Αν είστε αρκετά τυχεροί, δε σας φοβίζουν οι έρημοι δρόμοι, δεν έχετε νιώσει ποτέ φόβο και ανασφάλεια όταν επιστρέφετε αργά στο σπίτι μετά από μια βραδινή έξοδο ή ένα χειμωνιάτικο απόγευμα από τη δουλειά, δεν έχετε κοιτάξει με αγωνία τουλάχιστον δυο φορές πίσω σας για να βεβαιωθείτε πως δε σας ακολουθεί κάποιος, ούτε μπήκατε στην είσοδο της πολυκατοικίας σας με αστραπιαία ταχύτητα για να μην προλάβει να μπει κάποιος μέσα πριν η πόρτα κλείσει.
Μπορεί ακόμη να μη φαντάζεστε πως ένα αποτυχημένο ραντεβού μπορεί να σημαίνει γνωριμία που σε παρενοχλεί για τους επόμενους μήνες και δεν έχετε ιδέα πόσο τρομακτικό μπορεί να είναι κάποιο μοντέλο αυτοκινήτου, αν κάποιος κάποτε προσπάθησε να σας πάει κάπου που δε θέλατε. Δυστυχώς, όμως, 1 στις 3 γυναίκες στην Ευρωπαϊκή Ένωση σύμφωνα με έρευνα του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία καθώς έχει υποστεί κακοποίηση με τη μορφή ψυχολογικής βίας, απειλών, σωματικής βίας αλλά και σεξουαλικής κακοποίησης. Ενώ λοιπόν στην Ευρώπη του σήμερα και όχι μόνο, η ασφάλεια των γυναικών δεν είναι εγγυημένη, ένα πολύ μικρό ποσοστό των γυναικών που έχουν υποστεί βία καταλήγουν να την καταγγείλουν στην αστυνομία.
Ακόμη και αν οι περισσότεροι άνθρωποι εύλογα καταδικάζουν τα περιστατικά βίας όταν γίνονται γνωστά, αλλά αν γίνονταν μάρτυρες σε κάποιο αντίστοιχο περιστατικό το πιο πιθανό είναι πως θα έφευγαν βιαστικά χωρίς να βοηθήσουν, λίγη συζήτηση γίνεται για το τραύμα και το φόβο που κουβαλούν τα άτομα που έχουν υποστεί βία και όχι μόνο για το υπόλοιπο της ζωής τους.
Η τέχνη, όμως, συζητάει γι’ αυτό. Κι έχει τη μαγική και μοναδική ικανότητα να αποτυπώνει την αλήθεια και να εκφράζει όσα δυσκολευόμαστε εμείς να πούμε και αυτό ακριβώς γίνεται με την ταινία μικρού μήκους «Every other Night», που κυκλοφόρησε πριν λίγες ώρες από τον Σταύρο Χανά. Η πρωταγωνίστρια της ταινίας είναι μια νεαρή κοπέλα που κάνει το αυτονόητο, επιστρέφει στο σπίτι της μετά τη δουλειά. Σε συνεργασία με την ηθοποιό Abbie Lasledj, αγγίζει τον φόβο και την απειλή που βιώνουν οι γυναίκες όταν επιστρέφουν μόνες τους τη νύχτα, μια συχνά αποσιωπημένη πτυχή της καθημερινότητας που έχει κανονικοποιηθεί με τα χρόνια.
