Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές αν θα υπήρχε η αρχή χωρίς το τέλος. Περνάει απ’ το μυαλό μου πού και πού. Σε στιγμές παραλογισμού κι απόγνωσης. Στιγμές που θυμάμαι, ακόμη και τώρα, και που χωρίς να το θέλω βασανίζουν τις σκέψεις μου. Ειδικά όταν φτάνουν στο τέλος τους ενώ η αρχή τους με βρήκε ανυπόμονη, ενθουσιασμένη για το τι θα ακολουθούσε. Ένα τέλος απρόβλεπτο και ξαφνικό, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί είτε ως αξιοπρεπές είτε και ως άδοξο.
Γι’ αυτό λοιπόν, καθώς προσπαθώ να απαντήσω σε ερωτήματα που ίσως κι ασυνείδητα αφήνω να φυτρώσουν στο μονοπάτι που επιλέγω ν’ ακολουθήσω κάθε μέρα που χαράζει, ένα πράγμα έχω στο μυαλό μου. Η αρχή δε θα άξιζε τόσο αν δεν καραδοκούσε το τέλος. Αν δεν απειλούσε να κλέψει μέσα απ’ τα χέρια μας κάθε όμορφη στιγμή που επιλέγουμε να ζήσουμε.
Γιατί η ζωή κι η δική μας, αλλά και των γύρω μας είναι φτιαγμένη από επιλογές. Που την καθορίζουν και την κάνουν μοναδική. Είτε είναι σωστές, είτε όχι. Σημασία έχει η θέληση μας να τις ζήσουμε, ακόμη κι αν ξέρουμε πως δε θα βγάλουν πουθενά. Πως το τέλος τους θα μας αφήσει άδειους κι ευάλωτους. Με μια νοσταλγία ανυπόφορη που ποτέ δε θα καταφέρουμε να φέρουμε στα μέτρα μας έτσι ώστε να μη μας πονάει τόσο.
Οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος είναι λοιπόν η αρχή και το τέλος. Είναι αδύνατο να υπάρξει το ένα χωρίς το άλλο. Όπως η μέρα κάποτε φτάνει στο τέλος της και την ακολουθεί η νύχτα, έτσι και το τέλος ακολουθεί κάθε αρχή. Μπορεί να είναι πιο σύντομο απ’ ό,τι πίστευες, μπορεί όμως και να αργήσει να σου χτυπήσει την πόρτα. Ίσως όμως και να σε προσπεράσει σε μια προσπάθειά του να λυτρωθεί. Ίσως να είσαι η εξαίρεση. Ποιος ξέρει;
Ας μην ξεχνάμε ότι κάθε καινούργια αρχή, προέρχεται απ’ το τέλος κάποιας άλλη αρχής. Έτσι κι ο έρωτας, μάτια μου, σε κάνει να νοσταλγείς την αρχή του καθώς μέσα σου ξέρεις πως φτάνει σιγά-σιγά στο τέλος του. Ο κύκλος του ολοκληρώνεται και τα συναισθήματα που ξύπνησε μέσα σου η αρχή του, σίγουρα θα σε κάνει ν’ αναπολήσεις το τέλος του.
Αισθήματα που θα σημαδέψουν την ψυχή και το μυαλό σου με την αλήθεια που κρύβουν. Λόγια ανείπωτα και σκέψεις που ποτέ δεν τόλμησες να ομολογήσεις θα στοιχειώνουν τα βράδια σου και δε θα σ’ αφήνουν σε ησυχία. Πράγματα που έπρεπε να είχες κάνει για να το αποτρέψεις. Να μην το αφήσεις να ορίσει την ιστορία σου, όπως άλλωστε έχει κάνει με εκατομμύρια άλλες. Κι όχι δεν υπερβάλλω.
Έδωσες τόσα πολλά στην προσπάθειά σου να το ζήσεις που στην τελική, έμεινες με το τίποτα. Αρκέστηκες στο λίγο τους, αφήνοντας έτσι πίσω το πολύ σου. Κι όσο πιο κοντά έφτανες στο τέλος, τόσο πιο έντονα θυμόσουν την αρχή. Την αρχή μιας φιλίας, την αρχή ενός έρωτα, μιας σχέσης που πίστευες πως θα κρατούσε για πάντα.
Αυτό ήταν όμως το λάθος σου. Κυνηγούσες το «για πάντα» που κανείς δε σου υποσχέθηκε και προσπαθούσες να προβλέψεις ένα τέλος που κανείς ποτέ δεν κατάφερε να προβλέψει. Ξέχασες όμως ότι η αρχή, είναι το πιο αξιοσημείωτο κεφάλαιο κάθε βιβλίου που έχει ποτέ γραφτεί. Κάθε ιστορίας που έχει ποτέ πραγματοποιηθεί. Αυτό που μένει ακόμη κι όταν αυτά που το προκάλεσαν, φεύγουν και γίνονται αναμνήσεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου.
Προσπάθησες έτσι να δικαιολογήσεις συμπεριφορές. Να αγνοήσεις γεγονότα που σε πείραξαν και να ξεχάσεις λόγια που σε πλήγωσαν. Η αρχή τους σε βρήκε αφοσιωμένο κι αποφασισμένο να αντέξεις, να κάνεις ό,τι περνούσε απ’ το χέρι σου για να κρατήσεις στη ζωή κάτι που είτε το ήθελες είτε όχι, έπρεπε να τελειώσει. Λόγω καταστάσεων, λάθος στιγμών και συμπεριφορών. Που ακόμη και τώρα βρίσκεις τον εαυτό σου να νοσταλγεί.
Έτσι απλά. Ν’ αναπολεί στιγμές που πέρασαν και να σκέφτεται τι θα μπορούσε να ακολουθήσει. Αν το τέλος αργούσε λίγο να’ρθει, ίσως να κατάφερνες κι εσύ με τη σειρά σου να ζήσεις αυτά που θα έπρεπε να είχες επιδιώξει απ’ την αρχή.
Τι είναι άραγε η αρχή και τι το τέλος; Ένας φαύλος κύκλος που δε σ’ αφήνει να ξεχάσεις. Που σε κάνει να νοσταλγείς τα παλιά, ενώ ταυτόχρονα ανυπομονείς να ζήσεις τα καινούργια. Να σε γοητεύσει κάτι διαφορετικό απ’ το προηγούμενο, να ζήσεις κάτι ανεπανάληπτο και να ερωτευτείς κάτι μοναδικό. Αυτή είναι κι η ομορφιά του τέλους που διαδέχεται την αρχή, ξανά και ξανά.
Και τι κάνεις, θα ρωτήσεις, σε τέτοιες περιπτώσεις. Μα είναι απλό. Ζεις την αρχή με πάθος χωρίς ν’ανησυχείς για το πότε θα φτάσει το τέλος. Που στην ουσία θα είναι η αρχή μιας άλλης αρχής. Κι όταν φτάσει, το υποδέχεσαι με αξιοπρέπεια και περηφάνια. Για τον εαυτό σου. Γιατί ούτε λύγισε ούτε παραιτήθηκε. Το αντίθετο. Στάθηκε με ετοιμότητα κι αξιοπρέπεια κι αποχαιρέτησε κάτι που τελείωσε για να καλώς ορίσει κάτι που με ανυπομονησία περίμενε να ζήσει…
Επιμέλεια Κειμένου Έλενας Γεωργίου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Έλενα Γεωργίου
