Επιστολή προς τον κακοποιητικό μου εργοδότη

Αξιότιμε εργοδότη,

Τα μυαλά αλλάζουν, οι καρδιές διστάζουν, αλλά τα στόματα δεν μπορούν να μένουν για πάντα σφραγισμένα. Μέχρι σήμερα μιλούσες κυρίως εσύ, διότι εμείς οι υπάλληλοι δε γίνεται να βγάζουμε γλώσσα, αλλά ούτε είναι κι αυτή η «θέση» μας. Έρχεται κάποια μαύρη στιγμή που ο υπάλληλος θα αναρωτηθεί ποια ακριβώς είναι η θέση του, ποιος ο ρόλος του, πότε πραγματικά γίνεται θρασύς και πότε του έρχεται η αναλαμπή πως έχει και δικαιώματα. Αλλά και τι δικαιώματα να θέλουμε, αφού μήνας μπαίνει-μήνας βγαίνει, ο μισθός μας είναι στα χέρια μας; Εντάξει, μη θέλουμε κι εμείς όλα μας τα ένσημα, μη θέλουμε να πληρωθούμε κι όλες τις υπερωρίες μας, μη θέλουμε κι όλα τα φιλοδωρήματά μας‧ κι ας ήταν αυτή η συμφωνία μας εξαρχής.

Επίσης, η συμφωνία μας ήταν να με πληρώνεις για ένα πόστο με συγκεκριμένες αρμοδιότητες, παρ’ όλο που στην πορεία δέχτηκα να κάνω κι άλλες άσχετες εργασίες ή θελήματα, επειδή καταλαβαίνω ότι οι καιροί είναι δύσκολοι και για τους δυο μας. Άλλωστε, όλοι οι υπάλληλοι αυτό κάνουν, δε θα έπρεπε να παραπονιέται κανείς‧ μην είμαστε αχάριστοι. Το ότι πληρωνόμαστε ‒έστω και μ’ έναν πενιχρό μισθό‒ φαίνεται να σημαίνει ακριβώς πως όλα είναι δουλειά μας. Διότι αν δεν πληρωνόμασταν κιόλας, εκεί θα βλέπαμε τα δύσκολα! Κι έπειτα, όλοι είμαστε μια ομάδα, δε λειτουργούμε ατομικά‧ κι ας μας συγκρίνεις όλους μεταξύ μας, δημιουργώντας ανταγωνιστικό κλίμα, κι ας αναγκάζεται κάποιος νεοεισαχθής να έρχεται αντιμέτωπος με την κλίκα. Αλλά και ποια ομάδα και ποια κλίκα, εδώ είμαστε οικογένεια! Πιθανότατα γι’ αυτό η βιολογική σου οικογένεια μου συμπεριφέρεται σαν να την υπηρετώ, καθώς φαίνεται ότι κι αυτοί με θεωρούν άνθρωπο δικό τους.

Αλλά κι η συμπεριφορά ορισμένων πελατών απέναντί μου ποτέ δεν καταδικάστηκε. Όσο άσχημα κι αν μιλούσαν, όσο κι αν υποτιμούσαν την αξιοπρέπειά μου, έπρεπε να συνεχίσω την εξυπηρέτηση, ακόμη κι αν επρόκειτο να μην κερδίσεις ούτε δεκάρα. Ο πελάτης έχει το χρήμα, ο πελάτης έχει και το δίκιο‧ έτσι δεν είναι; Αξέχαστο θα μου μείνει το πόσο ζήλεψα, όταν άνθρωπος του κύκλου μου μού διηγούταν πώς ο εργοδότης του έβαλε στη θέση του πελάτη με ακραία συμπεριφορά. Επειδή, όπως υποστήριξε, εκεί μέσα είναι επιχείρηση, κι όχι κωλοχανείο για να ουρλιάζει ο καθένας. Εσύ, όμως, επιλέγεις σχεδόν κάθε φορά να πιστεύεις ότι κάτι έκανα εγώ λάθος και χάλασε η επικοινωνία με τον πελάτη. Στο κάτω-κάτω, εγώ φταίω για όλα‧ για όλων τα λάθη, τις νεκρές περιόδους, τα θέματα εμπιστοσύνης σου λόγω προηγούμενων κακών συνεργασιών, το γεγονός ότι δεν υπάρχουν αρκετά έσοδα, τα οικονομικά σου ζητήματα.

