Μια τραγωδία εκτυλίχθηκε το πρωί της Δευτέρας στο Μενίδι, όταν μια 78χρονη γυναίκα βρήκε τραγικό θάνατο ύστερα από σπρώξιμο του 80χρονου συζύγου της, σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες. Η γυναίκα φέρεται να χτύπησε στο πίσω μέρος του κεφαλιού της, με αποτέλεσμα τον ακαριαίο θάνατό της.
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, ο 80χρονος σύζυγος της γυναίκας φέρεται να την έσπρωξε ύστερα από καβγά. Η ηλικιωμένη έπεσε, χτύπησε σοβαρά στο πίσω μέρος του κεφαλιού της και κατέληξε. Ο ίδιος συνελήφθη και φέρεται να παραδέχτηκε την πράξη του στους αστυνομικούς. Η τραγική είδηση κινητοποίησε το ΕΚΑΒ όταν οι διασώστες έφτασαν στο ισόγειο σπίτι του ζευγαριού και αντίκρισαν τη γυναίκα χωρίς τις αισθήσεις της. Ο πρώτος που ενημερώθηκε ήταν ο γιος του ζευγαριού, που μένει στον πάνω όροφο της ίδιας πολυκατοικίας.
Οι αόρατες μορφές βίας στους ηλικιωμένους
Έχουμε μπροστά μας μια είδηση που συνδυάζει το επίπονο ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας στη χώρα μας, με το να βλέπουμε να λαμβάνει χώρα και στην τρίτη ηλικία. Κι αυτό δεν είναι καν τόσο σπάνιο όσο θα νόμιζε κανείς. Σύμφωνα με στοιχεία του Δικτύου για την Καταπολέμηση της Κακοποίησης των Ηλικιωμένων στην Ελλάδα, το 1 στα 6 άτομα άνω των 60 ετών δηλώνει ότι έχει υποστεί κάποια μορφή κακοποίησης – σωματική, ψυχολογική, λεκτική ή και οικονομική.
«Η κακοποίηση ηλικιωμένων είναι η πιο αθέατη μορφή ενδοοικογενειακής βίας γιατί συχνά λαμβάνει χώρα σε κλειστά σπίτια, πίσω από τοίχους που κανείς δεν τολμά να διαπεράσει», αναφέρει η κοινωνιολόγος Μαρία Αντωνοπούλου. «Οι γυναίκες αυτής της ηλικίας, ειδικά, έχουν μεγαλώσει με την πεποίθηση ότι ο σύζυγος έχει το “πάνω χέρι”, με αποτέλεσμα πολλές μορφές βίας να μην αναγνωρίζονται καν ως τέτοιες».
Η σιωπή ως συνένοχος
Στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν υπάρχουν προηγούμενες καταγγελίες, ούτε επίσημη καταγραφή βίαιης συμπεριφοράς — όχι επειδή δεν υφίσταται, αλλά επειδή δεν έχει φωνή. Και όταν το θύμα είναι ηλικιωμένο, η φωνή του είναι ακόμα πιο αδύναμη.
«Πρόκειται για μια βαθιά ριζωμένη πολιτισμική σιωπή. Οι ηλικιωμένες γυναίκες αισθάνονται ότι είναι αργά για αλλαγές, ότι πρέπει να “υπομείνουν” – κι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο», προσθέτει η ψυχολόγος και ειδική σε θέματα ενδοοικογενειακής βίας, Κατερίνα Λύτρα.
Η τραγωδία στο Μενίδι είναι μια κραυγή αφύπνισης για τις δομές κοινωνικής φροντίδας, τα γηροκομεία, τους κοινωνικούς λειτουργούς, αλλά και τις ίδιες τις οικογένειες. Είναι μια υπενθύμιση ότι η ενδοοικογενειακή βία μπορεί να υπάρχει δίπλα μας, σε διαμερίσματα που δε φανταζόμαστε, ανάμεσα σε ζευγάρια που θεωρούμε δυο ήσυχους ηλικιωμένους που είναι μαζί 50 χρόνια. Και σε αυτά τα 50 χρόνια, παραμένει ένας από τους δύο σε μια σχέση γεμάτη βία.
