Άλλη μια μέρα που σε βρίσκει επιμελώς κουρασμένο απ’ αυτό που λέγεται social. Ένα upload μιας φωτογραφίας είναι αρκετό για να πέσουν βροχή διάφορα μηνύματα. Ονόματα άγνωστα, που δεν υπάρχουν καν ούτε στο πίσω μέρος της μνήμης σου. Άνθρωποι από άλλες πόλεις της Ελλάδας ή ακόμα και κάτοικοι του εξωτερικού θαυμάζουν τόσο έντονα μια ρετουσαρισμένη φωτογραφία μη γνωρίζοντας τίποτα άλλο για σένα! Δε θαυμάζουν τίποτα παραπάνω σε σένα πέρα από τα ωραία σου μαλλιά τα ωραία σου μάτια ή τέλος πάντων διάφορα στοιχεία της εξωτερικής σου εμφάνισης. Δε γνωρίζουν το ταμπεραμέντο σου, τη σπιρτάδα σου, τον τρόπο διαχείρισής σου σε πράγματα και καταστάσεις. Νομίζουν πως ξέρουν τα συναισθήματά σου από ένα quote. Νομίζουν πως γνωρίζουν τα χόμπι σου μπαίνοντας στις πληροφορίες σου. Έτσι λοιπόν το παίζουν δάσκαλοι βγαίνοντας έξω και λέγοντας στους γύρω τους ότι σε γνωρίζουν. Αν κάνεις το λάθος να κάνεις follow back; Μη σου πω πως παντρεύτηκες και δεν το κατάλαβες.
Σχέσεις διαλυμένες από κάθε άποψη, επηρεασμένες από όλη αυτή την ψευτιά. Σχέσεις ζωής μέσα σε σπασμένες οθόνες. Ξέρω πως υπάρχουν κατηγορίες και κατηγορίες influencers. Αυτοί που ανεβάζουν τα πάντα κάνοντας μια ακατάπαυστη διαφημιστική προβολή στον εαυτό τους για να καλύψουν τις ανασφάλειές τους με άπειρα likes, αυτοί που το κάνουν επαγγελματικά βγάζοντας ένα ικανοποιητικό χρηματικό ποσό κι εκείνοι που το διασκεδάζουν αφού έχουν μια περσόνα και στην πραγματικότητα απέχουν χιλιόμετρα μακριά από την εικόνα που δείχνουν. Σκεφτείτε όμως λίγο πώς θα ήταν η ζωή μας αν δεν είχαμε τίποτα απ’ αυτά;
Κάνουμε ανθρώπους να νιώσουν θεοί ή σκουπίδια μ’ ένα post. Πού είναι οι ζωές μας; Πού είναι εκείνα τα βραδινά μπάνια με παρέες, ψησίματα σε παραλίες, ταινίες σε σπίτια, διάφορα επιτραπέζια χωρίς να πρέπει ν’ ανέβουν σε δημοσίευση; Αναμνήσεις που πλέον δεν έχουμε, πάρα μόνο αν τις εμφανίσει το Facebook λέγοντάς μας τι κάναμε σαν πέρσι ή 2 χρόνια πριν. Πού εστιάσαμε και χάθηκε όλη η μαγεία του πολύτιμα αληθινού; Και ποια αγκαλιά μπόρεσε ν’ αποτυπώσει όλο το πάθος και τον έρωτα σε τρίτα άγνωστα μάτια μέσω αυτών των αποτρόπαιων αναζητήσεων;
Γίναμε likes, καρδούλες όλων των χρωμάτων. Βλέπετε, η λευκή καρδιά δηλώνει παιδικότητα, η κόκκινη τον έρωτα, η μπλε τη χυλόπιτα, η μαύρη τη θλίψη. Αυτό είμαστε; Καρδούλες διαφόρων χρωμάτων μέσα σε απρόσωπες οθόνες; Πού είναι εκείνοι οι άνθρωποι που θα τρέξουν για εσάς στις τρεις τα ξημερώματα; Πού είναι εκείνοι που θα σας φέρουν ένα ποτήρι νερό και φαγητό γιατί είστε κομμάτια από τη δουλειά; Νομίζετε πως βρίσκονται ανάμεσα στα likes;
Το απλώς όμορφο, το εικονικά όμορφο δεν έζησε για πολύ. Να μάθουμε να μένουμε και λίγο μακριά από τα τηλέφωνά μας κι όλα εκείνα τα τοπ μοντελίστικα ρεζιλίκια. Να μη χρειάζεται η χαρά να γίνει λάικς, γιατί αλλάζει σιγά σιγά και γίνεται μιζέρια, σαν το κρεμμύδι που σαπίζει από μέσα κι εσύ νομίζεις πως είναι μια χαρά, έτοιμο προς κατανάλωση, μέχρι να το κόψεις και να βρομίσει ο τόπος. Ας κάνουμε μια προσπάθεια να μη ζούμε για τα σόσιαλ, να μην ερωτευόμαστε μ’ αυτά, να μη μας θυμίζει η google όλα όσα ζήσαμε πέρυσι τέτοιο καιρό, γιατί θα τα θυμόμαστε. Να ζήσουμε ξανά πιο ελεύθερα, πιο αληθινά, πιο επιμελώς κι ακατέργαστα ευτυχισμένα.
Συντάκτης: Ηλιάννα Βασιλείου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
