Όλα όσα αφήνεις πίσω σου φεύγοντας (πάλι) για σεζόν

Σεζόν: Μια λέξη αμέτρητα συναισθήματα, άπειρες εμπειρίες. Αφήνεις τη φωλιά σου, τη βάση σου και ξεκινάς με γεμάτη καρδιά κι άδειο μυαλό για νέες περιπέτειες. Τα νησιά, άλλωστε, έχουν έναν μαγικό τρόπο να μας κάνουν να αισθανόμαστε ελεύθεροι, ο αέρας έχει μια μυρωδιά ονείρου κι όλα όσα θα ζήσεις σε νησί μένουν ανεξίτηλα στη μνήμη σου για πάντα. Ο ύπνος είναι ανεπανάληπτος, το αλκοόλ έχει γεύση έρωτα, νιώθεις πιο υγιής, πιο ήρεμος. Βέβαια, η σεζόν είναι άλλη υπόθεση, αλλά αν δεν τη ρομαντικοποιήσεις και λίγο, πώς θα τη βγάλεις;

Αν δεν έχεις φύγει σεζόν, δεν έχεις ζήσει. Δεν περιγράφονται με λέξεις τα συναισθήματα, είναι φτωχή η περιγραφή και «χάνει» η εμπειρία. Εκατοντάδες νέοι αφήνουν τη βάση τους και ξεκινούν για το ταξίδι με το καράβι της ελπίδας για να ζήσουν όσα η φαντασία τους φιλοξένησε τις κρύες νύχτες μπροστά από το τζάκι. Φεύγοντας όμως, όπως είναι δεδομένο, κάτι μένει πίσω και σε περιμένει για όταν εσύ γυρίσεις και παρ’ όλο που θα σου λείψει, μαθαίνεις να το εκτιμάς και λίγο παραπάνω. Είναι το λιμάνι σου γνωστό και ως «σπίτι». Κι είναι αυτό που όταν το αφήνεις όλοι οι προορισμοί κι όλα τα ταξίδια σου οδηγούν πίσω σ’ αυτό. Γιατί «σαν το σπίτι σου πουθενά» κι είναι μοναδικό και δικό σου, μαζί με το κρεβάτι σου που σε κρατούσε κάθε νύχτα αγκαλιά.

Αφήνεις πίσω συγκατοίκους, οικογένεια, το κατοικίδιό σου, που θα σε περιμένει με ανυπομονησία να γυρίσεις, κάποιους φίλους που αν και δε γίνεται να έρθουν μαζί, κάτι μου λέει ότι σίγουρα θα το κανονίσετε του χρόνου -όπως είπατε και πέρυσι. Αφήνεις πίσω τα ρεπό -που όλοι ξέρουμε ότι δε θα δεις-, την ξεκούραση, την ανεμελιά, τις άπειρες βόλτες που έκανες χωρίς υποχρεώσεις στο μυαλό σου, την καφετέρια που πήγαινες κάθε μέρα, το σουβλατζίδικο στη γωνία που πλέον σε ξέρει με το όνομά σου, τον φούρνο που κάθε πρωί έπαιρνες το πρωινό σου, τον γείτονά σου που σου έλεγε κάθε μέρα «καλημέρα», την ελευθερία να κοιμηθείς ό,τι ώρα θέλεις, την ψυχική σου ηρεμία -καλώς ήρθες άγχος-, το αγαπημένο σου ψυγείο -αυτό που έκανες επιδρομές τα βράδια λέω- , τον καναπέ με το αποτύπωμά σου πάνω από τις άπειρες ώρες που έβλεπες Netflix, ίσως ακόμα και το αγαπημένο σου πιάτο που έτρωγες το μεσημεριανό σου κάθε μέρα. Ένα πρόσωπο που μπορεί να μη σας βγήκε, αλλά σίγουρα το ήθελες και ακόμα πιο σίγουρα θα σου λείψει η πιθανότητα να το πετύχεις τυχαία.

Η αλήθεια είναι ότι η λίστα είναι ατελείωτη, κάθε μέρα όλο και περισσότερα πράγματα -υλικά και μη- προστίθενται σε αυτή. Είμαστε πλάσματα της συνήθειας και συνδεόμαστε με ανθρώπους αλλά και με αντικείμενα κι όπως όλοι ξέρουμε, οι συνήθειες δεν κόβονται εύκολα. Όλοι έχουν κάτι ή κάποιον που δυσκολεύονται να αποχωριστούν, γιατί όλοι έχουμε ένα φορτίο πάνω στους ώμους μας που κουβαλάμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Οι αποχωρισμοί είναι δύσκολοι κι η νοσταλγία ένα συναίσθημα που φωλιάζει στη καρδιά σαν μαράζι που αν και ποτέ δε μιλάς γι’ αυτό, ξέρεις ότι είναι εκεί και σου θυμίζει την παρουσία του με κάθε ευκαιρία.

Η σεζόν είναι μια ανεκτίμητη εμπειρία μα είναι και δυσχερής διαδικασία, η κούραση είναι απερίγραπτη, οι συνθήκες με τα χρόνια δυσκολεύουν όλο και περισσότερο κάνοντας τη δουλειά για όλους δύσκολη. Η ζωή όμως είναι πολύ μικρή και πρέπει να «τρώγεται με το κουτάλι» και να ρουφάς όλες τις στιγμές που σου δίνονται γιατί η γνώση αποκτιέται από τα βιώματα. Αν σκέφτεσαι τι αφήνεις πίσω, υπάρχει πιθανότητα να μη δεις τι σε περιμένει μπροστά και ο χρόνος πίσω δε γυρνά ποτέ- όλο τρέχει κι αναπτύσσει μια ταχύτητα που λίγοι τη φτάνουν. Φόρα λοιπόν τη ζώνη σου και μην ξεχάσεις, πριν φύγεις, ν’ αγκαλιάσεις όσους αγαπάς και σ’ αγαπούν. Τα λέτε πάλι από Σεπτέμβρη!