Το δράμα να έχεις αδέρφια που είναι πρώτοι στα πάντα

Μεγαλώνοντας σε μια οικογένεια παίρνουμε τις πρώτες βάσεις, διαμορφώνουμε τον χαρακτήρα μας, σχηματίζεται η προσωπικότητά μας, επιλέγουμε τις ηθικές μας αξίες· συνειδητά κι ασυνείδητα ξεσηκώνουμε συμπεριφορές ή αξίες, μέσω της συναναστροφής μας με τα άλλα μέλη της οικογένειας. Το να προσπαθούμε να μιμηθούμε τ’ αδέρφια μας είναι απόλυτα φυσιολογικό. Είμαστε πιο κοντά σε ηλικία κι ακόμα κι αν έχουμε διαφορά εφτά χρόνων ή και παραπάνω, ζούμε στην ίδια εποχή. Το να μιμηθούμε τους γονείς μας δεν είναι και τόσο διασκεδαστικό, γιατί υπάρχει πραγματικό χάσμα από τη στιγμή που μεγάλωσαν σε άλλη εποχή με άλλα δεδομένα και με άλλη ποιότητα ζωής. Το να υπάρχει επίσης ανταγωνισμός -ίσως και λίγη ζήλια ανάμεσα στ’ αδέρφια- είναι υγιές όταν γίνεται κάτω από κατάλληλες προϋποθέσεις.

Την πιο challenging συναναστροφή μέσα στο σπίτι μας αποτελούν τ’ αδέρφια μας. Τι γίνεται όμως όταν αποτελούν και το ίνδαλμα του σπιτιού; Αριστούχοι, πρωταθλητές, σημαιοφόροι, οι κύριοι τέλειοι. Εμείς πάντα δεύτεροι. Είναι πρωταθλητές σε κάποιο άθλημα, αριστούχοι από τα νήπια μέχρι το διδακτορικό, μπαίνουν με τη μια στο πανεπιστήμιο στην πρώτη τους επιλογή, κάνουν τα πάντα εξίσου καλά, δε γνωρίζουν τη λέξη αποτυχία κι όλοι οι προβολείς πέφτουν πάνω τους. Εμείς, κινούμενοι στις σκιές, μετά βίας προσπαθούμε να πετύχουμε μια νίκη, βλέποντας τ’ αδέρφια μας να μπαίνουν αβίαστα από πόρτες, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.

Ίσως και τον κυριότερο λόγο να τον παίζουν οι γονείς, αν δημιουργηθεί αίσθημα κατωτερότητας. Όταν επαινούν συνέχεια το ένα παιδί στις επιτυχίες του, όταν συλλέγουν τα αριστεία του και τα κολλάνε στους τοίχους θαυμάζοντάς τα στο οικογενειακό τους μουσείο, όταν εκθειάζουν μόνο τα επιτεύγματα, χωρίς να επιβραβεύουν την προσπάθεια των αδερφών τους, είναι απόλυτα λογικό να καλλιεργηθεί το αίσθημα της ζήλιας, της παραίτησης, της αδικίας, της ματαίωσης. Το «μπράβο» πηγαίνει πακέτο με το «Είδες ο αδερφός σου; Εσύ να δούμε πότε!».

Ο δεύτερος βασικός πυλώνας είναι πως δε γεννηθήκαμε όλοι πρωταθλητές ή δεν έχουμε την ανάγκη να παίρνουμε το ένα αριστείο μετά το άλλο. Άλλη μια σημαντική αξία που πρέπει να καλλιεργείται πρωτίστως από την οικογένεια. Το κάθε παιδί έχει μια διαφορετική κλίση από τη στιγμή που θα γεννηθεί. Άλλα παιδιά γεννιούνται με έφεση στον αθλητισμό, ενώ άλλα στη γνώση ξένων γλωσσών ή σε μια τέχνη. Το κύριο μέλημα των γονέων είναι να εντοπίσουν αυτή την έφεση του παιδιού και να την αναπτύξουν. Αργότερα θα πάρει τη σκυτάλη το εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά τα πρώτα σημάδια ξεκινάνε από την οικογένεια. Οπότε, μπορεί ο ένας να γίνει αστέρι στον στίβο, αλλά ο άλλος να έχει φοβερό ταλέντο στο μάρκετινγκ, να κάνει τις πιο υπέροχες ομελέτες, να έχει έφεση στην αισθητική.

Δεν είναι κακό να θέλουμε να πάρουμε λίγη από την αίγλη και τη δημοσιότητα των αδερφών μας, ούτε αν τους έχουμε πρότυπα και προσπαθούμε να τους φτάσουμε σημαίνει πως είμαστε ανάξιοι. Σημαίνει πως έχουμε εντοπίσει πού μπορεί να φτάσει κάποιος, οπότε βάζουμε κι εμείς μικρούς στόχους να επιτύχουμε, ή τα ίδια πράγματα, ή σε άλλους τομείς που μας ενδιαφέρουν περισσότερο, χρησιμοποιώντας την ίδια τακτική. Άλλωστε, όλοι μας κρύβουμε έναν πρωταθλητή μέσα μας, τον οποίο δεν έχουμε ακόμη ανακαλύψει. Η αποδοχή της ήττας, ο έπαινος στον εαυτό μας που προσπάθησε, η υπομονή κι η επιμονή στην επίτευξη των στόχων μας, καθώς και το να βάζουμε αγάπη σε ό,τι κάνουμε, αποτελεί τη βάση για επιτυχία. Ε, κι ας πάρει και το αδερφάκι ένα 20άρι παραπάνω, τι να κάνουμε.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!