Το άτομο που νόμιζες ότι ποτέ δε θα χρειαστεί να ξεπεράσεις

Αυτός ο ένας που υπήρξε κάποτε. Αυτό το αίσθημα που για εσένα ήταν το ιδανικό και παρακαλούσες να μην τελείωνε ποτέ. Σκυθρωπά ξυπνάς πια και δεν μπορείς να συνεχίσεις στη νέα πραγματικότητα. Αναλώνεσαι κάτω από παπλώματα που νομίζεις πως θα σού προσφέρουν το προνόμιο της λήθης. Της λήθης όσων βιώσατε μαζί και πλέον ζείτε χώρια.

Αναρωτιέσαι συνέχεια αν άραγε θα καταφέρεις να ξεπεράσεις την αίσθηση αυτή. Εκείνη του μεγάλου έρωτα. Όσο συνεχίζεις να βρίσκεσαι σε μικρές καταστάσεις, ανούσιες συναισθηματικά, θα γίνεται χειρότερο. Γιατί σε κάθε τέλος αυτής της εκδρομής θα φτάνεις στον ίδιο προορισμό. Θα επιβεβαιώνεις ότι κανείς δεν είναι σαν τον άνθρωπο που αγάπησες. Αυτόν που είναι ακόμη μέσα στο μυαλό σου και θρασύτατα συγκρίνεται με τον κάθε ένα. Η λήθη που προσφέρουν οι εφήμεροι έρωτες έχει σύντομο πέρας. Είναι αέρας και θα φύγει και δυστυχώς δεν ήταν η καταιγίδα που θα ήθελες.

Δώσε χρόνο σε εσένα να περάσει από το στάδιο που θα νιώθεις ότι ο χρόνος παγώνει. Θα νιώθεις ότι τον θέλεις ακόμη παραπάνω εκείνον τον ένα έρωτα, τον πιο μεγάλο που νιώθεις πως έχεις βιώσει. Γιατί θα θυμάσαι όλα τα υπέροχα που περάσατε μαζί και θα ξεχνάς τους λόγους που σάς έφεραν στο σημείο του τέλους. Μην ψάξεις, όμως, να δεις τι κάνει. Δεν είναι έλλειψη ανθρωπιάς. Είναι σεβασμός στον πληγωμένο σου εαυτό. Κι αν τελείωνε με τις καλύτερες των προδιαγραφών κι από πρωτοβουλία δική σου, δε θα ήθελες επικοινωνία. Άρα σταμάτα τις δικαιολογίες για να τον ψάξεις. Αυτός σίγουρα δεν είναι ένας τρόπος για να πας παρακάτω.

Η μεγάλη τελεία θα μπει ξαφνικά, όσο ξαφνικά έρθει και κάτι καινούριο. Και ο χρόνος θα κυλήσει ξανά. Ναι, ίσως ο έρωτας με έρωτα περνάει. Αλλά όχι αμέσως. Θες λίγο χρόνο μόνος να καταλάβεις ποια είναι τα πατήματά σου και τι θέλεις τώρα. Περνώντας αμέσως σε κάτι εφήμερο απλώς θα μετατρέψεις τον πόνο σε περιστασιακή ηδονή, θα κρυφτεί η αλήθεια κάτω απ’ το χαλί. Όχι για πολύ. Δε θα μπορέσεις να διατηρήσεις κάτι, έχοντας πληγές που δεν προσπάθησες καν να γιατρέψεις.

Τότε είναι που επίμονα η σκέψη, πίσω στον θεωρητικά μέσα σου αιώνιο έρωτα, θα είναι πιο έντονη και θα συγκρίνεις και θα δυσκολεύεσαι, κάθε επόμενη φορά, να εμπιστευτείς. Ίσως προσπαθήσεις να αποφύγεις το πόνο θεωρώντας ότι δεν αξίζει να κλάψεις. Λάθος. Ό,τι κρατάς εκείνο είναι που θα σε φάει. Γιατί αν δεν το κάνεις ηθελημένα τότε το μυαλό και το σώμα θα στο επιβάλλουν, κουρασμένα από το κουβάλημα όλης αυτής της πίεσης.

Όταν δώσεις σε εσένα όσο χρόνο κρίνεις ότι είναι αρκετός για να είσαι μόνος, τότε και μόνο ψάξε το άλλο, το καλύτερο. Σημασία έχει ο λόγος που θα ψαχτείς αλλού. Μόνο έτσι θα καταλάβεις αν όντως ήρθε η στιγμή να προχωρήσεις. Θα προχωρήσεις γιατί θες να ξεχάσεις ή επειδή αντιλήφθηκες ότι τελείωσε κι έχεις την ανάγκη για μια νέα αρχή;

Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο ή ότι μόλις γνώρισες τον επόμενο έρωτα αυτόματα θα κλείσει ο διακόπτης. Με όλα τα κομμάτια στη σειρά, σιγά σιγά και μια γεμάτη από νέα συναισθήματα καρδία, θα γίνει η διαδρομή πιο εύκολη. Πιο ξεκούραστη. Είναι σαν τη δίαιτα, ένα πράμα. Αν προσπαθήσεις τις εξπρές στο τέλος θα πάρεις τα διπλάσια κιλά. Αν όμως υπομονετικά και με σωστή και ισορροπημένη διατροφή ακολουθήσεις κάποια βήματα, τότε θα φτάσεις, έστω και σε ένα βάθος χρόνου, να έχεις πολλά λιγότερα κιλά που ξέρεις τον τρόπο να τα κρατήσεις για πολύ καιρό ίδια. Θα σού αρέσει αυτό που βλέπεις κι αυτό που βλέπεις θα κρατήσει.

Έρωτας είναι αυτός και δεν υπολογίζει τον σίφουνα που φέρνει. Ακολούθησε το μοτίβο που αβίαστα φέρνει η ζωή. Μην ανακατεύεις τα κομμάτια με βιασύνη, γιατί το αποτέλεσμα δε θα είναι καθόλου ικανοποιητικό. Αυθαίρετα θα προσπαθείς να διαψεύσεις το μέσα σου. Και το «ουδείς αναντικατάστατος» θα είναι πάντα μια μεγάλη αλήθεια. Εμπιστεύσου τη.