4 ταινίες του Woody Allen με κρυμμένα νοήματα για τον έρωτα

«Από μικρός εντυπωσιαζόμουν πολύ εύκολα… Μεγάλωσα την αποκαλούμενη «Χρυσή Εποχή του Κινηματογράφου», την εποχή των υπέροχων ταινιών. Θυμάμαι να βγαίνει η «Καζαμπλάνκα» στα σινεμά, «Ο Ουρανός της Δόξας», οι μεγάλες αμερικανικές ταινίες, τα έργα του Πρέστον Στάρτζες και του Φρανκ Κάπρα. Αυτά αποτελούσαν τη διαφυγή σου από την πραγματικότητα. Μπορούσες να αφήσεις πίσω σου το φτωχικό σου σπίτι, μαζί με τα προβλήματα που ‘χες με το σχολείο και την οικογένειά σου και να μπεις στον κόσμο του σινεμά. Εκεί που όλοι έμεναν σε ρετιρέ με λευκά τηλέφωνα, οι γυναίκες ήταν υπέροχες, οι άντρες μιλούσαν με έξυπνα ευφυολογήματα, κι όλα ήταν αστεία, όλα έβρισκαν λύση στο τέλος, και υπήρχαν πραγματικοί ήρωες και όλα ήταν τέλεια…», λέει χαρακτηριστικά στο βιβλίο του “Woody Allen on Woody Allen”. 

Εμπνευσμένος από τη λογοτεχνία, τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, τη φιλοσοφία και την αγαπημένη του πόλη και γενέτειρα, τη Νέα Υόρκη, ο αγαπημένος Αμερικανός σκηνοθέτης, Woody Allen, έχει γράψει σενάριο, έχει σκηνοθετήσει ή έχει παίξει σε πάνω από εξήντα ταινίες. Οι περισσότερες πραγματεύονται τον έρωτα και τη μυστηριώδη φύση των διαπροσωπικών σχέσεων, ενώ -όπως κι ο ίδιος διαπιστώνει- η θεματική που τις διατρέχει στην πλειοψηφία τους είναι μια αντίστιξη μεταξύ πραγματικής ζωής και φαντασίας. Πάμε να δούμε κάποιες από αυτές τις ταινίες και το αποτύπωμα που άφησαν στην οπτική μας στον έρωτα στο πέρασμα των χρόνων;

1. Ο νευρικός εραστής

O νευρωτικός ηθοποιός Άλβι, με τις απαισιόδοξες σκέψεις και τις εμμονικές ιδέες του, φαίνεται πολύ διαφορετικός από τη γλυκιά Άννι, μια χαρισματική φωτογράφο. Οι δυο τους θα προσπαθήσουν να ισορροπήσουν μέσα από αντιθέσεις, χωρίζοντας και προσπαθώντας μετά από κάποιο διάστημα ξανά να είναι μαζί. Ίσως η συμβίωση να μην τους ταιριάζει, ίσως ο λόγος που τους έφερε κοντά να αποτέλεσε -εν τέλει- την αιτία να χωρίσουν…

2. Manhattan

O 42χρονος συγγραφέας Ισαάκ σκέφτεται να εγκαταλείψει τη δουλειά του και να ασχοληθεί με κάτι πιο ενδιαφέρον. Σε αυτή τη φάση της ζωής του συναντά την μόλις 17 χρονών Τρέισι, η οποία αποτελεί πηγή έμπνευσης και σταθερότητας γι’ αυτόν. Ωστόσο, η διανοούμενη και πιο κατασταλαγμένη Μαίρη σαγηνεύει το μυαλό του Ισαάκ, ο οποίος μπαίνει σε διλήμματα σχετικά με το ποια από τις δύο ταιριάζει περισσότερο σε αυτό που ψάχνει, σε μια συντροφική σχέση. Μην ξεχνάμε ότι θεωρείται από πολλούς μία από τις καλύτερες ταινίες του Woody Allen, αφού διακρίνεται για την άψογη σκηνοθεσία της, μέσα από τις υπέροχες ασπρόμαυρες εικόνες και τη Νέα Υόρκη να αναδεικνύεται υπέροχα σε αυτή τη νοσταλγική και σκοτεινή ατμόσφαιρα.

3. Μεσάνυχτα στο Παρίσι

Ένα «γράμμα» αγάπης του Allen προς το σαγηνευτικό Παρίσι. Αν έχεις δει κι εσύ αυτή τη μαγευτική ταινία, θα είχες την τύχη να απολαύσεις την Πόλη του φωτός, το πρωί, το μεσημέρι, το απόγευμα, το βράδυ, αλλά κυρίως τα μεσάνυχτα. Εδώ, ο ονειροπόλος σεναριογράφος, φαίνεται να βιώνει μια αταίριαστη σχέση με την Ινέζ κι όλα αυτά λαμβάνουν χώρα στις διακοπές τους στο Παρίσι. Ο Τζιλ αγαπά και θαυμάζει μια παλιά εποχή, την «belle epoque» κι ως δια μαγείας κάθε βράδυ κάνει τη δική του απόδραση σε αυτή και στα ονόματα-θρύλους που τη συνόδευαν. Μια γλυκιά και δυνατή ταινία που έρχεται να μας θυμίσει ότι κάθε άνθρωπος  «ανθίζει» πραγματικά και μπορεί να δώσει στην ανθρωπότητα και στη σχέση του ό,τι καλύτερο έχει μέσα του, αρκεί να βρίσκεται στο κατάλληλο περιβάλλον και με τους κατάλληλους γι’ αυτόν ανθρώπους.

4. Rifkin’s Festival

O νευρωτικός συγγραφέας Ρίφκιν παρακολουθεί το Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν στην Ισπανία με την κατά πολύ νεότερη γυναίκα του. Δυστυχώς, οι φόβοι του για τη γυναίκα του και τον γοητευτικό νέο Γάλλο σκηνοθέτη βγαίνουν αληθινοί και μετά από καιρό εκείνη του ζητά να χωρίσουν. Ωστόσο, η αδιαφορία της συζύγου του σε συνδυασμό με μια τάση φιλοσοφική και μια ροπή προς την αναζήτηση του αληθινού του εαυτού, τονώνει την αυτοπεποίθηση του εκκεντρικού και ιδιόρρυθμου Ρίφκιν μέσα από το ενδιαφέρον που του δείχνει η όμορφη γιατρός που τον παρακολουθεί. Ένας πλατωνικός έρωτας αποτελεί την αφορμή για να νοηματοδοτήσει διαφορετικά τη ζωή του και τη διαχρονικότητα ενός φαινομενικά μεγάλου έρωτα.

«Όταν καθόσουν απέναντι στην μεγάλη οθόνη νόμιζες ότι αυτός είναι ο κόσμος. Δε σκεφτόσουν ποτέ ότι αυτός είναι «ο κόσμος του σινεμά». Σκεφτόσουν απλώς ότι αυτός δεν είναι ο δικός σου κόσμος. Ζούσαν μία διαφορετική ζωή από σένα. Αυτή η αντίθεση, ονείρου και πραγματικότητας, σε συνθλίβει. Εγώ δεν το ξεπέρασα ποτέ.». Με αφορμή τα λόγια του, ας αφήσουμε το σινεμά να μας ταξιδέψει στη μαγεία του έρωτα, των σχέσεων, της ίδιας της ζωής, διατηρώντας παράλληλα την ικανότητα να διακρίνουμε την πραγματικότητα από την εικονική, τη φανταστική, την ψηφιακή ζωή!