Πονάς όταν ξεκινάει το healing, γιατί εκεί φαίνεται η ζημιά

Το healing πονάει. Ενδεχομένως περισσότερο από το ίδιο το τραύμα. Η συνειδητοποίηση τσούζει, όσο το ιστορικό χαστούκι της Δήμητρας Λιάνη Παπανδρέου. Πώς να τη βγάλεις καθαρή όταν αφυπνίζεσαι; Υπάρχει πουθενά κάποιο αρχέγονο tutorial να πληρώσουμε όσο-όσο μήπως και ακολουθήσουμε τα σωστά βήματα να μην καίει τόσο η Κόλαση του Δάντη; Όπου κόλαση, βάλε ό,τι σου βαστάει. Άλλωστε, κόλαση, είναι για τον καθένα μια πολύ διαφορετική συνθήκη.

Χώρισες ένα βήμα πριν δώσετε όρκους αιώνιας αφοσίωσης και τώρα, ενώ μαζεύεις τα πράγματά σου όπως στις ταινίες που φεύγουν από την εταιρία κουβαλώντας τη θλιβερή κούτα τους στο χέρι, συλλογίζεσαι, πού στην ευχή το χάσατε κι έληξε άδοξα. Διαγνώστηκες με καρκίνο, αλλά για κάποιο λόγο είσαι σε καλύτερη μοίρα από τον από πάνω, λόγω mindset. Κανείς δεν μπορεί πραγματικά να καταλάβει τι νιώθεις και πώς μπορείς να είσαι τόσο δυνατός και χαμογελαστός· αν σε δει κανείς θαρρεί πως τα έχεις όλα λυμένα. Λίγο παραπέρα, τα σημάδια σου είναι εμφανή και στο κορμί και στην ψυχή. Κακοποίηση κανονική. Δεν το περίμενες να συμβεί σε σένα, άκουγες ιστορίες, έβλεπες 10η εντολή και φρίκαραν τα τσάκρα σου. Τώρα, καλείσαι να πάρεις βαθιές ανάσες και να σκεφτείς τον λόγο που δε μίλησες και το άφησες να πέσει κάτω.

Τύψεις. Αδίστακτες Ερινύες που κερνάνε insomnia με το κιλό. Any confessions; Βγάλ’ το τώρα από μέσα σου, μην το κρατάς άλλο. Μπορεί κι εσύ να εκτροχιάστηκες εντελώς. Μίλα. Κι ας θέλει πολλά κότσια να μην κρατάς σαν επτασφράγιστο μυστικό αυτό που νιώθεις, άσε τους άλλους να θεωρούν πως έχουν γερό στομάχι επειδή σου βγάζουν την ψυχούλα για μια καλή κουβέντα. Εκείνη την ώρα που δε σε καταλαβαίνει ο πιο δικός σου άνθρωπος κι αναρωτιέσαι γιατί σε σένα τόση πάλη για τα αυτονόητα, εκεί που κλαις και ουρλιάζεις μέσα στο μαξιλάρι τα βράδια, εκεί που νομίζεις πως είσαι στην ύστατη κορύφωση του πόνου. Τότε, που νιώθεις πως θα σταματήσουν οι παλμοί από την πίκρα. Μια ωραιότατη μέρα λοιπόν, αφού έχεις κάνει τον απολογισμό σου και βάζεις την κασέτα να παίξει, με σκοπό να πάρεις ρόλο παρατηρητή, στα σκάνε τα feelings. Feelings που δεν είχες υπολογίσει. Και πονάει πολύ περισσότερο όταν κρυώνει η πληγή, γιατί εκεί φαίνεται η ζημιά. Τα παυσίπονα που έπαιρνες με τη μορφή ψυχοθεραπείας δεν έγραφαν πάνω τις παρενέργειες. Δεν είσαι πλέον εν βρασμώ, έχεις διαύγεια. Και ξεκινάει η επούλωση.

