Φαντάσου μια μέρα που πέτυχες κάτι που ήθελες πολύ, μια στιγμή που ήθελες να πατήσεις pause για να τη ρουφήξεις όλη και να μην αφήσεις ούτε δευτερόλεπτο να χαθεί. Κομφετί πέφτουν από παντού, βλέπεις πανό να γράφουν τ’ όνομά σου. Το πλήθος ζητωκραυγάζει κι εσύ έχεις βγει πλέον από το σώμα σου και αιωρείσαι στο ταβάνι με το πιο ηλίθιο χαμόγελο του κόσμου. Ποιος είναι δίπλα σου;
Υποτίθεται πως αυτές οι στιγμές, που κλαις από χαρά και δεν μπορείς να ελέγξεις ούτε την ίδια σου την αναπνοή είναι οι εύκολες, οι καλές. Είναι όντως όμως; Δε μας είπες, ποιος είναι δίπλα σου; Έχεις κάποιον ώμο να κλάψεις από χαρά, κάποιο χέρι να σου πει «κόλλα το, αδελφέ, μπράβο σου, είμαι περήφανος για ‘σένα»; Χαίρεται στ’ αλήθεια με τη χαρά σου ή εγκλωβίστηκε τυχαία στα πέντε λεπτά μιας ξένης δημοσιότητας; Χαμογελάει από αμηχανία ή από ειλικρινή πίστη σε ‘σένα;
Λένε πως μετράει να ‘χεις κάποιον δίπλα σου στα δύσκολα, να ‘χεις κάποιον να σε χτυπάει φιλικά στην πλάτη, να σε στηρίζει, να σου βάζει ένα πιάτο φαΐ όταν εσένα δε σε νοιάζει αν έξω καίγεται το σύμπαν. Λένε πως είναι δύσκολο να βρεις ανθρώπους να σε αντέχουν στα χειρότερά σου, να σε αγαπάνε όταν δεν το αξίζεις, να μένουν κοντά σου όταν εσύ τους φωνάζεις με όλη σου τη δύναμη να μείνουν μακριά.
Κι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι φτιαγμένοι για τα δύσκολα, που θα κλάψουν ειλικρινά μαζί σου και θα βρουν τις σωστές κουβέντες να σου πουν όταν εσύ θα κλείνεις τ’ αυτιά όσο πιο δυνατά μπορείς. Δεν είναι καθόλου δύσκολο να βρεις κάποιον να σε συμπονέσει όταν είσαι κάτω κι ο κόσμος σε ποδοπατάει. Ίσα-ίσα είναι μάλλον το πιο εύκολο να βρεθεί ένα χέρι να σε σηκώσει από το πάτωμα και να σου δώσει ένα χαρτομάντιλο. Το κάνεις πιο αυθόρμητα γιατί είναι ανθρώπινο και αξιέπαινο να βοηθάς τον αδύναμο. Ούτως ή άλλως φαίνεσαι κι εσύ δυνατός. Και χαίρεσαι που οι ρόλοι δεν είναι αντίστροφοι.
Τι συμβαίνει όμως στα εύκολα; Τι συμβαίνει όταν τα κομφετί πέφτουν από τον ουρανό για κάποιον άλλον; Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να σταθείς δίπλα σε αυτόν που φωτίζουν όλοι οι προβολείς, ενώ εσύ θα παίζεις το ρόλο του κομπάρσου; Είναι ίσως πιο δύσκολο να ‘σαι εκεί στα εύκολα, να χαίρεσαι πραγματικά στην ευτυχία του άλλου, να χαμογελάς με ειλικρίνεια σε μια ξένη στιγμή χαράς και να βγάζεις φωτογραφίες στις οποίες εσύ θα βρίσκεσαι πίσω από την κάμερα.
Το να βρεις λοιπόν ώμο να κλάψεις από χαρά είναι πιο δύσκολο από το να βρεις χέρι να σε σηκώσει όταν έχεις πέσει κάτω. Γιατί η πρώτη περίπτωση ενέχει μια σπάνια δόση ανιδιοτέλειας που πολύ λίγοι έχουν στο DNA τους. Συμπόνια υπάρχει αρκετή στον κόσμο, εμπάθεια, κατανόηση. Η έλλειψη φθόνου, εγωπάθειας και ζήλιας δυστυχώς όμως σπανίζουν. Όσοι είναι ‘κει στα δύσκολα παίρνουν όλη τη δόξα της κατάστασης, όλα τα συγχαρητήρια, όλον το θαυμασμό. Στα εύκολα δεν έχουν να κερδίσουν κάτι. Γιατί να χαρεί κανείς με μια επιτυχία που δεν του ανήκει;
Έτσι, έρχεται μια στιγμή χαράς, ένα καλό νέο, ένα χαμόγελο και δεν ξέρεις με ποιον να το μοιραστείς, γιατί φοβάσαι ότι θα σε γλωσσοφάνε και θα σε γκαντεμιάσουν. Αυτοί είμαστε. Αδυνατούμε να δώσουμε το μικρόφωνο στον διπλανό μας κι ας ξέρουμε πως έχει φωνάρα. Δεν αντέχουμε στην ιδέα ότι πετυχαίνει εκείνος κι όχι εμείς. Μας τρώει η ζήλια λες και πήρανε στο άλλο παιδάκι καλύτερο ποδήλατο από το δικό μας. Και φτάνουμε κι εμείς μια μέρα στο στόχο μας, θέλουμε να αγκαλιάσουμε κάποιον και να φωνάξουμε μαζί του ώσπου να κλείσουν οι φωνές μας, αλλά δεν υπάρχει κανείς εκεί να μας ακούσει. Έτσι, πολλές φορές τελικά τα δύσκολα είναι τα εύκολα.
Είναι πολλοί λίγοι εκείνοι οι άνθρωποι στη ζωή σου που θα ζήσουν τη χαρά σου σαν να ήταν αυθεντικά δική τους. Μπορεί να είναι η οικογένειά σου, μπορεί και όχι. Μπορεί να είναι κάποιος που βρέθηκε στη στιγμή της ζωής σου τυχαία, μπορεί να είναι κάποιος που ήταν πάντα εκεί, στα δύσκολα, στα εύκολα, σε όλα. Το σημαντικό είναι να βρεις αυτούς που δε θα χάνουν στιγμές μαζί σου. Εύκολες, δύσκολες, δεν έχει σημασία. Το δύσκολο τελικά είναι να βρεις κάποιον να είναι εκεί. Τελεία.
Συντάκτης: Ελίνα Ανδρεάδου
