Πρόσφατα διάβασα στο διαδίκτυο πως η αιτία για την οποία κάνουμε σεξ δεν έχει μελετηθεί αρκετά απ’ τους κατάλληλους επιστήμονες. Σίγουρα υπάρχουν πολλοί λόγοι για να κάνει κάποιος σεξ με το σύντροφό του -σταθερό ή προσωρινό. Για τους πολλούς, η κύρια αιτία είναι ο πόθος κι η επιθυμία που ζητά ­–ή ίσως και να απαιτεί­– να ικανοποιηθεί.

Τι συμβαίνει, όμως, με τις περιόδους της ζωής μας, που είμαστε ελεύθεροι –με κάθε έννοια– και δεν υπάρχει ένας σταθερός σύντροφος; Τότε οι καταστάσεις αντί για απλούστερες γίνονται μάλλον περίπλοκες. Άλλοτε θα φιλοξενήσουμε προσωρινές παρουσίες στο κρεβάτι μας για να γεμίσουμε συναισθηματικά κενά, που ενδεχομένως να άφησαν πρώην σύντροφοι. Άλλοτε πάλι στην προσπάθειά μας να ξεφορτωθούμε τις ανασφάλειές μας, επιβεβαιώνοντας πως είμαστε ακόμα ποθητοί. Σε κάθε περίπτωση, κάνουμε σεξ γιατί το επιλέγουμε, μας αρέσει και το ευχαριστιόμαστε.

Σίγουρα, παίζει ρόλο κι η αποδοχή πως το σεξ είναι μια φυσιολογική ανάγκη κι ανάμεσα σε δύο συναινούντες ενήλικες δεν υπάρχει τίποτα το κατακριτέο. Είναι μια απόλαυση, που όσο μεγαλώνεις κι ωριμάζεις τη χαίρεσαι περισσότερο, αφού γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου άρα και τις απαιτήσεις σου, τι θες και τι δε θες.

Στο σκέτο σεξ δεν υπάρχουν συναισθηματισμοί, μόνο η ένταση της στιγμής. Δε σε νοιάζει το μετά, η γνώμη των άλλων ή τι συμπεράσματα θα βγάλουν για σένα. Έχεις απελευθερωθεί από ταμπού και πρότυπα, τάχα μου, ηθικής. Διεκδικείς την ικανοποίησή σου. Σχετικά όλα αυτά, βέβαια, αφού ο κάθε άνθρωπος επηρεάζεται διαφορετικά απ’ τα εξωτερικά δεδομένα.

Όλα καλά λοιπόν και φυσικά μη κατακριτέα σε ό,τι σχετίζεται με τις επιλογές μας. Το πολύ σεξ, όμως κι η συνεχής εναλλαγή συντρόφων στερούν ένα σημαντικό κομμάτι της ερωτικής επαφής. Το κομμάτι εκείνο που σου επιτρέπει να γνωρίσεις καλύτερα τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου. Να μπορέσεις να αποκτήσεις ένα δέσιμο μαζί του λίγο πιο βαθύ, λίγο πιο αληθινό. Πέρα απ’ τη σαρκική επιθυμία να υπάρχει και συναίσθημα. Να έχεις τη δυνατότητα να μοιραστείς ανησυχίες και σκέψεις, να νιώσεις αυτά που νιώθει, όχι μόνο μια ξερή σωματική καύλα, αλλά κι ένα εγκεφαλικό δέσιμο.

Σε ακόμα πιο ακραίες περιπτώσεις, ο εθισμός στο σεξ ίσως κρύβει μεγαλύτερα προβλήματα κι ελλοχεύει κινδύνους, καθώς χρησιμοποιείται σαν υποκατάστατο, ένα μέσο να καλύψουμε κάποιο ενδόμυχο, υποσυνείδητο συναισθηματικό κενό. Αντί να βρούμε τρόπο να το αντιμετωπίσουμε απλώς το κρύβουμε.

Η επαφή με ένα άλλο σώμα μας προσφέρει μια τρυφερότητα, μια ψευδαίσθηση πληρότητας, μια αίσθηση ότι εκείνη τη στιγμή ένας άλλος άνθρωπος είναι εκεί για μας και μας θέλει γι’ αυτό που είμαστε. Κανένα από αυτά τα συναισθήματα δεν είναι από μόνο του κακό. Όταν, όμως, οι ανάγκες μας είναι πραγματικές οι στιγμιαίες αυτές λύσεις είναι αδιέξοδες. Στην πραγματικότητα, τονίζουν περισσότερο την ανάγκη μας να μοιραστούμε ουσιαστικά τη ζωή μας, να δεθούμε και να αφεθούμε. Μια επιφανειακή σεξουαλική επαφή, όσο καλή κι αν είναι, μας ικανοποιεί μόνο στιγμιαία. Κι όταν η επαφή τελειώσει η ανάγκη θα είναι ακόμη εκεί, να μας περιμένει.

Ένα είναι σίγουρο: Σε καμία επιλογή μας δε χωράνε περιθώρια για καταπίεση. Φρόντισε να νιώθεις καλά, πρώτα εσύ, με ό,τι κάνεις, είτε πρόκειται να σε ευχαριστήσει στιγμιαία είτε ψάχνεις ένα πιο ισχυρό δέσιμο, κάν’ το για σένα. Μη βολευτείς, μη συμβιβαστείς, μην καταπιεστείς για τους άλλους.

Συντάκτης: Έλενα Παπακώστα
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη