Γιατί αξίζει να μεγαλώσεις τα παιδιά σου στην επαρχία

Η καθημερινότητα στην Αθήνα δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα πια. Οι ρυθμοί ολοένα κι αυξάνουν· τρέχεις από την ώρα που θα χτυπήσει το ξυπνητήρι μέχρι και πριν πέσεις για ύπνο για χίλια δύο πράγματα. Πολλές είναι οι φορές που συζητώντας με φίλους θα πέσει η φράση στο τραπέζι «πόσο θα ήθελα να φύγω από την Αθήνα» από κάποιον. Κι ακόμα πιο συχνά, ακούγεται από ανθρώπους με μικρά παιδιά ή ανθρώπους που σκέφτονται να κάνουν παιδιά στο σύντομο μέλλον.

Δεν είναι εύκολο εννοείται να πάρεις μια τέτοια απόφαση και να μεταφέρεις κάπου αλλού ολόκληρη τη ζωή σου, αλλά κατά τη γνώμη μου σίγουρα αξίζει, αν δεν είσαι άνθρωπος της βαβούρας (ας μην ξεχνάμε ότι κάποιοι τη λατρεύουν και δεν την αλλάζουν). Εγώ θα μιλήσω σαν μέλλουσα μαμά που δεν αγαπάει και τόσο τις αποστάσεις της Αθήνας και που θα ήθελε έναν άλλον τρόπο ζωής για το παιδάκι της, μιας κι η μεγαλούπολη έχει αλλάξει απ’ όταν εγώ ήμουν παιδί. Σίγουρα δε λέω ότι δεν υπάρχουν υποχρεώσεις ή διαδικαστικά προβλήματα στην επαρχία, αλλά μπορείς να τα συντονίσεις λιγάκι πιο εύκολα έτσι ώστε να μη σου τρώνε ολόκληρη την ημέρα στον δρόμο. Ακόμα και το ότι μπορείς να πηγαίνεις παντού με τα πόδια και να μην μπλέκεις στην κίνηση για ώρες, είναι πολύ σημαντικό και σου κερδίζει αρκετό χρόνο.

Έπειτα, βρίσκεις καλύτερες συνθήκες για τα παιδιά -αυτό που όλοι οι γονείς σκέφτονται- αναλόγως φυσικά με ότι θεωρεί ο κάθε γονιός καλό για το δικό του παιδί. Στην επαρχία, τα παιδιά θα μάθουν να δένονται με τους ανθρώπους, θα μάθουν να είναι πιο κοινωνικά, να λένε καλημέρα και να γνωρίζουν ποιος μένει δίπλα τους, όχι όπως στην Αθήνα που πολλές φορές δεν ξέρεις τον διπλανό σου. Θα μάθουν να ζητάνε κάτι όταν το χρειάζονται και να προσφέρουν τη βοήθειά τους όταν κάποιος άλλος την έχει ανάγκη.

Πολύ σημαντικό επίσης είναι ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν στην επαρχία, μαθαίνουν να έρχονται σε επαφή με τη φύση. Εκδρομές και βόλτες στα τριγύρω βουνά, λίμνες ή θάλασσες, μαθαίνοντας τη χλωρίδα και την πανίδα του κάθε τόπου από κοντά κι όχι μόνο από τα βιβλία. Έτσι μεγαλώνουν καλλιεργώντας τον σεβασμό στη φύση για όλα τα υλικά που εκείνη μας προσφέρει. Θα πάνε σχολικές εκδρομές σε εκτροφεία, σε αμπέλια, θα μάθουν για τον τρύγο, θα πάνε σε τυροκομεία της περιοχής και θα μάθουν από πού προέρχονται όλα τα αγαθά που υπάρχουν στο τραπέζι τους. Πόσο όμορφο να το γνωρίζουν αυτό.

Τα παιδιά στην επαρχία θα μπορούν να πάνε στο φροντιστήριο μόνα τους, με τα πόδια, χωρίς φόβο, γνωρίζοντας ότι υπάρχει κάποιος γνωστός σε κάθε γωνία και φυσικά το φροντιστήριο δε θα είναι μακριά. Δε θα έχουν το άγχος να τρέξουν να προλάβουν τη μια δραστηριότητα μετά την άλλη, δε θα περνάνε το μισό τους απόγευμα στην κίνηση σαν ενήλικες που πηγαίνουν για δουλειά. Τα παιδιά μας στην επαρχία θα μπορούν μετά το διάβασμα ή μετά την προπόνηση να πάνε μόνα τους  στην πλατεία να παίξουν μπάλα ή να εξερευνήσουν τις γειτονιές κι εμείς, ως γονείς, θα έχουμε το κεφάλι μας λίγο πιο ήσυχο, μιας και κάποιος μεγάλος που προσέχει το παιδί ή το εγγόνι του, θα προσέχει και τα υπόλοιπα παιδιά που παίζουν όλα μαζί.

Και τελικά δε σε πειράζουν πια τα λερωμένα ρούχα όταν βλέπεις το παιδί σου να μεγαλώνει ως παιδί κι όχι σαν μικρός ενήλικας. Χωρίς φόβο, χωρίς άγνοια πως κάτι κακό μπορεί να συμβεί, χωρίς άγχος. Η παιδική ηλικία γίνεται και πάλι όμορφη κι αν το καλοσκεφτείς, κρατάει πολύ λίγο για να μη μας νοιάζει πώς να την κάνουμε να είναι ιδανική. Ας αφήσουμε λοιπόν τα παιδιά μας να είναι παιδιά, για τα χρόνια που τους αξίζουν. Έχουν πολλά χρόνια να περάσουν μέσα στη βιασύνη και την κίνηση. Προς το παρόν, ας δουν πως υπάρχει κι άλλου τύπου ζωή.