Σκέψου, πόσες φορές λαχταρούσες να πετύχεις κάτι και πάγωνες στη σκέψη του; Πόσες φορές ήθελες απεγνωσμένα να υλοποιήσεις τα όνειρά σου —εκείνα που σε κρατούσαν ξάγρυπνο το βράδυ— κι όμως άφηνες ένα «εντάξει, θα δούμε, ίσως κάποια στιγμή» να σε κρατάει δέσμιο; Και έμενες να σκέφτεσαι τι πάει λάθος· τι σε κάνει να ονειρεύεσαι αλλά να μη δρας, να ακινητοποιείσαι αντί να κυνηγήσεις αυτό που αγαπάς.
Ίσως είναι μια σκέψη που σου «λέει» ότι δεν έχει νόημα, ότι θα αποτύχεις, θα γελοιοποιηθείς, θα απογοητευτείς. Κάποιοι πιστεύουν ότι είναι τρελοί που σκέφτονται έτσι, ότι έχουν πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση κι αυτό δεν αλλάζει. Περνούν ώρες ατελείωτες κοιτώντας τις «τέλειες» και «πετυχημένες» ζωές των άλλων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και θεωρούν πως κάτι πάει λάθος με τους ίδιους μόνο. Μήπως έχεις πιάσει τον εαυτό σου να το κάνει; Δε γίνεται όλοι να είναι πετυχημένοι με ένα σωρό επιτεύγματα κι εσύ να κάθεσαι απλά και να ονειροπολείς, σωστά;
Και τότε ξεκινάει ο αέναος κύκλος του φόβου.
«Θα δράσω κι εγώ», σκέφτεσαι.
«Θα ξεκινήσω να κάνω πράξεις».
Και μετά έρχεται η άλλη σκέψη πάλι, που λέει:
«Είσαι σίγουρος;»
Κι αν όλοι αυτοί που θαυμάζεις είναι πιο έξυπνοι και ικανοί από εσένα;
Είσαι εσύ τώρα για αυτά;
Και καταλήγεις πάλι στο σημείο μηδέν. Παγωμένος και μουδιασμένος από τον φόβο και το άγχος. Θυμωμένος με εσένα που δεν μπορείς να πάρεις την απόφαση. Να σκέφτεσαι συνεχώς καλοφτιαγμένες δικαιολογίες για να καλύψεις τις τύψεις σου: «Θα ξεκινήσω από αύριο», «Θα το κάνω όταν θα έχω περισσότερα λεφτά», «Θα το κάνω όταν είμαι έτοιμος ψυχολογικά» κι άλλες πολλές. Από δικαιολογίες, οι άνθρωποι, για να αποφύγουμε το «ξεβόλεμα», βρίσκουμε πολλές. Κι αν είσαι από αυτούς που ψάχνονται τι τους συμβαίνει, σκέφτεσαι ότι δεν μπορείς να διαχειριστείς μια ενδεχόμενη «ήττα», ότι είσαι τελειομανής ή δεν έχεις ανοχή στη ματαίωση. Σκέφτεσαι ότι μάλλον έχεις φόβο αποτυχίας.
Ή μήπως όχι;
Κι αν ο πραγματικός φόβος δεν είναι η αποτυχία, αλλά η επιτυχία; Κι αν έχεις συνηθίσει, έχεις βολευτεί και όλο αυτό που θες να επιχειρήσεις ανατρέψει τα δεδομένα και σε βγάλει από τη συνήθεια; Η επιτυχία, όσο όμορφη κι αν ακούγεται, κρύβει το άγνωστο — και το άγνωστο πάντα φαντάζει τρομακτικό. Θα μπορέσεις να διαχειριστείς όλο αυτό το «βάρος»; Θα αντέξεις να έχεις επιτύχει και να νιώθεις καλά με αυτό; Ή θα ξεκινήσει ένας αέναος αγώνας να επιτυγχάνεις όλο και περισσότερα, για να παίρνεις ικανοποίηση; Κι αν η επιτυχία σε αλλάξει, σε διαβρώσει; Κι αν, αφού φτάσεις τον στόχο, μετά βαρεθείς επειδή δε θα έχεις τι να περιμένεις ή για τι να ονειρεύεσαι; Μήπως τότε καλά είναι εδώ, με τα λίγα και ήσυχος;
Αν με ρωτάς, η απάντηση είναι όχι. Δεν είναι καλά εδώ. Τα στάσιμα νερά λιμνάζουν και βρωμίζουν. Το ίδιο και η ζωή. Αν μείνει για πάντα στάσιμη, χάνει την αξία της, το νόημά της — γίνεται βαρίδι και σε πνίγει. Θα ζεις για πάντα με το «αν» και το «ίσως» και θα καταλήξεις δυστυχισμένος, επειδή έζησες με τόσα απωθημένα, με τόσα ανεκπλήρωτα όνειρα. Θα βασανίζεσαι σε μια βαρετή και ίδια καθημερινότητα, που με τον καιρό θα σε τραβάει όλο και πιο κάτω. Αν όμως πάρεις την απόφαση να κινηθείς, τότε θα αρχίσει ένα ταξίδι γεμάτο περιπέτεια, γεμάτο εκπλήξεις — για το οποίο ίσως κάποια στιγμή να είσαι περήφανος, ακόμη κι αν ο δρόμος είχε πολλές αποτυχίες.
«Κι ο φόβος; Πώς θα τον αφήσω στην άκρη απ’ τη μια στιγμή στην άλλη;» Μα δε θα τον αφήσεις. Το νόημα δεν είναι να γίνεις ατρόμητος, αλλά να μάθεις να κινείσαι παρά τον φόβο, όχι χωρίς αυτόν. Αν περιμένεις να σταματήσεις να φοβάσαι για να δράσεις, τότε άσχημα τα νέα: θα περιμένεις αιώνια. Ο φόβος νικιέται αν τον κάνεις «φίλο» σου, αν τον «πάρεις απ’ το χέρι» και του πεις: «Ξέρω ότι είσαι εδώ, αλλά εγώ θέλω να προχωρήσουμε μαζί».
Και κάπου στη διαδρομή, ποιος ξέρει; Ίσως «χάσει» τον δρόμο και σε αφήσει για λίγο ελεύθερο. Το ζήτημα, λοιπόν, είναι το εξής: Αν ακολουθήσεις με τόλμη τα όνειρά σου, έχεις πενήντα τoις εκατό πιθανότητες να τα πετύχεις. Αν μείνεις στάσιμος και κοιτάς τη ζωή να περνάει, έχεις μηδέν. Εσύ τι επιλέγεις;
Συντάκτης: Αλεξάνδρα Παπαθανασίου
