Μέσα σε μια κοινωνία που κυκλοφορούν διάφορες προσωπικότητες, πάντα θα υπάρχει μία barbie, ένας μπράτσα-boy, ένας τύπου alternative κι εκείνη η πολυμαθής προσωπικότητα που τελικά το μόνο πράγμα που γνωρίζει είναι να διαβάζει τις ετικέτες από τα συστατικά των τροφίμων.
Είναι ο Κύριος Τέλειος, αυτός που όλοι θέλουμε να γίνουμε. Ο τύπος που θα ζήλευε ο μάντης Κάλχας, ο σοφός σαμάνος, εκείνος στον οποίο θα μιλούσαν τα πνεύματα της φύσης και τέλος –πολύ σημαντικό– εκείνος που θα πέταγε σαΐτα από τα Ιμαλάια και θα την έφτανε στα νησιά του Πάσχα. Μπορεί να ασχοληθεί με τα πάντα και έχει εμπειρίες ζωής που για να τις ζήσει ένα κοινό, δίποδο ον δεν του φτάνουν ούτε 1000 χρόνια.
Φήμες λένε ότι ετοιμάζουν και κλώνους τους. Μακάρι, για το καλό της ανθρωπότητας! Και ναι, αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν.
Μην μου φοβάστε, μπορείτε να τους αγγίξετε κι εσείς.
Αλλά τώρα θα μου επιτρέψετε να τους πω δυο λογάκια.
Δεν ξέρω αν στην αργκό της νεολαίας θα ονομαζόσουν «μπλαζέ», «ξερόλας», από κάποιους ίσως και «ψαγμένος». Εγώ θα σε ονόμαζα ανασφαλή. Είναι αυτό το ποσοστό των ανθρώπων, που τείνει συνεχώς να αυξάνεται, ικανοποιεί το εγώ του μειώνοντας τους άλλους.
Τονίζει συνεχώς σε μια συζήτηση τα λάθη των συνομιλητών του και παραμονεύει πότε ο άλλος θα πετάξει μία λάθος ατάκα για να τον διορθώσει.
Ωραία χόμπι έχετε ρε γιγαντοτεράστιοι, κι εγώ χαμερπές σκουλήκι που ήθελα να ξεκινήσω cross fit! (Πόσο δεύτερη.)
Συνήθως, οι τύποι αυτοί είναι εκείνοι που θα δείτε να γκουγκλάρουν μια ατάκα που θα πείτε, γιατί δεν έχουν ιδέα για τι πράγμα μιλάτε. Είναι εκείνοι που διαβάζουν μονάχα το οπισθόφυλλο των βιβλίων για να δείξουν ότι γνωρίζουν την υπόθεση. Πετάνε, ακόμα και στο γάμο της Μαρίκας, μια βαρύγδουπη φράση που παπαγάλισαν, ενώ εσείς μιλάτε για ποδόσφαιρο.
Αχ, κακόμοιρο σύμπαν πόσο να συνωμοτήσεις πια κι εσύ ώστε να ερμηνεύσεις την πετριά του καθένα μας. Και κάπου εδώ θα επικαλεστώ τον Φρόιντ, για να μπορέσω να σας εξηγήσω πώς κατέληξαν έτσι.
Ο αγαπητός Φρόιντ, λοιπόν, σε μία από τις θεωρίες του, υποστηρίζει ότι η πρώιμη παιδική ηλικία που το παιδί φοράει πάνες παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην μετέπειτα πορεία του. Έχει μάθει στην ελευθερία, επειδή μπορεί άνετα να ενεργηθεί ανά πάσα ώρα και στιγμή. Όταν όμως αρχίζει να μεγαλώνει και φεύγει από το στάδιο αυτό, όταν δηλαδή αρχίζει να προσαρμόζεται και να μπαίνει στον κόσμο των ευθυνών και των ενηλίκων, ξεκινά να πιέζεται.
Και να τα αποτελέσματα!
Δεν έκανε μικρός κακά λεύτερος στο αλώνι και τώρα, όπου κι αν σταθεί, πετά συνέχεια χωλή! (Δεν κάνει απόλυτη ομοιοκαταληξία, αλλά δε βαριέσαι.)
Άκου τώρα κι εσύ την κριτική που θα μπορούσε να σου ασκηθεί και επεξεργάσου την.
Έχεις την ανασφάλεια σημαία, σώβρακο, αφίσα, ίσως και screensaver στο κινητό σου. Υποβαθμίζεις τους άλλους, αν και κατά βάθος ξέρεις ότι μπορεί να ‘χουν πιο σωστή άποψη από σένα, μόνο και μόνο για να δώσεις λίγη παράταση στον εαυτό σου, για να καλύψεις καλά το πόσο τελικά κενός είσαι. Επικαλείσαι ξύλινες, χαζές εκφράσεις, γιατί δεν έχεις απολύτως τίποτα να πεις. Και με όλο αυτό, το μόνο που στο τέλος καταφέρνεις είναι να δημιουργήσεις αντιπάθειες.
Κοίτα λίγο τα λάθη σου, άνθρωπε, και πάψε να μιλάς! Γίνε παράδειγμα. Διδάξου ακούγοντας και τους άλλους και δίδαξε κάποιες φορές με τη σιωπή σου, κι όχι κάνοντας ανέκδοτο το λάθος ενός άλλου.
Λες και –τάχα μου– δείχνεις με αυτόν τον τρόπο ότι τα ξέρεις όλα.
Γιατί απλώς θα έρθει η στιγμή που δεν θα ‘χεις τίποτα να σατιρίσεις, γιατί δεν θα ‘χεις τίποτα δίπλα σου.
Συντάκτης: Μαρία Ζάχα
