Ο κάθε άνθρωπος που περπατάει σ’αυτή τη γη, έχει κάτι μοναδικό. Κάτι που τον κάνει ιδιαίτερο και τον ξεχωρίζει απ’ τα πλήθη. Μπορεί αυτό να είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής. Ή ο τρόπος που χειρίζεται στιγμές σχολιασμού κι αδιακρισίας. Ή ακόμη και το πώς συμπεριφέρεται σ’ αυτούς που δεν έχουν κάτι ουσιαστικό να του προσφέρουν.
Παραδείγματα που φυσικά και δεν μπορεί να διακρίνει ένας άγνωστος με γυμνό μάτι. Γι’ αυτό και θα αρκεστεί στο τι μπορεί να του προσφέρει ένα από πάνω μέχρι κάτω σκανάρισμα περαστικών, των οποίων η εμφάνιση δε συμβαδίζει με το συντηρητισμό που χαρακτηρίζει ολόκληρη την ύπαρξή του.
Ο λόγος απλός! Ζούμε, δυστυχώς, σ’ έναν κόσμο που έχει την τάση να κρίνει βάσει της εξωτερικής εμφάνισης. Να καταδικάζει ό,τι δεν ταιριάζει στα μέτρα του και να γυρίζει χωρίς δεύτερες σκέψεις την πλάτη σε ό,τι δεν μπορεί να καταλάβει. Σταματά λοιπόν στον δρόμο και βάζει το χέρι μπροστά απ’ το στόμα, μπας και καταλάβει η κοπελιά με το «περίεργο» ντύσιμο πως τη σχολιάζουν δύο «κυρίες της διπλανής πόρτας». Των οποίων φυσικά τα μυαλά δε θα είναι ποτέ όσο ανοικτά είναι τα στόματα.
Κι αυτοί που θεωρούν τον εαυτό τους συνηθισμένο και σωστό, σταματούν για να κοιτάξουν αυτούς που κατά την άποψή τους κάνουν κάτι λάθος. Τώρα θα με ρωτήσεις τι είναι αυτό; Τι είναι αυτό που τους κάνει να καρφώνουν το ενοχλητικό τους βλέμμα σε ανθρώπους που δεν έχουν ποτέ γνωρίσει κι ούτε πρόκειται να γνωρίσουν; Γιατί άνθρωποι σαν αυτούς, προφανώς και δεν έχουν καμία θέση στη ζωή τους.
Προτιμούν να τους βλέπουν από απόσταση, να σχολιάζουν την κάθε λεπτομέρεια και να κοροϊδεύουν το κάθε τους ελάττωμα. Που για κάποιους πολύ σπουδαίους και μοναδικούς ανθρώπους, φυσικά και δεν αποτελεί ελάττωμα! Ούτε το μπλε μαλλί ούτε το ιδιαίτερο βάψιμο, αλλά ούτε και τα χέρια που είναι γεμάτα με χρώματα και σχήματα που λίγοι θα μπορούσαν να υποστηρίξουν.
Το μεγάλο λοιπόν ερώτημα είναι τι ζόρι τραβάει ο ηλικιωμένος κύριος που σχολίασε χωρίς κανένα ίχνος ευγένειας το εκκεντρικό ντύσιμο του αγοριού που κάθισε δίπλα του στο λεωφορείο. Ή η νεαρή ψηλομύτα που δεν έχασε στιγμή, κι έτρεξε αμέσως να ενημερώσει το διαδίκτυο για το «φρικιό» που συνάντησε στο μετρό. Κι η απορία μου είναι η εξής: Ποιος είσαι εσύ, κύριε, που πιστεύεις πως μπορείς να ανοίγεις το στόμα σου και να αφήνεις τις λέξεις να τρέχουν σαν ποτάμι, ανεξέλεγκτα και χωρίς κανένα φιλτράρισμα;
Κι όχι μόνο αυτό, ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να συμπεριφέρεσαι μ’ αυτόν τον απαίσιο τρόπο και να ισοπεδώνεις χωρίς δεύτερη σκέψη τις αξίες και το ήθος σου. Γιατί εσύ κοπελιά; Τι δηλαδή, την είδες δικηγόρος του διαβόλου και ποστάρεις προσωπικές πληροφορίες άγνωστων προς εσένα ανθρώπων όπου βρεις; Για να δείξεις το επίπεδο σου το κανείς; Τώρα θα μου πεις ποιο επίπεδο.
Πού πήγε βρε παιδιά η αξιοπρέπεια; Η αποδοχή κι ο σεβασμός προς το συνάνθρωπο που στην τελική, μπορεί να μην έχει και την καλύτερη ζωή; Γιατί προφανώς και δεν ξέρεις τι συμβαίνει στο μυαλό του κάθε περαστικού που συναντάς. Είναι ανάγκη να αποδεικνύεις με τις πράξεις σου την κατάντια αυτού του κόσμου και να επιβεβαιώνεις αυτούς που μας κρίνουν για τον οπισθοδρομισμό και την αγένεια που τελικά έχει γίνει δεύτερη φύση μας;
Τι γίνεται όμως, μ’ αυτούς τους δήθεν γνωστούς και συγγενείς, που μόλις σε δουν μετά από καιρό, αρχίζουν να γυρίζουν οι τροχοί και να σκανάρει η ενσωματωμένη κάμερα; Η διαφορά τώρα μ’αυτούς, είναι ότι θα ‘ρθουν να σχολιάσουν την «κατάντια» σου τέλος πάντων με σένα τον ίδιο, αλλά και με όλους αυτούς που βρίσκονται σε ακτίνα ενός ή και παραπάνω χιλιομέτρων. Θα τονίσουν φυσικά το γεγονός ότι άλλαξες πάρα πολύ, θα ρίξουν ακόμη ένα σκανάρισμα και θα αρχίσουν να περιγράφουν ένα-ένα τον τρόπο με τον οποίο άλλαξε το στιλ και η εμφάνισή σου.
Κι ας μην ξεχάσουμε το περίεργο υφάκι, λες κι έγιναν απ’ τη μια στιγμή στην άλλη κυρίαρχοι του κόσμου. Μα τόσο περήφανοι νιώθουν με τον εαυτό τους, που θα νόμιζε κανείς πως έχουν καταφέρει κάτι αξιοσημείωτο κι ακατόρθωτο.
Θα σε ρωτήσουν για το βάψιμο, το ντύσιμο, την αλλαγή στα μαλλιά, το καινούργιο σκουλαρίκι. Να κατεβάσω κυρά μου παντελόνι να δεις και τι εσώρουχο φοράω; Άλλο να συζητάς στιλιστικές επιλογές και τα σχετικά με την κολλητή σου κι άλλο να το σχολιάζει με το έτσι θέλω μια υποτιθέμενη θεία που έχεις τόσα χρόνια να δεις μπροστά σου.
Τα έντονα βλέμματα λοιπόν δεν πρέπει να σε κάνουν να νιώθεις άβολα. Γιατί απλά δείχνουν το χαρακτήρα αυτού που αρκέστηκε στο να σε δείχνει με το δάκτυλο και να σε σχολιάζει με τον πιο αδιάκριτο τρόπο. Θες να ξέρεις τι χαρακτήρας είναι αυτός; Κομπλεξικός, κακοπροαίρετος κι ανασφαλής. Που ποτέ δε θα μπορέσει να θαυμάσει κάτι με ειλικρίνεια γιατί πολύ απλά, ό,τι είναι άξιο θαυμασμού, το ζηλεύει. Αν είναι άνθρωπος θέλει απεγνωσμένα να του μοιάσει κι αν είναι πράγμα θέλει απεγνωσμένα να το αγοράσει.
Αλλά όλοι ξέρουμε πως αυτά που έχουν σημασία στη ζωή ούτε αγοράζονται ούτε πωλούνται. Και βρίσκονται στην κατοχή αυτών που μπορούν να τα εκτιμήσουν. Αυτών που τα σέβονται και τα χρησιμοποιούν με ήθος κι αξιοπρέπεια.
Γιατί, φίλοι μου, είναι εύκολη η διαφθορά. Γι’αυτό και κάνει τόσο θόρυβο. Ενώ η αξιοπρέπεια είναι αθόρυβη. Την παίρνεις και φεύγεις από εκεί που δεν αξίζει. Η σιωπή της λοιπόν είναι αυτή αφήνει το σημάδι της. Και το λαμβάνουν υπόψη μόνο αυτοί που αναγνώρισαν την ύπαρξή της.
Επιμέλεια Κειμένου Έλενας Γεωργίου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Έλενα Γεωργίου
