Είναι, όντως, εξοργιστικό. Ενώ ακόμα ολόκληρη η Ελλάδα ψάχνει απαντήσεις για το τι έγινε στα Τέμπη, που μας στοίχισε δεκάδες ανθρώπινες ζωές και μας θύμισε με τον πιο ωμό τρόπο πως η χώρα μας έχει τρένα 19ου αιώνα και παριστάνει την ευρωπαϊκή, ζούμε ξανά το ίδιο έργο– με ελαφρώς πιο «high tech» πρόσοψη, αλλά την ίδια σουρεαλιστική ουσία: δύο τρένα, στην ίδια γραμμή.
Αυτή τη φορά, το σκηνικό μεταφέρεται στο φρεσκότατο Μετρό Θεσσαλονίκης. Ναι, αυτό που άνοιξε μετά από δύο δεκαετίες καθυστερήσεων, εγκαίνια-χωρίς-μετρό και σκαψίματα που έφτασαν σχεδόν μέχρι Κίνα. Επιβάτες βρέθηκαν μπροστά στο θέαμα ενός άλλου συρμού σε πολύ κοντινή απόσταση από το δικό τους, στην ίδια γραμμή. Πανικός; Όχι ακριβώς. Γιατί, προφανώς, οι επιβάτες έχουν πλέον αποκτήσει ανοσία στο σοκ. Η εταιρεία λειτουργίας THEMA έσπευσε να ανακοινώσει ότι όλα ήταν «κανονικά».
«Η απόσταση μεταξύ των δύο συρμών καθορίζεται από το αυτόματο σύστημα και ήταν πλήρως σύμφωνη με τις προδιαγραφές ασφαλείας», είπαν. Και πρόσθεσαν ότι πρόκειται για “κανονική λειτουργία”.
Κανονική λειτουργία! Εντάξει, να το δεχτούμε. Μόνο που όταν έχεις βιώσει ένα εθνικό τραύμα όπως τα Τέμπη, όταν η φράση «δυο τρένα στην ίδια γραμμή» δεν ακούγεται πια σαν τεχνικό ζήτημα αλλά σαν μαχαιριά, τότε όχι, δεν μπορείς να μιλάς για «προδιαγραφές». Ούτε να απαντάς ψυχρά, γραφειοκρατικά, σαν να μιλάς για το ανελκυστήρα που κόλλησε μεταξύ 1ου και 2ου.
Το συμβάν έγινε στις 16.30, όταν ένας άδειος συρμός έπρεπε να επιστρέψει στο αμαξοστάσιο της Πυλαίας μέσω της τροχιάς 1. Για να γίνει αυτό, άλλοι συρμοί μπήκαν σε “αναμονή” —κατά τα λεγόμενα της εταιρείας— ώστε να περάσει αυτός με προτεραιότητα. Όλα αυτόματα, όλα «σύμφωνα με το πρωτόκολλο».
Αλλά αλήθεια τώρα: υπάρχει έστω ένας επιβάτης που δεν αισθάνθηκε déjà vu και κόμπο στο στομάχι; Που δεν ένιωσε ότι ζούμε ξανά το ίδιο εφιαλτικό σενάριο, απλά με πιο προσεκτικά διατυπωμένο δελτίο Τύπου;
Η ερώτηση είναι μία: πότε θα καταλάβουμε ότι η εμπιστοσύνη του κόσμου δε χτίζεται με ανακοινώσεις, αλλά με πράξεις; Ότι αν πραγματικά μαθαίναμε από τα Τέμπη, κάθε συμβάν σαν κι αυτό θα αντιμετωπιζόταν με υπερβολική προσοχή και όχι με ξώφαλτσες δικαιολογίες; Όταν δε γίνεται μακάβριο χιούμορ του τύπου “μπες με δική σου ευθύνη” ανάμεσα στους πολίτες;
Το Μετρό Θεσσαλονίκης μπήκε στη ζωή μας σαν σύμβολο προόδου. Αν όμως συνεχίσει να λειτουργεί σε ένα πλαίσιο που θυμίζει τραγωδία, τότε απλώς βάλαμε μια κορδέλα σε έναν μηχανισμό που συνεχίζει να είναι – χωρίς υπερβολή – επικίνδυνος.
Πόσες ακόμα «κανονικές λειτουργίες» θα χρειαστούμε μέχρι το επόμενο σοκ;
