Δε χρειάζεται να πιστεύεις σε αύρες, σε κρυστάλλους ή σε reiki για να έχεις νιώσει ότι κάτι σε βαραίνει χωρίς λόγο. Ή ότι κάποιος μπήκε στο δωμάτιο και ξαφνικά όλα πάγωσαν. Ή ότι υπήρξε ένα άγγιγμα, μια λέξη ή μια ανάσα που σου άλλαξε τη ροή, χωρίς να καταλάβεις πώς. Αυτό είναι το πεδίο. Το εσωτερικό, το ενεργειακό, το προσωπικό. Αυτό που σε κάνει να κοιτάς κάποιον και να λες: «Με στραγγίζει» ή «Με ηρεμεί». Αυτό που υπάρχει πριν απ’ τις λέξεις.
Η στήλη αυτή δεν είναι εγχειρίδιο ενεργειακών θεραπειών. Είναι η ματιά μου πάνω στην αόρατη πλευρά των πραγμάτων: πώς το σώμα μιλάει χωρίς φωνή, πώς οι χώροι κρατάνε ενέργεια, πώς κουβαλάμε πράγματα που δεν είναι δικά μας, πώς καθαρίζουμε, πώς δυναμώνουμε, πώς μαθαίνουμε να μην αφήνουμε τα πάντα να μας διαπερνούν. Μπορεί να σε αφορά, λοιπόν, γιατί ίσως είναι η πρώτη φορά που κάποιος λέει δυνατά αυτό που εσύ νιώθεις σιωπηλά— αυτό που φοβάσαι πως «είναι ιδέα σου». Δεν είναι ιδέα σου. Είναι το πεδίο.
Κουβαλάς κάτι που δεν είναι δικό σου;
Υπάρχουν μέρες που δεν έχει συμβεί τίποτα ιδιαίτερο. Δεν υπήρξε καβγάς, δε σε καταπίεσε κανείς, δεν υπήρξαν γεγονότα που να εξηγούν αυτό που νιώθεις. Κι όμως, αισθάνεσαι εξάντληση. Ψυχικό άδειασμα. Μια κόπωση που δε συνδέεται με καμία φανερή αιτία.
Δεν είναι υπερβολή. Είναι πιθανό να κουβαλάς κάτι ξένο. Η ανθρώπινη ενέργεια δεν είναι στατική. Ρέει. Περνά από λέξεις, βλέμματα, αποστάσεις, σώματα, σιωπές. Μερικές φορές, ο χώρος γεμίζει από όσα δεν ειπώθηκαν, αλλά υπήρξαν: θυμός που δεν εκφράστηκε, ένταση που καταπιέστηκε, φόβος που πνίγηκε. Κι εσύ, χωρίς να το θες, τα μαζεύεις. Τα κρατάς. Τα φορτώνεσαι. Αρκεί να σταθείς δίπλα σε έναν άνθρωπο που κουβαλά πόνο, θυμό, πίκρα και να μη βάλεις φίλτρο. Αρκεί να περάσεις μια μέρα με ανθρώπους που δεν εκφράζονται, αλλά σε κάνουν να νιώθεις υποχρέωση να «αντέχεις» για λογαριασμό τους. Κάπως έτσι, αρχίζει να σε βαραίνει η ενέργεια του άλλου.
Η διαφορά ανάμεσα στο «νιώθω» και στο «απορροφώ»
Το να είσαι ευαίσθητος δεν είναι αδυναμία. Το να πιάνεις το ανείπωτο, να νιώθεις πίσω από τις λέξεις, είναι δύναμη. Αλλά χωρίς επίγνωση, αυτή η δύναμη σε εξουθενώνει. Γιατί υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στο συμμετέχω και στο απορροφώ. Νομίζεις ότι αυτό που νιώθεις είναι δικό σου. Δεν είναι. Η ταραχή που ένιωσες στο δωμάτιο, το βάρος που κόλλησε στο στομάχι σου, η θλίψη που εμφανίστηκε «από το πουθενά» είναι τα υπολείμματα ενέργειας που άφησαν πίσω τους άλλοι και που εσύ, από συνήθεια ή ενσυναίσθηση, μάζεψες.
