Πριν καιρό, κάποιος, κάπου, είπε πως και ο έρωτας ένας πόλεμος είναι. Τούτη η φράση έκτοτε έγινε σταθμός για όλους αυτούς που πιστεύουν πως το να παλεύεις για αυτό που επιθυμείς είναι μέρος από ένα ατέλειωτο ερωτικό γαϊτανάκι. Για να παίξεις όμως σωστά το παιχνίδι, αναπότρεπτος κανόνας είναι να συμβιβάζεσαι με τις εκάστοτε απώλειες, να δέχεσαι πως σε έναν πόλεμο πάντα θα υπάρχουν οι νικητές, οι χαμένοι και μερικά θύματα να κείτονται δεξιά κι αριστερά υπενθυμίζοντας την, ενίοτε, σκληρή πτυχή του.
Άπαξ και αποφασίσεις να πάρεις μέρος, ενώπιον θεού και ανθρώπου δίνεις όρκο να συνεχίσεις μέχρι τελικής πτώσης, ωσότου πεις πως, εντάξει, παίξαμε και χάσαμε. Πρόκειται για μεγάλο θέμα. Σκληρή υπόθεση να αποδεχτείς την ήττα σου με το κεφάλι ψηλά, χωρίς παράπονο, χωρίς γκρίνια, μιας και κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί πως θα είσαι με την πλευρά των νικητών. Κυρίως δε, δεν έχεις δικαίωμα να παραπονεθείς ή να γκρινιάξεις όταν ηθελημένα, βάζοντας την υπογραφή σου, αποφάσισες να μπλέξεις με αυτόν που σου δήλωσε καθαρά και ξάστερα πως «σόρρυ είμαι αλλού» ή στην καλύτερη «δεν είμαι σε φάση για κάτι σοβαρότερο». Αυτό πόνεσε.
Μια δήλωση τέτοιου είδους ηχεί στα αυτιά σου περισσότερο σαν επιθανάτιος λόγος και κάνει στάχτη και μπούρμπερη κάθε φιλοδοξία που εναπόθεσες στις πλάτες του. Μικρά θρυψαλάκια οι βλέψεις σου για κάτι που ίσως να σας πήγαινε παρέα λίγο πιο μακριά από το αύριο και το πιθανότερο είναι πως βρίσκεσαι σε λάθος παραμύθι, τυχαία η συνάντηση των δυο σας στον ψηλότερο πύργο του κάστρου. «Με συγχωρείτε, ήταν τυχαίο», που ‘σαι ρε Βουγιουκλάκη με τα ωραία σου.
Θα μου πεις, όφειλε να ενημερώσει με το καλημέρα σας; Μπορεί και να όφειλε, ίσως θα έπρεπε να σου διασαφηνίσει λίγο περισσότερο τι θέλει από σένα χωρίς να σε αφήσει να αναλώνεσαι σε νόθες σκέψεις και να πλάθεις σενάρια που δεν επρόκειτο να πραγματοποιηθούν, ακόμα κι αν αυτά τα ρημάδια τα πλάνα κράτησαν για μερικές ώρες. Όμως, μιας και δεν σκαμπάζεις από γειώσεις τέτοιου είδους, το να καταθέσεις τα όπλα, περισσότερο μοιάζει με ξεφτιλίκι αναμεσίς στα συντρίμμια παρά με ηρωική έξοδο. Το «είμαι αλλού» ή το «δεν γουστάρω» σε ζόρισε περισσότερο και δεν κατάλαβες τι πρέπει να κάνεις;
Όλοι ξέρουμε πως είναι θέμα χρόνου, αυτή σου η απόφαση να αποδείξεις πως είσαι για κάτι περισσότερο από το «να καλοπεράσουμε», θα καταλήξει σε καταποντισμό, ο έρωτας δεν έρχεται κατά παραγγελία. Ποιος τα λογαριάζει όμως αυτά, εδώ μιλάμε για κάτι που το θες και το θες τώρα που να χτυπιέται κάτω ο κόσμος όλος. Εδώ θα ‘μαστε και θα το δούμε όταν θα πάρει τα κουβαδάκια του και θα πάει στην παραλία που σύχναζε παλιότερα ή σε κάποια που δεν έχει εξερευνήσει ακόμα για καινούριες περιπέτειες και μάντεψε ποιος δεν είναι στο πλάνο.
