Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα!

Τι κι αν δημιουργήθηκαν μελανιές στα χέρια σου απ’ το χτύπα-χτύπα, τι κι αν το δάχτυλό σου κόλλησε πάνω στο κουδούνι, όπου αναγράφεται το όνομά του, τι κι αν κόντεψες να σπάσεις και κανένα πόδι, στην προσπάθειά σου να γκρεμίσεις την πόρτα του, η τελευταία δεν ανοίγει με τίποτα. Ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω απ’ αυτή δεν έχει καμιά διάθεση να σου ανοίξει. Δεν ακούει ούτε το κουδούνι, ούτε το θυροτηλέφωνο αλλά ούτε και ενδιαφέρεται για τις κινήσεις που κάνεις να διαλύσεις τη θύρα του.

Και όχι επειδή έχει μαρμελάδες στ’ αυτιά ή φοράει ωτοασπίδες. Όχι, μην ξεγελιέσαι. Δεν είναι ούτε το ένα, ούτε τ’ άλλο, όσο κι αν θες να πιστεύεις πως κάτι τέτοιο είναι η αιτία, για την οποία δε βρίσκουν ανταπόκριση οι προσπάθειες σου να εξηγήσεις και να πεις κάποια πράγματα στον άμεσα ενδιαφερόμενο.

Ο πρώτος και ο τελευταίος λόγος που πέφτεις στο κενό είναι γιατί ο συγκεκριμένος άνθρωπος έχει πόρτα ασφαλείας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Πάνω απ’ την κλειδαριά του έχει τοποθετήσει εκείνον το μηχανισμό που υπάρχει στις πόρτες σε περίπτωση κλοπής. Για να νιώθει πως όποιος πάει να χαλάσει την ηρεμία του και να τον οδηγήσει σε δυσάρεστες καταστάσεις δε θα τα καταφέρει. Άσχετα, αν εσύ δεν είσαι κάποιος ληστής με σκοπό να του ρουφήξεις αντικείμενα ύψιστης αξίας και να κάνεις άνω-κάτω το σπίτι του.

Γι’ αυτόν είσαι άλλο ένα πρόβλημα. Ένα πρόβλημα που βαριέται να ακούσει, να δείξει το ενδιαφέρον του και στο τέλος να το λύσει. Θεωρεί χάσιμο χρόνου να κάνει διάλογο μαζί σου και να μπει στη θέση σου. Αρνείται να σε καταλάβει και να δεχτεί τη δική σου άποψη. Είναι αυτός που θα ακυρώσει οποιαδήποτε καλή σου θέληση για επικοινωνία. Αυτός που έχει πάντα δίκιο και ό,τι κι αν πεις εσύ είναι λάθος ή βαρετό.

Ναι, είναι ο άνθρωπος με το πρόσωπο ενός κινέζου. Δεν είναι στην πραγματικότητα, αλλά ξέρει πώς να τον προσποιείται. Ο άνθρωπος που βλέπει όσα θέλει να δει, που ακούει όσα θέλει να ακούσει, που στρέφεται σε αυτά που τον ανεβάζουν και πηγαίνουν με τα νερά του.

Συνήθως, είναι αυτός που δε θα κάτσει να αφιερώσει ούτε ένα λεπτό απ’ την υποτιθέμενη πολυάσχολη ζωή του σε ‘σένα. Κι αν το κάνει θα είναι στυλ «καλά τα είπαμε, αλλά έχω μια δουλειά». Ουσιαστικά, δε θα επιτευχθεί κανένας διάλογος, καμιά συνομιλία απ’ την οποία θα φύγεις και θα έχεις εισπράξει κάτι και το χειρότερο είναι πως δε θα έχεις κατορθώσει να δώσεις και κάτι.

Μια οντότητα που δεν έχει μάθει να ανοίγει τα αυτιά της πέρα απ’ τα μάτια της δεν έχει συνειδητοποιήσει πως μια σχέση έχει ουσία, όταν ο ένας αποδέχεται την προσωπικότητα του άλλου. Όταν αγαπάμε τον άλλον για τα ελαττώματά του, όταν τον εκτιμάμε. Όταν παίρνουμε αλλά και όταν δίνουμε.

Αντίθετα, λοιπόν, εκείνος εκτιμάει εκείνα τα άτομα, στα οποία είναι αρεστός, δεν τον φέρνουν σε δύσκολη θέση και τον θαυμάζουν μόνο όταν πετυχαίνει κάτι. Σε εκείνα που κοιτάνε με λίγα λόγια το εξωτερικό περιτύλιγμα και δεν εισχωρούν στο εσωτερικό μιας υπόθεσης, κατάστασης ή ό,τι άλλο τυγχάνει να είναι αυτό για το οποίο ενδιαφέρονται.

Αυτούς, θα τους ακούσει με χαρά, θα πιει καφέ μαζί τους και θα πει και τα αστεία με τον Τοτό που ξέρει, έτσι για να ευθυμήσουμε λίγο. Σε σένα όμως που έχεις να του πεις κάτι πιο βαθύ, δε θα πιει ούτε καφέ μαζί σου, προκειμένου να σ’ ακούσει, ούτε και θα σου πει κάποιο αστείο, για να σπάσει λίγο τη βαρύτητα των λεγομένων σου.

Η αντίδραση του είναι «δεν ξέρω, δεν απαντώ» ή μάλλον καλύτερα η ψήφος του για σένα είναι λευκή και κενή. Για ό,τι κι αν του πεις. Αν θέλεις να εξομολογηθείς τον έρωτά σου ή τα συναισθήματά σου σε κάποιο πρόσωπο και αυτός δε θέλει, χάνεις. Αν προσπαθείς με νύχια και με δόντια να πείσεις έναν άνθρωπο, που δεν έχει τη θέληση και την όρεξη να καταλάβει πώς αισθάνεσαι για εκείνον ή πόσο σημαντικός είναι για ‘σένα, τότε σημειώνεις μια αποτυχία στο ενεργητικό σου.

Άνθρωποι, που δεν έχουν μάθει να δέχονται συναισθήματα, αλλά και δεν μπορούν να σταθούν δίπλα σου, όπως σου αρμόζει, είναι αδιάφοροι. Δε χρειάζεται να χαραμίζεις το σάλιο σου γι ‘αυτούς. Ούτε να περιμένεις να αλλάξουν και να επιστρέψουν μετανιωμένοι για τη σημασία που δε σου έδωσαν. Γιατί δε θα το κάνουν. Καλέ, αυτοί έτσι είναι μεγαλωμένοι. Να περνάει στα αυτιά τους, αυτό που βασίζεται σε οτιδήποτε πρακτικό, υλικό και όχι και πολύ ακριβό. Είναι οι λάτρεις της επιφάνειας.

Όχι, ματάκια μου. Μη σακατεύεις τα χεράκια σου με το να χτυπάς μια τέτοια πόρτα. Και να μπεις, δε θα περάσεις καλά. Να χτυπάς πόρτες που θα είναι ανοιχτές, πριν καν εσύ αποφασίσεις να τις επισκεφτείς. Και σίγουρα όταν τις περάσεις, θα σου έχουν ετοιμάσει τα καλύτερα. Ντριν!