Μέσα σε τέσσερα λεπτά, η ταινία αναδεικνύει πως ακόμα και η πιο απλή και καθημερινή διαδικασία μπορεί να εξελιχθεί σε επικίνδυνη αποστολή. Όσοι έχουμε ακούσει κατά καιρούς συμβουλές του τύπου «πάρε καλύτερα ένα ταξί να μη γυρνάς τέτοια ώρα μόνη σου», «κάνε ότι μιλάς στο τηλέφωνο αν δεις κάποιον να έρχεται», ή «να έχεις τα κλειδιά στο χέρι σου», ταυτιζόμαστε από τα πρώτα δευτερόλεπτα με την κλιμακούμενη αγωνία που βιώνει η ηρωίδα κατά τη διάρκεια της σύντομης διαδρομής της από την εργασία της, στο σπίτι, κατά την οποία δε γίνεται τίποτα αλλά συγχρόνως γίνονται τα πάντα. Ο φόβος που ένιωσε όταν μια παρέα ανδρών πέρασε δίπλα της, όταν διέσχισε ένα σκοτεινό δρομάκι ή ένας περαστικός έτυχε να διασχίσει ένα πεζοδρόμιο και να βρεθεί κοντά της, την ακολουθεί ακόμα και όταν η πόρτα πίσω της έχει κλείσει και είναι ασφαλής στο διαμέρισμά της.
Αυτό συμβαίνει φυσικά γιατί το τραύμα δεν κοιμάται αν ο φυσικός κίνδυνος περάσει αλλά ενεργοποιείται χωρίς να μας ρωτά και πολλές φορές είναι συλλογικό και πυροδοτείται, όχι μόνο στις περιπτώσεις που κάποιος έχει βιώσει τη βία, αλλά και σε κάθε άνθρωπο με ενσυναίσθηση που γνωρίζει πως η φίλη, η αδερφή του, η γειτόνισσα ή κοπέλα που γνώρισε μόνο μέσω της φωτογραφίας της στις ειδήσεις κάποτε, δεν κατάφερε να επιστρέψει ασφαλής στο σπίτι.
Όπως σχολιάζει ο δημιουργός, η ταινία εγείρει περισσότερα ερωτήματα παρά δίνει απαντήσεις, καθώς δε γνωρίζουμε αν όσα βιώνει η πρωταγωνίστρια είναι φόβος ή ανάμνηση, αν τελικά κάποιος την ακολουθεί ή όχι, γνωρίζουμε όμως πως η ταινία πραγματεύεται ένα θέμα και μια ψυχολογική κατάσταση που μοιράζονται εκατομμύρια γυναίκες σε όλον τον κόσμο.
Στο σημείο αυτό, αξίζει να σημειώσουμε πως η ταινία η οποία είναι άρτια σκηνοθετικά και με εξαιρετικό σενάριο έγινε από τη Media by Stav και τον ταλαντούχο Σταύρο, 30 χρονών και κάτοικο Αγγλίας από το 2019, ο οποίος έχει κάνει σημαντικές προσπάθειες να αναδείξει σοβαρά κοινωνικά ζητήματα και θέματα ψυχικής υγείας μέσω ταινιών μικρού μήκους και έχει δημιουργήσει μια εξαιρετική ταινία με μια μόνο ηθοποιό. Μάλιστα, όπως μας είπε κι ο ίδιος: «Μου αρέσει τα short films που κάνω να έχουν να κάνουν με θέματα που θα βάλει τον κόσμο να σκεφτεί, αλλά και να ευαισθητοποιήσουν, όσο το δυνατό περισσότερο.»
Κλείνοντας, αξίζει να θυμηθούμε πως ο Καρλ Γιούνγκ, ο πατέρας της αναλυτικής ψυχολογίας, έλεγε πως το τραύμα γίνεται το στολίδι του χαρακτήρα. Στην τελική, ακόμη και είμαστε σε μεγάλο βαθμό προϊόν του περιβάλλοντος και των βιωμάτων μας, αξίζει να αγκαλιάζουμε κάθε πτυχή μας, να την αποδεχόμαστε και πάνω από όλα, όταν νιώσουμε πως κινδυνεύουμε, να μη διστάσουμε να μιλήσουμε ή ακόμη και να ζητήσουμε βοήθεια. Το χρωστάμε στον εαυτό μας.
Δες την ταινία εδώ:
Συντάκτης: Νεφέλη Μπαντελά
