολο να αναγνωρίσεις τι ακριβώς έχει στο μυαλό του για σένα ο άνθρωπος που σε φλερτάρει. Κρύβει μέσα του εκείνο το ευαίσθητο όριο της προσωπικότητας του άλλου που δε θες να ξεπεράσεις για να μην τον προσβάλεις και χρησιμοποιείς κάθε φορά το χιούμορ σου, δημιουργώντας ένα παιχνιδιάρικο κλίμα.

Μήπως όμως, όταν δυο άνθρωποι ταιριάζουν τόσο πολύ στην κόντρα, ταιριάζουν και πουθενά αλλού;