Επιστολή σε σένα που δεν έγραψες καλά στις πανελλήνιες

Αγαπημένο μου παιδί,

Οι 365/730/1.095 κοκ μέρες των μαραθωνίων σου και των ασύλληπτων sprint σου έλαβαν τέλος και φάνηκε το αποτέλεσμα. Δεν είναι αυτό που περίμενες. Μπορεί να το υποπτευόσουν, μπορεί να μην ήθελες να το πιστέψεις, μπορεί να έπεσες έξω στο πώς αξιολόγησες τα γραπτά ή τα προφορικά σου, μπορεί και να το ήξερες ήδη. Σ’ όποια κατηγορία κι αν ανήκεις, ξέρω ότι είναι δύσκολο και σκληρό ν’ ακούς παρηγορητικά-τυπικά λόγια, που με το που βγαίνουν απ’ τα στόματα των άλλων, απλώς χάνονται στην ατμόσφαιρα σε χρόνο dt. Βασικά δε χάνονται, αλλά προκαλούν και μια μαρτυρική ηχορύπανση εντός σου. Σε κάνουν μάλιστα να κουνάς το κεφάλι σου μ’ εκείνον τον επαναληπτικά συγκαταβατικό τρόπο, λες κι είσαι εσύ αυτός που πρέπει να παρηγορήσεις κι όχι να παρηγορηθείς.

Ας πάμε τώρα να δούμε τι πραγματικά συνέβη. Αυτό το @&*%σύστημα που ορίζει το «κατά φαντασίαν» μέλλον σου, αποτελείται από ό,τι πιο αντιπαιδαγωγικό θα μπορούσε να συμπεριλάβει. Μια τεράστια, πολύχρονη, πολύκοπη, ψυχοφθόρα προετοιμασία τυποποιημένης εκμάθησης ύλης ετών, μηνών, βδομάδων, ωρών, η οποία καλείται να βγει ασπροπρόσωπη μέσα σε τρεις ώρες επί τέσσερις-πέντε μέρες. Δεν προστατεύεται πουθενά ο ανθρώπινος έκτακτος παράγοντας. Ένας παράγοντας που είναι τόσο ευαίσθητος κι επηρεάζεται από εκατοντάδες έκτακτες περιστάσεις. Κάλλιστα θα μπορούσες ξαφνικά να αρρωστήσεις. Θα μπορούσε να σου συμβεί ένα μικρό αναίμακτο ατύχημα. Θα μπορούσες να βιώσεις ένα ολοκληρωτικό black out ύλης. Όλα ανθρώπινα και πιθανά.

Αν πάλι καταφέρεις να είσαι on time, θα έχει χρειαστεί να φας τα σωθικά σου στην εξαντλητική επανάληψη, να χάσεις ώρες από παραγωγικούς ύπνους, να ζορίσεις την ψυχούλα σου με δεκάδες-εκατοντάδες ερωτηματικά (που δεν ξέρω κι αν θ’ απαντηθούν και ποτέ) κι όλα αυτά για να χτιστεί η πεποίθηση ότι το σημαντικό είναι να περάσεις στο Πανεπιστήμιο ώστε να έχεις ένα λαμπρό μέλλον.

Για ποιο μέλλον μιλάμε; Μήπως έχουμε μπερδέψει την αληθινή προσπάθεια με ένα απλό αποτέλεσμα; Ξέρεις ποιο είναι το μέλλον; Το μέλλον είσαι εσύ κι ό,τι εσύ αντιπροσωπεύεις. Οι δυνάμεις με τις αδυναμίες σου, η επιμονή με την υποχωρητικότητά σου, η εξυπνάδα με την νωθρότητά σου, οι ιδέες με την οκνηρία σου. Όλα σου τα θετικά μαζί με τ’ αρνητικά. Ό, τι προσπαθείς να κάνεις κι ό,τι περνά απ’ το χέρι σου να αποδείξεις είναι αυτό που αγγίζει το μέλλον σου. Και για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς και να μην παίζουμε και τόσο με αόριστες έννοιες όπως το μέλλον, άφησέ το να έρθει. Κι αν είναι να έχεις κάποιο εφόδιο, ας είναι εκείνα της ψυχικής stamina, διαύγειας νου και ανοιχτής καρδιάς. Όλα τ’ άλλα είναι επίκτητα.

Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει την προσπάθεια που έκανες γιατί κανένας δεν είναι εσύ. Κανείς δεν μπορεί να νιώσει στο 100% αυτό που ένιωθες και νιώθεις γιατί κανείς δεν ήταν δίπλα σου συνεχώς 24/7. Κανείς δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί τις ώρες που ήθελες ν’ αφήσεις το κεφάλι να πέσει σαν τούβλο επάνω στο βιβλίο, αλλά έπρεπε να το κρατήσεις για να εκμεταλλευθείς ακόμη κι εκείνο το τελευταίο λεπτό που άντεχαν τα μάτια σου ανοιχτά. Κανείς δεν ήταν εκεί να σε δει να σιγοκλαίς γιατί ξεχνούσες τα πάντα ενώ μόλις τα είχες πει. Κανείς δεν ήταν εκεί να σε δει να παλεύεις με τις τόσο ξαφνικές κρίσεις πανικού που σ’ επισκέπτονταν ανύποπτα κι ύπουλα. Κι όταν λέω κανείς, εννοώ κανείς. Μπορεί η μαμά σου να έκανε ό,τι μπορούσε για να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, ο μπαμπάς σου να έκανε όλα εκείνα τα καραγκιοζιλίκια για να σε κάνει να ξεχαστείς, τ’ αδέρφια σου να σου πρόσφεραν την τόσο σημαντική ησυχία μέσα στο σπίτι που χρειαζόσουν κι όλοι μαζί και εκ περιτροπής να σου κρατούσαν το βιβλίο. Ναι, σαφώς κι όλα αυτά συνέβησαν, ήταν βοηθητικά για σένα κι είχαν ουσιώδη κι υπαρκτό ρόλο. Δεν μπορείς όμως να αφήσεις πίσω τη σκέψη ότι μόνος πάλεψες μ’ όλα τα παραπάνω που συνετέλεσαν στο να βγει η δύναμη που υπήρχε μέσα σου που άλλοτε την έβρισκες κι άλλοτε την έχανες.

Τυπικά θα μπορούσα να σου αναφέρω τον Steve Jobs, τον Thomas Edison, τους αδερφούς Wright, τον Jimi Hendrix, τον Quentin Tarantino, τη Meryl Streep και θα μπορούσες να προσθέσεις στη λίστα όσους ακόμη επιθυμείς. Όλοι αυτοί κι ακόμη περισσότεροι, είτε δε σπούδασαν, είτε ήταν αυτοδίδακτοι, είτε διδάχθηκαν κάτι άλλο από αυτό που τελικώς έκαναν. Σε κάποιους απ’ αυτούς έκλεισε η πόρτα κατάμουτρα εκατοντάδες φορές και κάποιοι απ’ αυτούς δεν τελείωσαν καν το γυμνάσιο. Ποιον από τους παραπάνω είδες να «αποτυγχάνει»; Ποιος από τους παραπάνω παρέδωσε τα όπλα κι έμεινε άπρακτος κι αμάθητος; Όλοι τους ανεξαιρέτως, χρησιμοποίησαν κάθε απόρριψη, αποτυχία και δυσκολία προς όφελός τους και κατάφεραν να είναι αυτό που ήθελαν στον καλύτερο δυνατό βαθμό για τον εαυτό τους.

