Ένας όχλος από « πώς» και « γιατί» είναι αρκετά για να πυροδοτηθεί μια σειρά αλλεπάλληλων εκρήξεων από διάχυτες σκέψεις που ακροβολίζονται σε κάθε γωνιά του εγκεφάλου σου, μετατρέποντάς το σε στοιχειωμένο λαβύρινθο. Από το κατώφλι του κιόλας μπορείς ν’ ακούσεις τα ουρλιαχτά των δεκάδων ερωτηματικών που διασκορπίζονται εδώ κι εκεί και κάνουν τις παλάμες των χεριών σου να γλιστρούν νωχελικά πάνω στο πρόσωπό σου και το βλέμμα σου να πλανάται στο άπειρο.
Ψάχνεις τις απαντήσεις σ’ ένα κουβάρι από μνήμες ταλαιπωρημένες και ξεχειλωμένες από το τράβηγμα, στην προσπάθειά σου ν’ ανασύρεις την παραμικρή λεπτομέρεια που θα σ’ οδηγήσει στην άκρη του νήματος. Μαρκάρεις στενά το μυαλό σου για να συνδέσει όλα τα κομμάτια του παζλ και ξοδεύεις μεγάλη ποσότητα φαιάς ουσίας στο ν’ αναλύεις γεγονότα και καταστάσεις.
Καταλήγεις, έτσι, σ’ ένα συμπέρασμα και δημιουργείς μια απάντηση. Συνήθως εκείνη που σε συμφέρει γιατί πονάει λιγότερο. Στηρίζεσαι σε μια ψευδαίσθηση, για να μπορέσεις να κλείσεις τον κύκλο των αναπάντητων ερωτημάτων που σε βασανίζουν και να προχωρήσεις. Αυτό, άλλωστε, έχεις ανάγκη.
Συνεχίζεις, λοιπόν, τη ζωή σου μ’ ένα κενό που πρόχειρα κάλυψες και σέρνεις ξωπίσω σου. Μέχρι τη στιγμή, που σ’ ανύποπτο χρόνο, έρχονται αβίαστα στο πιάτο σου όλες οι απαντήσεις που ζητούσες. Ατόφιες, ακέραιες. Βλέπεις, ο χρόνος είναι απαραίτητος για να ωριμάσουν οι αλήθειες. Εξομαλύνει τ’ ακραία συναισθήματα και σταδιακά σε βγάζει από τη θέση του μέχρι πρότινος μπερδεμένου και δραματικού πρωταγωνιστή, βάζοντάς σε σ’ εκείνη του αντικειμενικού παρατηρητή. Το χάος και το μπάχαλο που επικρατεί στο μυαλό σου αρχίζουν να μπαίνουν σε τάξη. Όλα γίνονται πιο ξεκάθαρα και παίρνουν τη θέση που τους αρμόζει.
Ο χρόνος σου δίνει τις απαντήσεις που τόσο πολύ αποζητά το μέσα σου για να βρει τις ισορροπίες του. Κακώς ψάχνεις γι’ αυτές στα συντρίμμια των αναμνήσεων γιατί οδηγείσαι σ’ επαναλαμβανόμενα αδιέξοδα. Κι ύστερα, γνωρίζεις πολύ καλά πως ό,τι γυαλίζει δεν είναι χρυσός και τίποτα δεν είναι πάντα όπως φαίνεται. Σταμάτα να τρέφεις αυταπάτες και μην προσπαθήσεις να πείσεις τον εαυτό σου ν’ αποδεχτεί την αυτοσχέδια απάντηση που του πλασάρεις, γιατί ποτέ δεν ξέρεις.
Κάπου παρακάτω ίσως να τρίβεις τα μάτια σου από έκπληξη ανοίγοντας την πόρτα σου σε μια απάντηση που ποτέ δεν περίμενες να στη χτυπήσει. Και μέχρι καλά-καλά να συνειδητοποιήσεις τι έγινε, ήδη θα σ’ έχει πάρει αγκαλιά και θα ‘χει γίνει κομμάτι σου.
Τώρα βέβαια θα μου πεις « Είσαι τρελή; Εγώ καίγομαι να βρω τις απαντήσεις εδώ και τώρα κι εσύ μου λες να περιμένω; Τι να το κάνω μετά από καιρό; Ούτε που θα με νοιάζει».
Δεν έχεις άδικο, μα η λαχτάρα για ηθική ικανοποίηση θα παραμένει σταθερή, αμετάβλητη και το ίδιο έντονη με τον πρώτο καιρό. Γι΄αυτό να ‘χεις υπομονή και να μην υποτιμάς τη δύναμη του χρόνου. Όσο αόρατος κι αθόρυβος είναι, άλλο τόσο δίκαιος κι αδίστακτος μπορεί να γίνει. Την κατάλληλη στιγμή θα φανερώσει τα πάντα, μιας και τίποτα δεν αφήνει στην τύχη του. Είτε θα δικάσει, είτε θα δικαιώσει.
Την επόμενη φορά, λοιπόν, που τα ερωτηματικά θα πέφτουν βροχή, κλείσε τ’ αυτιά σου και γύρνα την πλάτη στο στοιχειωμένο λαβύρινθο του μυαλού σου. Αναποδογύρισε την κλεψύδρα και πες «Δε γαμιέται; Θα δείξει ο χρόνος».
Συντάκτης: Ειρήνη Τρίγκα