Τώρα να σε δω, που όντως η απογοήτευση έχει πάρει σάρκα και οστά, δυσκολοχώνευτη η χυλόπιτα που κεράστηκες. Έμπλεξες και την πάτησες, έπαιξες κι έχασες, πόνταρες και τώρα δεν έχεις ούτε για τα βασικά παρόλο που ήξερες πως το φύλλο σου δεν ήταν για να ρεφάρεις. Ένα «πάω πάσο» πολύ πιθανό να σε έσωζε από την επικείμενη καταστροφή που την έβλεπες να έρχεται κατά πάνω σου αλλά όχι, εσύ στον αγώνα να ξεψυχήσεις στο πεδίο της μάχης, ήρωας. Σαν γνωστός θαλασσοπνιγμένος τώρα το τελευταίο που έχεις δικαίωμα να κάνεις είναι να γκρινιάξεις. Μόνος σου μπήκες στο κελί και μόνος σου διπλοκλείδωσες, κανείς δεν σε τράβηξε από το μαλλί κι αν πρέπει να τα ρίξεις κάπου, ρίξ’ τα στα μαζοχιστικά σου ένστικτα που βροντοφώναζαν πως για τον έρωτα αξίζει. Τα ‘θελες και τα ‘παθες.
Το ζόρικο κομμάτι έρχεται όταν, δικαίως πια, οφείλεις να παραδεχτείς πως το παράπονο και η γκρίνια είναι αδιανόητο να χωρέσουν σε επιλογή που έκανες εσκεμμένα. Εν γνώση σου μπήκες σε ένα φαύλο κύκλο χωρίς σαφή προορισμό, εν γνώση σου τώρα αντί να κλαφτείς σε γνωστούς και φίλους θα επιλέξεις να κάνεις τουμπεκί ψιλοκομμένο γιατί απλώς έτσι πρέπει. Τι σου φταίξανε τα γυναικόπαιδα; Καλή η ρομαντική πτυχή, γλυκιά η αίσθηση της προσπάθειας, αλλά ας είμαστε για μια φορά ολίγον τι αντικειμενικοί, πόνταρες σε λαχείο της περασμένης εβδομάδας και οι πιθανότητες να κέρδιζες ήταν κάτι παραπάνω από μηδενικές. Ενδόμυχα το γνώριζες κι ας διατυμπάνιζες πως είναι θέμα χρόνου να πέσει ξερός και να σου ορκιστεί αιώνια αγάπη.
Καλώς ή κακώς, παρά το θλιβερό γεγονός πως την έκανε με ελαφρά μόλις αντιλήφθηκε τις άκρως σοβαρές προθέσεις σου, το να μπεις στη διαδικασία να παραπονεθείς για τη μαύρη κι άραχνη τύχη σου, σίγουρα δε θα κάνει τα πράγματα καλύτερα. Δεν χρειάζεται πολύ για να τον ονομάσεις «απωθημένο» και να μπεις με τη σειρά σου στο κλαμπ των πονεμένων. Μια δήλωση του τύπου «έπαιξα κι έχασα» σίγουρα είναι προτιμότερη από κλαψιάρικα στάτους και παραπονιάρικα σχολιάκια στις τρεις το ξημέρωμα επειδή έχασες το κελεπούρι.
Εντάξει, κρίμα στα βράδια που πάλευες να μείνεις ξύπνιος για να μη χάσεις λεπτό από την κουβεντούλα σας, κρίμα στα χαμόγελα που χαράμισες κάθε φορά που τρύπωνε στο μυαλό σου. Εξαρχής τονίσαμε πως το παιχνίδι έχει και κανόνες και ώρα είναι να μάθεις να παίζεις τίμια αποφεύγοντας τις παράπλευρες απώλειες.
Συντάκτης: Αλίκη Αμπατζή