Η ζωή είναι μπροστά. Δεν είναι ούτε πίσω ούτε πλάι. Είναι μπροστά κι είναι δική σου. Ολότελα δική σου. Ανήκεις μόνο στον εαυτό σου και στις επιλογές σου. Οι επιθυμίες σου έχουν ασύλληπτη δύναμη και δεν πρέπει με τίποτα να τις προσπερνάς και να κάνεις πως δεν τις βλέπεις. Δείχνε σύνεση, βάζε όρια, πρόσεχε την ύπαρξή σου, διάβαζε με πάθος και πραγματικό ενδιαφέρον και μαζί μ’ όλα αυτά βρες τον τρόπο ώστε να προάγονται καθημερινά σε μικρές πράξεις που θα γίνονται με τον καιρό δυνατές συνήθειες και προσωπικά status quo. Καλλιέργησε όλη την γκάμα των δυνάμεων που απέκτησες όλο αυτό το διάστημα και μετάτρεψέ τες σ’ ένα αέναο και θορυβώδες «γίγνεσθαι». Είσαι η πρώτη ύλη όλων. Είσαι το παράδειγμα προς μίμηση για όλους εμάς που σε είδαμε να προσπαθείς και να φτάνεις εκεί.

Μην χαρακτηρίσεις το «εκεί». Είναι παγίδα, να το ξέρεις. Μα κι αν θες να σε βοηθήσω να θυμηθείς τι και πού είναι το εκεί, θα το κάνω. Το εκεί είναι τα χιλιόμετρα που διένυσε το μυαλό σου για να μάθει όλα αυτά που έμαθε. Το εκεί είναι η απόσταση που ένωσες από το «δεν ξέρω» μέχρι το «το έμαθα κι αυτό» και το «δεν υπάρχει περίπτωση να βγει αυτή η ύλη» και το «τα κατάφερα τελικά και βγήκε». Το εκεί είναι ο ώμος που προσέφερες στον κολλητό σου εν καιρώ φουλ πίεσης και διαβάσματος γιατί σε είχε ανάγκη και βρήκες τον τρόπο να δημιουργήσεις χωροχρόνο και να του αφιερωθείς έστω και λίγο για να τον ακούσεις. Το εκεί είναι ο προγραμματισμός που έμαθες να κάνεις για να πετύχεις όλο αυτό που πέτυχες: Να βγάλεις καθαρές εκείνες τις μετρημένες μέρες των εξετάσεων. Σηκώθηκες απ’ το κρεβάτι σου, πλύθηκες, ντύθηκες, σίγουρα έμεινες χωρίς πρωινό και όδευσες προς την ψυχρή κι απρόσωπη πραγματικότητα. Μια πλασματική και χειραφετημένη πραγματικότητα με ημερομηνία κι ώρα λήξης.

Κοίτα τώρα ν’ ασχοληθείς με το «εδώ» και το «τώρα». Αυτό που θα σε καθορίσει είναι πώς θα επιλέξεις ν’ αξιολογήσεις το αποτέλεσμα. Όπως και να έχει, από όποια σκοπιά και να το δεις, υπήρξε αποτέλεσμα γιατί υπήρξε δρόμος προς αυτό. Υπήρξε καθημερινή κι ασταμάτητη προσπάθεια. Κι αυτό είναι το μέγα σημαντικό που οφείλεις να κρατήσεις ζωντανό μέσα σου.

Όλοι εμείς, οι γονείς σου, οι άνθρωποί σου, είμαστε περήφανοι για σένα ακόμη κι αν δεν το πιστεύεις. Κράτα το κεφάλι σου ψηλά. Γιατί τα κατάφερες. Με απεριόριστη αγάπη και κατανόηση σ’ όλα τα παιδιά που προσπάθησαν και νομίζουν πως δεν τα κατάφεραν. «Ώσπου τέλος ένιωσα κι ας πα να μ’ έλεγαν τρελό ότι από ένα τίποτα γίνεται ο Παράδεισος.» (Οδ. Ελύτης)

Μια μαμά

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!