Πίνεις καφέ και αντί η καφεΐνη να ενεργοποιεί κάθε κύτταρό σου, δε σε hypαρει. Παίζει και να λειτουργεί καταπραϋντικά, να σε ηρεμεί. Να χαλαρώνεις τόσο, που σε παίρνει κούρσα και ο Μορφέας. Η χημεία του εγκεφάλου σου είναι προγραμματισμένη με υψηλότερα επίπεδα ντοπαμίνης, οπότε αναβολικά γιοκ. Έχεις σαν σανίδα σωτηρίας λευκούς ήχους που σου κρατάνε σφιχτά το χέρι και σου κάνουν παρέα. Οι δυνατοί θόρυβοι δε σε ταράζουν, αντ’ αυτού καλμάρουν την αναμπουμπούλα σου, γιατί οι υπόλοιποι ήχοι που σε φουρτουνιάζουν έτσι μπαίνουν σε σίγαση. Πονάνε από το πουθενά διάφορα σημεία του σώματός σου που έμεναν χρόνια σφιγμένα και ξαφνικά τους ανοίγεις το κλουβί. Η επούλωση δεν πονάει μόνο ψυχικά, αλλά και σωματικά. Ξέρεις, όμως, καλύτερα τώρα. Είναι η πανοπλία σου τόσο απροσπέλαστη, που νιώθεις ασφαλής μέσα στην ίδια σου τη συνειδητοποίηση.

Γιατί δεν το έκανες νωρίτερα; Γιατί η συνήθεια είναι ύπουλο πράγμα. Και περιβάλλον Τσερνόμπιλ σου ήταν περισσότερο γνώριμο, παρά η γαλήνη που μεταξύ μας έπεισες τον εαυτό σου ότι δε σου αξίζει. Ενδόμυχα, άλλωστε, πάντα προτιμάς αυτό που μπορείς να προβλέψεις, διότι έχεις την ψευδαίσθηση του ελέγχου. Όμως τα μοτίβα υπάρχουν για να σπάνε. Κι ας είναι η αφύπνιση μια διαδικασία που ξεκίνησε πέρσι και μπορεί να λήξει σε δύο χρόνια. Μέσα σε αυτό το διάστημα τα χέρια και τα πόδια σου θα παραμένουν μόνιμα κρύα, γιατί ο οργανισμός σου παλεύει μέσα από το καθεστώς επιβίωσης στο οποίο κατοικοεδρεύεις λόγω στρες, να βάλει προτεραιότητα τη ροή του αίματος ομοιόμορφα. Και θα αποτυγχάνει. Μέχρι που μια μέρα, δε θα αποτυγχάνει πια.

Πάμε στην τελευταία δοκιμασία που πολλοί δε θα καταφέρουν εύκολα. Είναι για πανίσχυρους μύστες κι ονομάζεται συγχώρεση. Η συνειδητοποίηση πονάει, γιατί βλέπεις πια τα αληθινά χρώματα των ανθρώπων σου, άφιλτρα. Προσπαθούσες τόσο να εξευγενίσεις το συναίσθημά τους, να φωτίσεις τα κίνητρά τους, να τους δικαιολογήσεις, που ξέχασες εσένα. Καλά σου λέει ο ψ σου. Κοιτάξου στον καθρέφτη και φτύσε σε, μη σε βασκάνεις. Αφού κατάφερνες για τόσα χρόνια να σε πείθεις πως δεν αξίζεις και το πίστεψες το παραμύθι, φαντάσου δύναμη που έχει το μυαλό σου να σε βάλει σε δοκιμασίες για να σφίξεις επιτέλους το χέρι του ανώτερου εαυτού σου, που θα κάνει περήφανη την τρίχρονη φιγούρα σου.

Το μεγαλύτερο στοίχημα που έχεις να κερδίσεις με τον εαυτό σου, σε τελική ανάλυση, είναι να αναθεωρήσεις το εξής στερεότυπο. Μεγαλώνεις και κάπως σου φυτεύουν πως η ζωή είναι ένας πόλεμος που αν κερδίσεις και βγεις αλώβητος από αυτόν, θα ζήσεις ζωή χαρισάμενη. Αμ δε. Η ζωή είναι αέναες μάχες που δε φτάνουν ποτέ σε ανακωχή. Απλώς σε κάθε μάχη, έχεις εξελίξει λίγο παραπάνω τον εξοπλισμό σου. Κι έτσι, ξέρεις πως η επόμενη, δε θα σε σκοτwσει.