Πώς αναγνωρίζεις την ξένη ενέργεια;
1. Η διάθεσή σου αλλάζει απότομα, χωρίς κάποιον προφανή λόγο.
2. Νιώθεις ένα σφίξιμο στο στήθος, έναν κόμπο στον αυχένα ή ένα βάρος στο στομάχι, ενώ όλα γύρω σου μοιάζουν «κανονικά».
3. Μπορεί να φύγεις από μια συνάντηση νιώθοντας κενό, εξάντληση, σαν να σου ρούφηξαν τη ζωντάνια.
4. Άλλες φορές, σε βασανίζουν σκέψεις που δε μοιάζουν δικές σου, σαν να γράφτηκαν από ξένο χέρι, αλλά παίζουν στο δικό σου μυαλό.
5. Τα συναισθήματα που νιώθεις δεν ταιριάζουν με τη στιγμή.
Η σιωπή που βαραίνει
Υπάρχουν σιωπές που είναι ευεργετικές. Είναι επιλογή. Ανάσα. Επιστροφή. Κι υπάρχουν σιωπές που είναι φορτωμένες. Δεν τις διάλεξες, σου τις φόρεσαν. Είναι οι σιωπές που λειτουργούν σαν συναισθηματικό φίμωτρο: να μη μιλήσεις, να μη θυμώσεις, να μη ξεσπάσεις, για να «κρατηθεί η ισορροπία». Εκεί ξεκινά η ενεργειακή παγίδα. Στο ότι, θεωρούμε πως αν δεν ειπωθεί κάτι, δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Η ενέργεια του ανείπωτου, όμως, μένει στον χώρο και την απορροφά εκείνος που νιώθει περισσότερο.
Το να κουβαλάς ξένες ενέργειες σε βάθος χρόνου σε φθείρει σε όλα τα επίπεδα. Σωματικά, καταλήγεις με ανεξήγητους πόνους και κόπωση. Ψυχικά, μπερδεύεσαι, γεμίζεις ενοχές χωρίς λόγο. Στις σχέσεις σου, λειτουργείς αντιδραστικά ή υπερβολικά, γιατί κάτι μέσα σου στριμώχνεται. Χάνεις την επαφή με το δικό σου κέντρο και χωρίς κέντρο, δεν υπάρχει σταθερότητα. Δεν μπορείς να καταλάβεις ποια είναι η δική σου ανάγκη και ποια είναι η αντανακλαστική αντίδραση στο φορτίο του άλλου.
Η λύση δεν είναι η άμυνα. Είναι η διάκριση. Το πρώτο βήμα δεν είναι να χτίσεις τείχη. Δε χρειάζεται να αποκοπείς από τον κόσμο ή να ψυχρανθείς. Το πρώτο βήμα είναι να αναρωτηθείς: «Είναι δικό μου αυτό που νιώθω;» Αν η απάντηση είναι «όχι», τότε χρειάζεται να το αναγνωρίσεις — και να το αφήσεις.
Πες το στον εαυτό σου. Γράψ’ το. Πλύνε το πρόσωπό σου και πες «δε μου ανήκει». Άνοιξε το παράθυρο. Βγες από τον χώρο. Πάρε μια ανάσα. Δε χρειάζεται ούτε φασαρία, ούτε θεατρικότητα. Η ενέργεια δε φεύγει με δράμα. Φεύγει με πρόθεσηκι επιστροφή στο κέντρο σου.
Η καθαρή ενέργεια δεν είναι μόνιμη κατάσταση. Είναι μια πράξη συντήρησης. Όπως φροντίζεις το σώμα σου, έτσι χρειάζεται να φροντίζεις και το πεδίο σου. Δεν είναι εγωιστικό, λοιπόν, να λες: «Δεν μπορώ να το σηκώσω αυτό για σένα». Δεν είναι έλλειψη αγάπης να θέτεις όρια. Είναι σεβασμός — προς τον εαυτό σου και προς τους άλλους.
Γιατί μόνο όταν στέκεσαι στο δικό σου κέντρο, μπορείς πραγματικά να βοηθήσεις. Μόνο όταν είσαι καθαρός από ξένα φορτία, μπορείς να είσαι παρών. Να είσαι εσύ.
Συντάκτης: Κρίστη Σταθοπούλου
