Εκεί που λες ότι θα κρατηθείς και δε θα στείλεις, βλέπεις πως απάντηση ακόμη δεν έχεις πάρει κι αυτό είναι που κάνει την αναμονή πιο επίπονη. Τελικά ξαναστέλνεις κι ας μην έχουν περάσει ούτε δέκα λεπτά, φυσιολογικό ή όχι το σίγουρο είναι πως κάποια στιγμή όλο αυτό θα κουράσει και θα φθείρει, όχι μόνο τη σχέση, αλλά και τον καθένα ατομικά.
Δεν το ελέγχεις, σού λείπει κάθε λεπτό η αίσθηση να ξέρεις ανά πάσα ώρα και στιγμή πού βρίσκεται, με ποιον και τι κάνει. Αν αυτό θεωρείται καταπιεστικό για τον άλλον, για σένα είναι απόλυτα λογικό, είναι ένδειξη ενδιαφέροντος, λες. Είναι κάποιες σχέσεις που αυτό μπορεί να γίνεται μονόπλευρα και σε κάποιες άλλες, ακολουθούν αυτό το μοτίβο και οι δύο πλευρές. Συνήθως είναι πιο έντονο στην αρχή της σχέσης, στα πρώτα μηνύματα και στον πρώτο ενθουσιασμό της προσμονής. Όταν όμως όλο αυτό αποκτήσει διάρκεια, σιγά σιγά θα γίνουν εμφανή και τα πρώτα αρνητικά αποτελέσματα μιας διαρκούς επικοινωνίας.
Είναι αποδεδειγμένο πως το να στέλνεις στο ταίρι σου μηνύματα με απόσταση χρονική το ένα από το άλλο, εντείνει το ενδιαφέρον και την αγωνία για το επόμενο. Όσο πιο πολύ αφήνεις κάποιον να αναμένει τόσο πιο μεγάλη θα είναι και η λαχτάρα του όταν θα το ανοίξει και θα το διαβάσει. Όταν όμως βομβαρδίζεται από μηνύματα στο δευτερόλεπτο, ίσως να αισθανθεί μια πίεση η οποία δεν υπάρχει λόγος να υφίσταται- πόσο μάλλον στα πρώιμα στάδια της σχέσης. Είναι πολύ πιθανόν εκείνη την ώρα το άλλο άτομο να βρίσκεται είτε στον εργασιακό του χώρο, είτε να μην είναι σε θέση να μιλήσει, το πιο πιθανό είναι να επικοινωνήσει όταν θα μπορέσει, ακόμα κι αν εσύ έχεις στείλει κατεβατά ολόκληρα.
Θεωρείται δύσκολο για κάποιον που βιώνει έντονα συναισθήματα να καταφέρει να περιορίσει αυτή την επιθυμία, ακόμη πιο δύσκολο είναι όταν όλο αυτό το βιώνει ολοκληρωτικά μόνος του. Να περιμένει από τον άλλον να δείξει το ίδιο ενδιαφέρον κι αυτό να μη γίνεται ποτέ, ξεροσταλιάζοντας πάνω από μια οθόνη. Φυσικά και είναι απόλυτα λογικό εντός των ερωτικών δεσμών να επιζητούμε την προσοχή και το ενδιαφέρον του άλλου, μα το να μάς αποδεικνύει ανά πάσα ώρα και στιγμή πως μάς σκέφτεται και πως έχει τον ζήλο και ενθουσιασμό του φρεσκοερωτευμένου είναι μεγάλη απαίτηση και μη λογική.
Δεν ορίζουμε εμείς τον προσωπικό χώρο του άλλου, δεν τον αποσπάμε από τη δουλειά του, γιατί μπορεί να έχει έπειτα επιπτώσεις στον τομέα αυτό, αλλά ούτε και όταν βρίσκεται σε προσωπικές στιγμές με την οικογένειά του είναι υποχρεωμένος να βρίσκεται πάνω από το κινητό. Ίσως απλώς να έχει ανάγκη από λίγη απομόνωση, μακριά από όλους και από όλα. Όταν όμως αυτό η άλλη πλευρά δεν το καταλαβαίνει και με τη στάση των μηνυμάτων ανά δεκάλεπτο πιέζει διαρκώς, ο χωρισμός αχνοφαίνεται στον ορίζοντα, ειδικά για κάποιον που έχει μάθει να κινείται και να λειτουργεί αυτόνομα κι ανεξάρτητα.
Φτάνει η σχέση σε ένα σημείο να ζει μια διαρκή ένταση μεταξύ των μελών της, ο ένας γιατί δεν κατανοεί γιατί να μην (ξανά) στείλει χωρίς να κατανοεί πως δεν είναι όλες οι ώρες κατάλληλες κι ο άλλος γιατί πιέζεται να απαντήσει κάθε ώρα και στιγμή. Τότε όλα βαίνουν σε μια τροχιά όπου είτε θα εξασθενίσει το πάθος και το ενδιαφέρον, είτε στη χειρότερη των περιπτώσεων αργά ή γρήγορα κάποιος θα αναγκαστεί να αποχωρήσει από αυτή τη σχέση. Άλλωστε ένα μήνυμα από μόνο του δε φέρνει την άνοιξη, ούτε και τον έρωτα.
Συντάκτης: Ολυμπία Καραμπέτσου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
