Κυριακή και καθώς διαβάζεις αυτές τις γραμμές, προφανώς ή θα ξύπνησες μόλις και θα χαζεύεις στα social media ή θα ταυτίζεσαι προσπαθώντας να ξεπεράσεις το χθεσινό hangover.

Η καθημερινότητα είναι μια ρουτίνα. Σχολή ή δουλειά, σπίτι, γυμναστήριο, κανένα φροντιστήριο ή σεμινάριο αντίστοιχα, άντε, κι αν προλάβεις κανένας καφές με φίλους ή κανένα σινεμά με το αμόρε. Σπάνιο, βέβαια, γιατί μπορεί λόγω των υποχρεώσεων να κάνεις να δεις τον άνθρωπό σου, την οικογένεια ή τα φιλαράκια σου ακόμα και πέντε μέρες.

Ο μόνος καιρός που σου μένει για να χαλαρώσεις είναι το σαββατοκύριακο. Κάποιες φορές ίσως κι η μισή Παρασκευή. Συνήθως, βέβαια, τούτη τη μέρα, αφού είναι κι εργάσιμη κανονικά, διαλέγεις να κανείς κάτι πιο χαλαρό, είτε σε σπίτι είτε κάπου έξω αλλά μάλλον όχι clubbing.

Όμως επειδή άνθρωπος είσαι κι εσύ και θέλεις να ζήσεις τη ζωή σου, δεν μπορείς να μένεις όλο μέσα. Εντάξει, είπαμε, βάζουμε προτεραιότητες αλλά το Σάββατο ανέκαθεν ήταν μέρα για έξοδο, για ποτό, ή για ένα κρασί με το αμόρε, ή έστω κάτι, ρε παιδί μου, οτιδήποτε, που δε θα σε αναγκάσει να βυθιστείς για άλλη μια μέρα στον καναπέ σου.

Κι όσο οι υποχρεώσεις τις καθημερινές μας πιέζουν και μετράμε αντίστροφα για το Σάββατο, όλο και πιο πολύ ανυπομονούμε για την καθιερωμένη μας πλέον έξοδο. Η μέρα που πατάς παύση στη ρουτίνα, η μόνη μέρα που μπορείς να βιώσεις την απόλυτη νιρβάνα, χωρίς να σε ενδιαφέρει καμία δουλειά, κανένα αφεντικό, καμία εργασία και κανένας καθηγητής.

Και βγαίνεις έξω να ξεδώσεις, ακόμα κι αν δεν είσαι το party animal της παρέας. Βλέπεις και τα φιλαράκια, ίσως μετά από μέρες, και δώστου τα σφηνάκια, δώστου τα ποτά, δώστου και τα υποβρύχια. Χαμός στο κλαμπ, χαμός και μέσα σου. Είτε έχεις είτε δεν έχεις γερό στομάχι, η σαββατιάτικη έξοδος δοκιμάζει συνήθως τα όρια και τις αντοχές σου. Εντάξει, μπορεί να μην μπεκρουλιάζεις κάθε φορά, γιατί τότε θα ‘χαμε πρόβλημα, αλλά τις περισσότερες, ακόμα κι αν πεις πως θα βγεις για μια μπίρα, καταλήγεις ντίρλα. Δίπλα στη λέξη Σάββατο, ταιριάζει απόλυτα να τοποθετηθεί ένα ποτήρι για κοκτέιλ, την περιγράφει απόλυτα αυτή τη μέρα.

Και σαν έρθει η Κυριακή, όπως σήμερα καλή ώρα, ξυπνάς πάντα μεσημέρι, μπορεί κι απόγευμα. Ημέρα ξεκούρασης την λένε οι περισσότεροι, ημέρα ύπνου θα την χαρακτήριζα εγώ. Με τόσο που ήπιες, λογικό είναι όλη μέρα να σέρνεσαι. Να οι αναγούλες, να κι οι ζαλάδες. Γερό hangover. Δεν μπορείς να φας, δε θέλεις άνθρωπο να δεις. Και μέχρι να βρεις λίγο τις ισορροπίες σου έρχεται το βράδυ, προΔευτέρα δηλαδή.

Μία λέξη περιγράφει αυτό το βράδυ: μαρτυρικό. Σκέφτεσαι την εβδομάδα που σε λίγες ώρες ξεκινάει. Τις υποχρεώσεις σου, τη ρουτίνα σου, όλα αυτά που σε πιέζουν. Αλλά αν δεν υπήρχαν κι αυτά, βαρετή θα ήταν η καθημερινότητα, βαρετό και το σαββατοκύριακο, αφού δε θα ‘χες να περιμένεις αυτές τις δυο μέρες για ξεκούραση κι εκτόνωση.

Η ώρα για ύπνο πλησιάζει, αλλά εσύ τίποτα, δε συγκινείσαι. Το μάτι, εκεί, γαρίδα, να μην μπορεί να κλείσει. Οι ώρες, όμως, περνούν και πρέπει επιτέλους να κοιμηθείς για να μπορέσεις να ξυπνήσεις το πρωί. Το μεγαλύτερο βάσανο μετά από ένα γερό hangover Κυριακής είναι ο ύπνος.

Δευτέρα ξυπνάς με χίλια ζόρια. Η πρώτη σου (κάπως παρηγορητική) σκέψη μόλις ακούς το ξυπνητήρι είναι το «άντε να ‘ρθει το βράδυ, να ξανά κοιμηθώ». Όλη τη μέρα υπολειτουργείς. Το καλό είναι ότι το βράδυ της Δευτέρας πέφτεις ξερός.

Δυσκολεύεσαι λίγο να μπεις ξανά στους ρυθμούς της εβδομάδας σου και θα σου πάρει δυο-τρεις μέρες μέχρι να συνέλθεις και να προσαρμοστείς πλήρως. Κατά την Πέμπτη θα ‘χεις μπει σε σειρά. Μετά, όμως, μένουν μόνο δυο μέρες μέχρι να αποσυντονιστείς και πάλι.

Τελικά, διαλέγουμε μόλις μία μέρα της εβδομάδας για να περάσουμε καλά και ξέγνοιαστα, κι όλες τις υπόλοιπες προσπαθούμε να μπούμε σε ένα ρυθμό για να αντεπεξέλθουμε στην καθημερινότητα, σαν να ‘ναι αυτή η τιμωρία μας για την καλοπέρασή μας.

Αξίζει μια έξοδος το Σάββατο για να ταλαιπωρούμαστε όλες τις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας; Φυσικά κι αξίζει! Ποιο θα ήταν, εξάλλου, το νόημα, αν δεν περιμέναμε και δεν εκμεταλλευόμασταν την ευκαιρία για ξεγνοιασιά; Τυχεροί εκείνοι που μπορούν να βγουν οποιοδήποτε μέρα εκτός Σαββάτου-λιγάκι τους ζηλεύουμε!

 

Συντάκτης: Κωνσταντίνος Τσεσμετζής
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη