Στην Ελλάδα, ακόμα και ο πόνος μιας μάνας που έχασε το παιδί της μπορεί να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης. Και για την ακρίβεια, είναι ίσως, το τελευταίο και πιο ανήθικο χαρτί, στην προσπάθεια να στραφεί η προσοχή μακριά από την ουσία του τι συνέβη 2 χρόνια πριν, εκείνη τη μαύρη μέρα.
Κάπως έτσι, η Μαρία Καρυστιανού, μητέρα της 20χρονης Μάρθης που σκοτώθηκε στην τραγωδία των Τεμπών, αναγκάστηκε να απαντήσει σε ένα ανήθικο και ύπουλο κύμα δημοσιευμάτων που υποστήριζαν ότι έχασε την επιμέλεια των παιδιών της. Αντί να της επιτραπεί να θρηνήσει, βρίσκεται στο στόχαστρο μιας συντονισμένης εκστρατείας σπίλωσης, όπως η ίδια καταγγέλλει. Και είναι αδιανόητο ότι, δύο χρόνια μετά το δυστύχημα, κάποιοι ψάχνουν τρόπους να τη βλάψουν, βάζοντας στο στόχαστρο ακόμα και τη σχέση της με τα παιδιά της.
ν
«Χτύπημα κάτω από τη μέση»
Μιλώντας στην εφημερίδα Θεσσαλονίκη, η Μαρία Καρυστιανού δεν έκρυψε τη συναισθηματική της φόρτιση. «Με πείραξε πάρα πολύ… Το ότι έχασα την επιμέλεια των παιδιών. Αυτό το θεώρησα χτύπημα κάτω από τη μέση», είπε, αποκαλύπτοντας ότι ο ίδιος της ο γιος, διαβάζοντας τα ψέματα, ξέσπασε σε κλάματα και ήθελε να αντιδράσει.
Η ίδια καταγγέλλει πως πρόκειται για μια οργανωμένη προσπάθεια σπίλωσής της. «Ξεσκόνισαν τα πάντα», είπε, αφήνοντας να εννοηθεί ότι κάποιοι έψαξαν με κάθε τρόπο να βρουν κάτι επιβαρυντικό για εκείνη. Όταν όμως δε βρήκαν τίποτα, δε δίστασαν να κατασκευάσουν ψέματα.
«Ήμουν προετοιμασμένη ότι θα κατασκευάσουν πράγματα», παραδέχτηκε. «Αλλά ότι θα άγγιζαν αυτό το κομμάτι, αυτό με έχει πληγώσει». Για μια μητέρα που έχασε το παιδί της με τόσο τραγικό τρόπο, το να βλέπει τώρα να αμφισβητούν τη σχέση της με τα υπόλοιπα παιδιά της είναι το πιο σκληρό χτύπημα που θα μπορούσε να δεχτεί.
«Το θεωρώ και ύβρη για την κόρη μου», πρόσθεσε, τονίζοντας ότι το να αμφισβητείται η σχέση μιας μάνας με τα παιδιά της, ειδικά μετά από μια τέτοια απώλεια, είναι απάνθρωπο από κάθε άποψη. Ασφαλώς, ούτε καν ο πρώην σύζυγός της δεν επιβεβαιώνει αυτά τα δημοσιεύματα. Αντίθετα, τα χαρακτήρισε «αποκυήματα νοσηρής και μακάβριας φαντασίας». Κι όμως, κάποιοι δε δίστασαν να τα διαδώσουν, γνωρίζοντας πως είναι ψέματα, απλά και μόνο για να τη χτυπήσουν.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλα αυτά συμβαίνουν λίγο πριν τη μαύρη επέτειο των Τεμπών. Τη στιγμή που οι οικογένειες των θυμάτων ετοιμάζονται να διαδηλώσουν για δικαιοσύνη, κάποιοι προσπαθούν να τους αποδυναμώσουν. Το έχουμε ξαναδεί: Όταν το σύστημα δεν μπορεί να φιμώσει κάποιον, προσπαθεί να τον διαβάλει.
Αυτό που δεν καταλαβαίνουν, όμως, είναι πως η Μαρία Καρυστιανού δεν είναι μόνη της. Δε λύγισε όταν έχασε την κόρη της, δε θα λυγίσει ούτε τώρα. «Είναι το μόνο για το οποίο θα κινηθώ νομικά», είπε, αποφασισμένη να υπερασπιστεί την αλήθεια της. Η κοινωνία δεν ξεχνά. Και η αθλιότητα κάποτε επιστρέφει σε αυτούς που τη διαπράττουν.
