Γιατί η κυβέρνηση δεν προχωράει (ακόμη) στον γάμο ομοφύλων ζευγαριών

Στο περιθώριο της Κασσελακειαδας που έχει απορυθμίσει εντελώς την αντιπολίτευση, αξιωματική και μη, εκτυλίσσεται άλλο ένα επεισόδιο της γνωστής σειράς «πήραμε 41%, άρα κάνουμε ο,τι θέλουμε και λέμε ο, τι θέλουμε.» Η κυβέρνηση, κλείνοντας το μάτι στην πιο βαθιά συντηρητική πτέρυγά της, αλλά και στο ορφανό πολιτικό κέντρο, ετοιμάζει νομοσχέδιο για τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών, ενώ ταυτόχρονα το αντιπολιτεύεται μέσω του Υπουργού Επικράτειας και της πτέρυγας που εκπροσωπεί, εντός της κυβέρνησης και του κόμματος.

Κι αν το παραπάνω μοιάζει παράδοξο, τότε μάλλον είναι. Η έλλειψη σοβαρής αντιπολίτευσης κι η εγκαθίδρυση ενός κόμματος που καθοδηγεί εδώ και μια δεκαετία σχεδόν μέσω επιχορηγήσεων μέρος των ΜΜΕ, γλυκαίνει με pass τους πολίτες και συγκρατεί με τρομολαγνεία την εκλογική του βάση, παράγει πολιτικές που εκ πρώτης όψεως δεν «κολλάνε» μεταξύ τους.

Για τα ομόφυλα ζευγάρια, ο γάμος δεν είναι ένα απλό θέμα ανθρώπινου δικαιώματος, είναι θέμα ύπαρξης, ορατότητας και σεβασμού της ζωής τους. Εν συνεχεία, η ύπαρξη κατά καιρούς ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων σε κυβερνητικές θέσεις ως τώρα, δεν παρήγαγε κάποιο αποτέλεσμα, αφού συνήθως περιοριζόταν σε συμβολικές, κενού νοήματος κινήσεις. Πώς λοιπόν ένα κόμμα που εκπροσωπεί τα πιο συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας, φτάνει να θέλει να προχωρήσει με μια νομοθετική ενέργεια που αποτελεί κόκκινο πανί για μέρος και κομμάτι της ψίχας της ιδεολογίας του κόμματος;

Η απάντηση κρύβεται στον μετασχηματισμό του, με όρους Αμερικανικής πολιτικής και την απουσία πολιτικής συνείδησης του εκλογικού σώματος. Εξετάζοντας κάθε ενέργεια και πρωτοβουλία αυτόνομα, χωρίς το υπόβαθρο και τα κίνητρά της, φτάνουμε σε μια κατάσταση που η πολιτική κριτική γίνεται με όρους Tik-Tok: σε περιορισμένο χρόνο, με μνήμη χρυσόψαρου και με μόνο κίνητρο το να διαδοθεί, να γίνει viral. Ο πρωθυπουργός, μέσω των συμβούλων του, στα social media, προβάλει ένα πολιτικό λόγο, κενό νοήματος, οικειοποιούμενος όρους που για έναν δεξιό «παλιάς κοπής» θα ήταν κόκκινο πανί: κοινωνικό κράτος, ανθρώπινα δικαιώματα, κοινωνική δικαιοσύνη, στήριξη στους αδύναμους είναι λίγες μόνο από τις έννοιες που ακούμε συχνά πυκνά από τα μηνύματα του κ. Μητσοτάκη.

Ταυτόχρονα όμως, ο Βορίδης, που έχει μια εκ των ισχυρότερων θέσεων στην κυβέρνηση ως Υπουργός Επικράτειας, δηλαδή εποπτεύει το κυβερνητικό έργο, απευθυνόμενος στη βάση του κόμματος που ελέγχει την εκλογική της δύναμη, μιλάει για αντίθεσή του στο θέμα γάμου κι υιοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια. Θέτει, μάλιστα, και θέμα παραίτησης, πλαισιώνοντας τη διαφωνία με τις αρχές που έχει και το ιδεολογικό του υπόβαθρο. Ή μη αναγνώριση βέβαια ενός δικαιώματος σε ομόφυλα ζευγάρια, όπως του γάμου, αλλά και η στέρηση του δικαιώματος της τεκνοθεσίας, συνιστά διάκριση με έντονα ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Σου λέει ευθέως ένα τμήμα της κυβέρνησης ότι αν είσαι ΛΟΑΤΚΙ+ άτομο σε υπολογίζει, αρκεί να βρίσκεσαι μέσα στην ντουλάπα σου και να μην προκαλείς. Εκτονώσου στα pride που θα βρίσκεται ως χορηγός κάθε επιχείρηση που έχει καλό τμήμα μάρκετινγκ, βάλε κι ένα ουράνιο τόξο στο προφίλ του Facebook, αλλά μη διεκδικείς τη ζωή σου και ισότητα.

Ή υποκρισία του συστήματος κορυφώνεται αν σκεφτούμε ότι ένα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομο ατομικά μπορεί να υιοθετήσει ένα παιδί, αλλά ένα ΛΟΑΤΚΙ+ ζευγάρι όχι. Ή απόφαση του Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης τον Οκτώβριο του 2023, όμως, δείχνει τον δρόμο: «αναγνωρίστηκε το αλλοδαπό δεδικασμένο από το Ηνωμένο Βασίλειο, δηλαδή μιας βρετανικής δικαστικής απόφασης με την οποία η επιμέλεια του τέκνου ενός ζευγαριού γυναικών που είχαν λάβει διαζύγιο ανατέθηκε κατ’ αποκλειστικότητα όχι στη βιολογική μητέρα του τέκνου αλλά στη δεύτερη μητέρα.» (Βασίλης Σωτηροπούλου, από το in.gr) Άρα, η σταδιακή προσαρμογή της νομικής πραγματικότητας στην καθημερινότητα είναι αναπόφευκτη κι αυτό κρύβει και η συζήτηση για το νομοσχέδιο που έρχεται. Η πρόοδος -ευτυχώς- δεν ανακόπτεται, όσοι Βορίδηδες και να υπάρχουν.

Αλλά επειδή, Ελλάδα είμαστε, καλό είναι να θυμόμαστε ότι η ομηρεία των ΛΟΑΤΚΙ+ ζευγαριών στις κυβερνητικές υποσχέσεις θα εξαρτηθεί από το μέγεθος του πολιτικού κόστους. Όσο δεν ασκείται πίεση, τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα θα παραμείνουν μια συζήτηση γεμάτη προνόμιο- ταξικό κι έμφυλο. Γιατί μπορεί στην ελληνική Φάρμα να είμαστε όλα τα ζώα ίσα, αλλά μερικά, είναι πιο ίσα από τα άλλα.