Αχ, ο έρωτας.
Τι όμορφο συναίσθημα. Χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου και ζεις τις πιο μοναδικές στιγμές της ζωής σου. Ή έτσι νομίζεις. Αλλά τι σημασία έχει; Όσο είσαι μέσα σε αυτό, βασικά, δεν έχει τίποτα άλλο σημασία. Ο ήλιος είναι πιο λαμπερός, ακόμα και με τη συννεφιά. Ο ουρανός πιο γαλανός, ακόμα και να βρέχει.
Μπορώ να γράψω εκατό σελίδες για πεταλούδες στο στομάχι, φτερουγίσματα στην καρδιά, κοκκίνισμα στα μάγουλα, πουλάκια που κελαηδούν, πουλάκια που σε κάνουν να κελαηδάς (συγγνώμη γι’ αυτό), κτλ., αλλά δε θα το κάνω. Αυτά τα ξέρουμε. Τα μάθαμε. Τα βιώσαμε. Στραβωθήκαμε και δώσαμε αξία σε άτομα που, αν –λέμε αν– δεν τα είχαμε ερωτευτεί, δε θα τα κοιτούσαμε δεύτερη φορά.
Ας χαλαρώσω και ας τα πάρω από την αρχή: Εκεί που ήσουν ένα ήρεμο πλάσμα και ζούσες τη δική σου ζωή, ξαφνικά –τσουπ– εμφανίζεται ένα άλλο πλάσμα, το οποίο πλασάρεται σαν αυτό που χρειάζεσαι εκείνη τη στιγμή. Λέει αυτά που θες να ακούσεις, κάνει τις κινήσεις που χρειάζεσαι, γελάτε, ανταλλάσσετε μηνύματα καθημερινά και σου δείχνει τον θαυμασμό του με κάθε τρόπο. Προφανώς, αντιπαρέρχεσαι όλα τα red flags που αχνοφαίνονται στον ορίζοντα και ερωτεύεσαι παράφορα.
Και εκεί που τα έχεις δώσει όλα και νομίζεις ότι παίρνεις αρκετά… Μάντεψε. Μπουμ. Εξαφανίζεται. Στην αρχή δε σου κάνει εντύπωση. Άνθρωποι είμαστε. Μπορεί να του συνέβη κάτι σοβαρό. Κάτι οικογενειακό. Μπορεί να έχει άγχος με τη δουλειά. Ή ακόμα και κάτι ωραίο στη δουλειά. Μια προαγωγή ή μια απαιτητική πρόταση που του τρώει όλο τον χρόνο. Να ξεχάστηκε. Να κοιμάται για μέρες. Κουράζεται πολύ, έτσι κι αλλιώς.
Επίσης, σταμάτησαν και τα reactions στα social media. Εντάξει, είναι τόσο ενδιαφέρον άνθρωπος, που δεν έχει χρόνο να κάνει «καρδούλες», επειδή εσύ αγόρασες καινούργιες κάλτσες. Και το χειρότερο; Στέλνεις εσύ και δεν απαντάει. Το γνωστό «διαβάστηκε» που ποτέ δε χωνεύεται.
Μια φωτεινή σκέψη ακόμα για να μην απογοητευτείς: εξωγήινοι. Μα είναι τόσο μοναδικό πλάσμα, που σίγουρα το έχουν απαγάγει οι εξωγήινοι για να κάνουν μελέτες πάνω στο ανθρώπινο είδος και χειρίζονται και τα social media του. Λες να χρειαστεί να γίνεις σούπερ ήρωας διαγαλαξιακός για να σωθεί; Όχι ε;
Η λέξη «απόρριψη» σχηματίζεται δειλά μέσα σου. Πάει ο έρωτας. Έδωσες και δεν πήρες. Και δεν είναι ότι θες να πάρεις τα πάντα πίσω. Είναι η αναγνώριση. Είναι η επένδυση. Είναι οι προσδοκίες. Και κυρίως, είναι η ασέβεια που δεν καταπίνεται, οδηγώντας στην απογοήτευση, που σε κάνει νευρικό και απελπισμένο. Κάνεις κινήσεις που ντρέπεσαι γι’ αυτές. Ψάχνεις προφίλ, παρακολουθείς όλα τα stories και αναζητάς την «τέλεια» ευκαιρία για να δεις το αντικείμενο του πόθου σου. Φλερτάρεις, δηλαδή, με μεγαλύτερη απογοήτευση. Με εξευτελισμό και καταπάτηση της αξιοπρέπειάς σου.
Κάνεις πράγματα που νομίζεις ότι είναι κινήσεις εντυπωσιασμού, αλλά τελικά είναι απελπισίας. Και όσο δεν έχουν όλα αυτά ανταπόκριση, η απογοήτευση μεγαλώνει και αλλάζει μορφή. Και τελικά, ένα συναίσθημα υπάρχει μόνο μέσα σου, ο θυμός.
Θυμώνεις με όλους και με όλα. Θυμώνεις με τον καιρό, με τη δουλειά, με τους φίλους, με τα διόδια, με την κίνηση, με την ουρά στην τράπεζα. Θυμώνεις μαζί του. Τι άνθρωποι είναι αυτοί που εξαφανίζονται χωρίς να πουν μια κουβέντα; Πώς πετάνε τον έρωτα από το παράθυρο; Τον δικό σου έρωτα κιόλας! Γιατί της άλλης πλευράς δεν ξέρεις καν αν υπήρξε έρωτας.
Έτσι κυλάει η ζωή για λίγο. Με θυμό κι ερωτήσεις, που είτε θέτεις σε φίλους προσπαθώντας να βρεις απάντηση, είτε κρατάς μέσα σου, και γίνονται παράπονο. Θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο ναι. Μα δεν έγινε. Κι αναρωτιέσαι, πού ακριβώς στράβωσε το πράγμα και γιατί δεν ήσουν σε θέση να το δεις. Δεν ήσουν, όπως ποτέ κανείς δεν είναι. Τι να κάνουμε, έτσι είναι ο έρωτας, δεν είναι πάντα αμοιβαιος.
Μα, να σου πω και κάτι;
Όλοι παίρνουν το τέλος που τους αρμόζει.
Βάλε τελεία. Κι άσε μια νέα παράγραφο να αρχίσει.
Συντάκτης: Βενετία A.