Το οξύμωρο είναι πως όταν πνιγόσουν και ζητούσες ανθρώπινες εξυπηρετήσεις, δεν ήμουν και τόσο άσχημος υπάλληλος, ούτε είχες τόσα παράπονα για την απόδοσή μου. Όχι ότι με επιβράβευσες ποτέ, λέγοντας έστω ένα απλό «μπράβο». Εγώ είμαι μόνο για τις επιπλήξεις και τα ξεσπάσματα νεύρων. Λογικά, θα ήταν πολύ πιο τίμιο να μιλούσαμε εξαρχής για μηνιαία σύμβαση, για την περίοδο που με χρειαζόσουν, κι όχι να με δεσμεύεις υποτίθεται μακροχρόνια κι έπειτα να με αναγκάζεις σε παραίτηση. Πώς αλλιώς θα μπορέσεις να ξαναπείς αργότερα στην επόμενη συνέντευξη που θα πάρεις σε υποψήφιο ότι εσύ δεν έχεις διώξει ποτέ κανέναν υπάλληλο; Μην αναφερθούμε και στην πικραμένη ιστορία των αποζημιώσεων.

Βέβαια, αν αύριο-μεθαύριο έρθει το παιδί, το βαφτιστήρι, το ανίψι ή το εγγόνι σου και σου παραπονεθεί ότι το κακομεταχειρίζονται στην εργασία του, δεν έχεις το δικαίωμα να πεις «θα τον σκίσω τον μαλάκα!». Είσαι υποχρεωμένος να το κοιτάξεις στα μάτια και να του πεις ότι έτσι είναι τα πράγματα. Ότι θα πρέπει να δουλεύει σαν είλωτας ίσα για να βγάζει τα έξοδά του. Ότι είναι απαραίτητο να το εκμεταλλεύονται έως ότου μπορέσει να διεκδικήσει μια θέση εργασίας στην οποία δεν υποτιμάται, λόγω ηλίθιας νοοτροπίας. Ότι τώρα που βρίσκεται σε νεαρή ηλικία πρέπει να «δουλέψει» κι ότι δεν πρέπει να προσδοκεί μια αντιμετώπιση με σεβασμό. Ότι πρέπει να δουλεύει σε γιορτές, διακοπές και στα γενέθλιά του.

Σ’ ευχαριστώ, λοιπόν, που με χρησιμοποίησες ως άνθρωπο. Σ’ ευχαριστώ που καταχράστηκες την καλοσύνη και την απειρία μου. Σ’ ευχαριστώ που ξέσπασες πάνω μου τ’ απωθημένα εξουσίας που έχεις. Σ’ ευχαριστώ που αισχροκέρδησες επάνω μου. Ευχαριστώ που ξεφτιλιζόσουν για να μη μου δώσεις όσα μου αναλογούσαν. Είμαι ευγνώμων που μου έδειξες πόση μικροπρέπεια βρίσκεται πίσω από ένα τέλειο προσωπείο καλοσύνης -που μου έδωσες ένα ακόμη μάθημα- που μου έδειξες ποιον πρέπει να εμπιστευτώ στην πορεία και ποια σημάδια σε μια επιχείρηση μου ανοίγουν από μόνα τους την πόρτα και μου φωνάζουν «φύγε!». Διότι με τη λογική του παραλόγου, μετά απ’ όλα αυτά που έχουμε υποστεί, πρέπει να λέμε κι ευχαριστώ.

Με απεριόριστη εκτίμηση,

Ελένη, η πρώην (ευτυχώς) υπάλληλός σου.

Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!